ในวันที่มึงยังยิ้มให้กู..
(＾∇＾)ﾉ
ธานินท์.พระเอก
ของมึงมีแค่นั้น?
ตะวัน.นายเอก
//พยักหน้าเบาๆ
อือ… หนูไม่มีอะไรจะเอาไปหรอก นอกจากรูปวาดเฮีย
ธานินท์.พระเอก
//ยื่นมือไป
งั้นไปกับกู
//ตะวันเงยหน้ามอง มือที่เคยจับไว้ครั้งสุดท้ายเมื่อ 14 ปีก่อน ตอนนี้กลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง—แต่โตขึ้น ใหญ่ขึ้น หนักแน่นขึ้น
ตะวัน.นายเอก
//จับมือเฮียไว้แน่น
หนูไปกับเฮีย… แล้วจะได้อยู่กับเฮียตลอดเลยใช่มั้ย
ธานินท์.พระเอก
…
//หันหน้าหนีไปนิด กลืนน้ำลายลงคอ
กูไม่สัญญาอะไรหรอก แต่กูจะพยายาม
ตะวัน.นายเอก
//ยิ้มบางๆ แบบเดิมตอนเด็ก
แค่นั้นก็พอแล้วสำหรับหนู
//ทั้งสองเดินขึ้นรถด้วยกัน เสียงประตูปิดดังเบาๆ ก่อนรถจะแล่นออกจากซอยเก่าๆ ตะวันมองกระจกหลัง… เห็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าเลือนลางลงเรื่อยๆ เหมือนฉากในภาพวาดเก่า ที่ตอนนี้เริ่มต้นภาพใหม่อีกครั้ง
//เสียงล้อรถยนต์หยุดนิ่ง ธานินท์ดับเครื่อง ตะวันนั่งนิ่งอยู่ข้างคนขับ สะพายกระเป๋าผ้าใบเดิมไว้บนตัก มือกำสายสะพายแน่นราวกับไม่กล้าวางลง
ตะวัน.นายเอก
//พยักหน้าเบาๆ แต่ยังไม่เปิดประตู
บ้านเฮีย… เหมือนในรูปที่หนูเคยวาดเลย
ธานินท์.พระเอก
กูไม่รู้ว่ามึงจะชอบมั้ย
ตะวัน.นายเอก
แค่มีเฮียอยู่ หนูก็ชอบแล้ว
//ธานินท์เหลือบมองตะวันผ่านหางตาเล็กน้อย ก่อนจะเปิดประตูลงไปช่วยเปิดฝั่งของอีกคน แล้วหยิบกระเป๋าในมือไปถือไว้ให้
ตะวัน.นายเอก
//รีบเดินตาม
ไม่ต้องก็ได้นะ หนูถือเองได้
ธานินท์.พระเอก
ปล่อยให้กูถือไปเถอะน่า
//ตะวันยิ้มจางๆ ก่อนจะเงยหน้ามองบ้านตรงหน้า สีอบอุ่น สวนหน้าบ้านเรียบง่าย แต่มีร่มไม้ใหญ่ตรงระเบียงที่เขาเคยจินตนาการไว้ตอนเด็ก
ตะวัน.นายเอก
//เสียงเบา
หนูจะได้อยู่ตรงนี้… กับเฮียจริงๆ ใช่มั้ย
ธานินท์.พระเอก
มึงอยู่แล้ว กูพามาแล้วไง
//ประตูบ้านเปิดออก ธานินท์เดินนำเข้าไปเปิดไฟ สว่างอุ่นตาแต่ไม่จ้าเกิน ตะวันยืนอยู่กลางห้องรับแขก เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหมุนตัวช้าๆ มองไปรอบบ้าน
ตะวัน.นายเอก
มัน… ไม่เงียบอย่างที่คิดนะ
มันอบอุ่นดีจัง
ธานินท์.พระเอก
//ถอดรองเท้า เดินไปวางกระเป๋าไว้ตรงโซฟา
ห้องมึงอยู่ชั้นบน ข้างๆ ห้องกู
ตะวัน.นายเอก
//ยิ้มกว้างแบบที่ไม่ได้ยิ้มมานาน
งั้นเฮียต้องพาขึ้นไปนะ หนูหลงแน่เลยบ้านมันใหญ่
ธานินท์.พระเอก
…
//เดินนำขึ้นบันไดเงียบๆ แต่แอบอมยิ้มจางๆ แบบไม่ให้เห็น
Comments