หลังจากวันศุกร์ที่ผ่านมา
ธีร์ก็กลับมาอีกครั้ง—ไม่ใช่วันศุกร์ ไม่ใช่วันที่ฝนตก
แต่เป็นวันพุธธรรมดา ที่ท้องฟ้าสว่างจ้า
เขายืนอยู่หน้าร้านกาแฟเล็ก ๆ กลางแสงแดดช่วงบ่าย
หัวใจเต้นผิดจังหวะเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรก…ที่เขามาโดยไม่มีข้ออ้างจากสภาพอากาศ
“คุณภูอยู่ไหมครับ?”
เขาถามพนักงานสาวหน้าร้านที่กำลังจัดขวดไซรัป
“อยู่ค่ะ รอสักครู่นะคะ”
ไม่ถึงสองนาทีหลังจากนั้น
ภูเดินออกมาจากด้านในในชุดเสื้อยืดเอี๊ยมสีน้ำตาล สวมผ้ากันเปื้อนพาดคอ
เขาชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นว่าเป็นธีร์
จากนั้นก็ยิ้ม...แบบที่ธีร์เริ่มคุ้นเคยแล้วว่า นั่นคือ “ยิ้มของภูที่เก็บอะไรไว้ข้างในเสมอ”
“มาเร็วกว่าที่คิดแฮะ” ภูเอ่ยขำเบา ๆ “วันนี้ฟ้าใสเชียวนะครับ”
“ฟ้าใส...แต่ใจไม่ใสเท่าไหร่” ธีร์ตอบเรียบ ๆ แต่ตาเขิน ๆ นิดหนึ่ง
“งั้นนั่งก่อนครับ เดี๋ยวผมทำลาเต้ให้”
ภูเชื้อเชิญเหมือนเดิม
แต่คราวนี้ เขาไม่ได้ให้ธีร์นั่งโต๊ะประจำตรงมุมร้าน
เขาชี้ไปที่บาร์หน้าเคาน์เตอร์
“มานั่งตรงนี้ดีกว่า จะได้เห็นเวลาผมเทนมผิดมุม”
ธีร์หัวเราะ
“ได้ครับ บาริสต้ามือทอง”
…
ขณะที่ภูลงมือทำกาแฟ
ธีร์ก็มองมือของเขาอย่างใช้ความคิด
มือของภูนิ่ง เสถียร ไม่ลังเล
นิ้วเรียวยาวเคลื่อนไหวอย่างแม่นยำขณะเทนมร้อนลงบนกาแฟที่ชงสดใหม่
เส้นโค้งของฟองนมเริ่มเป็นรูปคล้ายหัวใจอีกครั้ง
แต่ก่อนที่มันจะชัดเจนเหมือนเมื่อศุกร์ที่แล้ว…ภูหยุด
เขาเทกาแฟจนเต็มถ้วยโดยไม่ใส่ลวดลาย
“วันนี้ผมอยากให้มัน...เรียบ ๆ หน่อย”
ธีร์รับถ้วยมาแล้วยิ้ม
“บางทีความเรียบ ๆ ก็อร่อยกว่าที่เราคิดนะครับ”
...
[กลางบ่าย – โต๊ะไม้ยาวหน้าเคาน์เตอร์]
“ผมมีวันหยุดเพิ่ม” ธีร์เอ่ยขึ้น
ภูเลิกคิ้ว
“เปลี่ยนตารางงานเหรอครับ?”
“เปล่าครับ…ผมลาออก”
เงียบไปครู่หนึ่ง
“ผมคิดว่าผมควรพาตัวเองออกจากที่เดิม ๆ บ้าง” ธีร์พูดช้า ๆ
“งานที่ผมทำ...เกี่ยวข้องกับนทีเยอะเกินไป บางทีผมอาจต้องเริ่มหาสิ่งใหม่ที่ไม่ใช่เขา”
ภูพยักหน้าเบา ๆ
ดวงตาเขาไม่มีความตกใจเลย มีแค่…ความเข้าใจที่ซ่อนอยู่
“คุณทำถูกแล้วครับ”
ธีร์ยิ้มอ่อน
“แล้วคุณล่ะ ภู...เคยคิดจะเปลี่ยนแปลงอะไรไหม?”
ภูเงียบไปพักใหญ่
ก่อนจะพูดเสียงเบา
“ผมเคยคิดจะเลิกทำกาแฟครับ”
ธีร์หันขวับมา
“จริงเหรอ?”
“ครับ หลังจากเพชรจากไป ผมรู้สึกเหมือนการชงกาแฟแต่ละแก้วมันคือการขุดตัวเองให้เจ็บซ้ำ ๆ”
“ผมเกลียดที่กลิ่นกาแฟยังเหมือนวันสุดท้ายที่เรานั่งด้วยกัน
เกลียดที่ต้องยืนตรงเคาน์เตอร์เดิม ๆ เหมือนรอเขากลับมา”
“แล้วอะไรที่ทำให้คุณไม่เลิก?”
ภูหันมาสบตาเขา
“เพราะคนที่นั่งโต๊ะมุมร้าน...ดื่มลาเต้ไม่เคยเว้นศุกร์”
ธีร์อึ้งไปนิดหนึ่ง
แล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ
“แบบนี้เรียกว่าผมช่วยคุณรักษาร้านไว้เหรอครับ?”
“มากกว่านั้นครับ” ภูพูดเบา ๆ
“คุณช่วยผมรักษาหัวใจ”
...
[เย็นวันเดียวกัน – หน้า Moonbrew Café]
ฟ้าเริ่มหม่นอีกครั้ง ฝนยังไม่ตก แต่ลมพัดเย็นจนรู้สึกได้
ธีร์หยิบร่มขึ้นมา
แต่ยังไม่เปิด
“ถ้าวันหนึ่งผมหายไปจากร้านนี้…คุณจะรู้สึกยังไงครับ?”
เขาถามเสียงเบา
ภูหยุดมือที่กำลังเช็ดแก้ว
สบตาเขานิ่ง
“ผมคงรู้สึก...เหมือนบาร์มันเอียงไปข้างนึง”
“เหมือนกาแฟไม่มีรสละมุน...เหมือนฝนตกแต่ไม่มีคนเปิดร่มรอหน้าประตู”
ธีร์ยิ้มจาง ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ
“งั้นผมจะพยายามไม่หายไปนะครับ”
...
แต่ในค่ำวันเดียวกัน — ชื่อหนึ่งกลับปรากฏขึ้นอีกครั้ง
ผ่านโทรศัพท์ของธีร์
“ขอพบหน่อยได้ไหม?”
ชื่อบนหน้าจอคือ...
“พี่รดา”
...พี่สาวของนที
🌙 ปลายตอน:
บางที...การเริ่มใหม่ ไม่ได้หมายถึงการลืม
แต่มันคือการ “ยอมรับ” ว่าความรักอาจมาอีกครั้ง
ในวันที่เราไม่คาดคิด
จากคนที่เราไม่ตั้งใจจะรัก
...แต่หัวใจกลับไม่เคยโกหก
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 16
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments