หลังจากวันนั้นที่ฉันตั้งใจว่าจะสารภาพรักกับต้นน้ำให้ได้ก่อนจบ ม.6 ทุกอย่างก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด…
"พลอย! ต้นน้ำอยู่ไหนอะ เห็นบ้างป่ะ?"
เสียงของ "เมย์" เพื่อนสนิทของฉันดังขึ้นขณะเรากำลังเดินไปห้องเรียนช่วงเช้า
"ยังเลย เมื่อเช้ายังไม่เห็นเลยนะ" ฉันตอบไปแบบเรียบ ๆ แต่ในใจลึก ๆ กำลังรอลุ้นให้เขาโผล่มาเดินผ่านหน้าห้องเหมือนทุกวัน
แต่วันนี้...เขาไม่มา
จนกระทั่งช่วงพักกลางวัน ฉันได้รับข้อความจากต้นน้ำ
🧑🦱: "วันนี้ไม่ได้เข้าเรียนนะ พาแม่ไปหาหมอ ฝากจดเลกเชอร์ด้วยนะเพื่อนรัก 😁"
เพื่อนรัก...
คำนี้แหละที่ทำให้ฉันลังเลทุกครั้ง
เพื่อนรัก...มันเป็นเส้นที่ฉันไม่รู้จะข้ามดีไหม
“โอ๊ยยย ทำไมไม่ส่งว่า ‘คิดถึงนะ’ มั่งวะ!!” ฉันพึมพำพลางฟาดโทรศัพท์เบา ๆ กับโต๊ะ เมย์ที่นั่งข้าง ๆ หัวเราะแล้วพูดว่า
"ถ้าแกยังไม่บอก ฉันจะส่งไลน์ไปบอกให้แล้วนะว่าพลอยชอบต้นน้ำ"
"เมย์!! อย่าแม้แต่จะคิด!" ฉันรีบหันไปจ้องมันตาเขียว
"เอาน่า ก็เขาก็ดีจะตาย หล่อ ใจดี ดูแลแกตลอด ไม่เห็นจะต้องอายเลย"
“ไม่ใช่เรื่องอาย แต่ฉันกลัวเสียเขาไปต่างหาก…” ฉันพูดเบา ๆ
แล้วพีชล่ะ?
เขายังคุยกับพีชอยู่รึเปล่า?
ฉันไม่กล้าถามตรง ๆ แต่ก็พยายามสังเกตจากโซเชียลของเขา ช่วงหลัง ๆ เหมือนจะไม่ได้ลงรูปหรือแท็กกันเหมือนแต่ก่อน แต่ฉันก็ไม่กล้าหวัง
และแล้ว...ช่วงเย็น ขณะที่ฉันกำลังจะกลับบ้าน เสียงคุ้นเคยก็ดังขึ้นจากด้านหลังอีกครั้ง
"เฮ้ย พลอย!"
ฉันหันไป เห็นต้นน้ำยืนอยู่ใต้ต้นหูกวางข้างประตูโรงเรียน
“นึกว่าจะกลับแล้วซะอีก ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้านะว่าแวะมารับ” เขายิ้ม
หัวใจฉันเต้นแรง...แวะมารับ?
“แม่หลับอยู่ เราเลยขับรถมาคนเดียว คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ ไง เลยแวะมาโรงเรียนซะหน่อย”
ฉันยิ้มบาง ๆ แล้วเดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ
บนรถ เรานั่งเงียบกันพักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเอ่ยขึ้น
"พลอย...ถามอะไรหน่อยดิ"
“ว่า?”
“ถ้าเรา...ถ้าสมมุตินะ เราชอบใครสักคน แต่กลัวว่าถ้าบอกไปแล้วจะเสียเพื่อนคนนั้นไป นายว่าเราควรบอกไหม?”
คำถามของเขาเหมือนฟาดเข้าที่ใจกลางหัวใจฉันอย่างแรง
ฉันอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะกลั้นใจตอบ...
“ถ้านายรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ก็...บอกไปเถอะ อย่างน้อยก็จะได้ไม่เสียใจทีหลัง”
ต้นน้ำหันมามองฉัน พร้อมรอยยิ้มบาง ๆ
“ขอบใจนะพลอย…”
ฉันยิ้ม...แต่ใจมันเหมือนจะร้องไห้
แล้วเขากำลังพูดถึงใคร?
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 12
Comments