ของที่มองไม่เห็น..

เสียงไก่ขันจากท้ายหมู่บ้านยังไม่ทันจาง เสียงอาเจียนของมะลิก็ทำลายความสงบยามเช้าเข้าอย่างจัง

"แค่ข้าวบูดหรือว่าเป็นอะไรมากวะ…" เขาบ่นกับตัวเองขณะล้างหน้าล้างปาก หน้าตาซีดเผือดจนยายต้องเดินมาถามไถ่

"มะลิ เอ็งเป็นอิหยังลูก หน้าเป็นสีไข่ปอกแบบนั้น"

"บ่มีหยังดอกยาย คงเป็นลำไส้แค่คืนเดียวกะหาย" มะลิฝืนยิ้ม

แต่ลึกลงไป เขารู้ดีว่าไม่ใช่แค่ท้องเสีย

ตั้งแต่กลับมาบ้านเกิด…ร่างกายเขาเริ่มแปลกไป

ฝันถึงเงาคนที่เขาไม่เห็นหน้า

ฝันถึงดอกมะลิสีเลือด

ฝันถึงเสียงท่องมนต์ไสยดำ…ที่คุ้นอย่างน่ากลัว

และแล้ว บ่ายวันนั้น ก็มีเสียงคนเคาะประตูรั้วไม้ของบ้าน

"ปัง! ปัง! ปัง!"

มะลิเดินออกมาช้าๆ แล้วหยุดทันทีเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ข้างนอก

“คำภีร์…”

ชายหนุ่มหุ่นสูงใหญ่ ไร้เสื้อ ใส่เพียงกางเกงขาสั้นธรรมดา กับพระหลวงปู่ห้อยเต็ม อก ผิวสีเข้มราวเผาจากแดดดินอีสาน รอยสักยันต์ดวงเมืองยาวจากไหล่จรดมือ หน้านิ่ง ดวงตาดุดันไร้แววเมตตา

“โตท้องใช่บ่”

มะลิสะดุ้ง ใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกจากอก

“มะลิ ถ้าโตยังบ่ฮู้ ข่อยสิเฮ็ดให้โตฮู้เดี๋ยวนี้ล่ะ…”

คำภีร์ก้าวพรวดเข้ามาในบ้านโดยไม่รอคำเชิญ

มะลิไม่คิดจะยอมอีกต่อไป เขาผลักอกชายคนนั้นด้วยแรงทั้งหมด

"ออกไปคำภีร์! ข่อยบ่ต้องการเจ้า!"

"แม่นบ่ต้องการข่อย...หรือว่าข่อยที่เจ้าทิ้งไว้!"

เสียงตะโกนของคำภีร์ทิ่มแทงกลางใจ

ทันใดนั้น มือของคำภีร์เอื้อมแตะหน้าท้องมะลิ

เขาพึมพำเสียงต่ำ ฟังไม่ได้ศัพท์

พริบตานั้นเอง ร่างของมะลิเหมือนถูกกระตุกด้วยแรงบางอย่างจากภายใน

ดวงตาเขาพร่าเบลอ หูอื้อ ใจสั่น