บ่ายวันนั้น ฝนตั้งเค้า...
เมฆเทาหม่นคลุมหลังคาบ้านไม้ทั้งหมู่บ้าน
ต้นไม้เงียบกริบ นกไม่ร้อง
เสียงจักจั่นเงียบอย่างผิดปกติ
บรรยากาศราวกับห้วงเวลาหยุดหมุน...
มะลิกำลังจะลงจากบ้านไปซื้อน้ำขิงให้แม่
แต่พอเปิดประตูบ้านออกมา — ก็เหมือนมีเงาอะไรบางอย่างยืนอยู่ใต้ต้นลำไยหลังรั้ว...
ร่างนั้นสูงใหญ่ กล้ามแน่น
เต็มไปด้วยรอยสักยันต์ดำทะมึนที่ยังคงไหลซึมลงมาตามต้นแขน
ห้อยพระสามองค์คาดอก ไม่มีเสื้อ
สวมกางเกงขาสั้นบ้านๆ และไม่ใส่รองเท้า
แววตาคมดุจ้องมาเหมือนรู้ว่ามะลิกำลังจะเปิดประตู
“มะลิ…”
เสียงทุ้มต่ำเอ่ยชื่อเขา เหมือนเสียงในความฝันซ้ำๆ
มะลิยืนนิ่ง ใจสั่นจนรู้สึกได้ว่าตัวเองหายใจไม่ทั่วปอด
ขาแข็งจนไม่กล้าก้าว
“เจ้าบ่คิดสิลาเจ้าของเลยติ?”
คำภีร์ถามเรียบๆ แต่ในน้ำเสียงนั้น...เหมือนมีดอกไม้แห้งและเลือดผสมอยู่
มะลิกลืนน้ำลาย หอบเบาๆ
“เฮา...ไปเรียน ไปทำงาน ไม่ได้ลาใผ…”
คำภีร์ยกมือขึ้น ชี้ไปที่หน้าท้องของมะลิ
มะลิสะดุ้งเล็กน้อย — เพราะจู่ๆ ก็รู้สึกแน่นท้องขึ้นมาเฉยๆ
“แล้วลูกในท้องนี่…
เจ้าบ่สิรับผิดชอบคำภีร์บ่ล่ะ?”
ฝนแรกของฤดูตกลงมาเปาะแปะทันที
ราวกับฟ้าครางรับเสียงเขา
มะลิตาเบิกโพลง — จับท้องตัวเองทันที
"เขารู้ได้ยังไง…?"
เสียงฝนยังตกไม่หยุด
มะลิยืนมองคำภีร์ใต้ต้นลำไยอยู่สักพัก — แล้วเขาก็หายไป เหมือนไม่เคยยืนอยู่ตรงนั้น
ทิ้งไว้แต่เงารอยเท้าเปียกน้ำ ที่ชัดบนพื้นดินแดงหน้าเรือน
หัวใจของมะลิเต้นระรัว
ร่างกายสั่งให้หนี แต่ขากลับพาเขาเดินไปอีกทาง...
ตรงไปยังบ้านคำภีร์ที่อยู่ถัดจากวัดเก่า — บ้านที่ปิดเงียบร้างมาสามปี
ประตูไม้แง้มอยู่
แค่แง้ม...แต่ข้างในกลับเย็นเยียบจนหนาวขึ้นมาเฉยๆ
มะลิก้าวเข้าไป — ห้องโถงยังคงเหมือนเดิม
เสื่อผืนเก่า หมอนอิงเก่า โต๊ะหมากรุกไม้
ทุกอย่างเหมือนหยุดเวลาไว้วันที่คำภีร์หายไป
“คำภีร์…” มะลิเอ่ยเรียกเสียงเบา
ไม่มีเสียงตอบ มีแค่เสียงฝน กับเสียงลมหายใจของตัวเอง
สายตาเหลือบไปเห็น รูปถ่ายเก่าในกรอบไม้
เป็นรูปเขากับคำภีร์ สมัยยังเรียนม.ปลาย — ถ่ายใต้ต้นพะยอม
รอยยิ้มของเขาถูกจ้องกลับมาจากในกรอบเหมือนมีชีวิต
แต่สิ่งที่ทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น
คือตรงหน้ารูปถ่ายนั้น…มีถาดไม้จานหนึ่ง
ในนั้นมีดอกมะลิแห้งเรียงสี่ทิศ
ตรงกลางคือเส้นผมยาวหนึ่งเส้น และเล็บขบของเขา…ที่เขาเคยตัดทิ้งไปนานแล้ว
“เจ้าบุกมาหาของเจ้าเอง…”
เสียงหนึ่งดังจากหลังม่านแดงตรงห้องนอน
ม่านถูกแหวกออกช้าๆ
ร่างเปลือยท่อนบนของคำภีร์ ปรากฏในแสงตะเกียงเลือนราง
กล้ามเนื้อแน่นเต็มไปด้วยลายสักยันต์ขยับวูบไหว
มีหมากสีแดงอมดำคาบอยู่ที่มุมปาก — และแววตาดุดันเหมือนงูเห่าในป่าทึบ
“เจ้าอยากรู้บ่…ว่าในท้องเจ้านั่น ใผเป็นคนให้
มะลิถอยหลังอัตโนมัติ
แต่ร่างสูงก็ก้าวเข้ามาใกล้
ลมหายใจคำภีร์แตะผิวหน้า — กลิ่นน้ำมันจันทน์และสมุนไพรแรงจนมึนหัว
“คาถาที่กูผูกไว้กับวิญญาณของมึง…มันไม่ใช่แค่ ‘ของรัก’
แต่มันคือ ‘ของครอบครอง’ เข้าใจบ่…มะลิ”
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 17
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments