ตอนจุดเริ่มต้นของขยะ

"โลกที่มีแต่ผู้แข็งแกร่งเท่าจะเป็นผู้มีทุกสิ่ง ส่วนผู้อ่อนแอ ย่อมถูกกำจัด" นั้นแหละคือสิ่งที่จอมยุทธ ทุกคนได้ตระหนัก รู้ไว้

"ณ "  เมืองอู่เทียน มีผู้คนมากมายใช้ชีวิตอย่างสงบสุกที่นี้ แต่แล้วมาวันหนึ่ง ได้มีคนของ ตระกูลหยาง ชื่อว่า หยางเชี่ยรูปร่างผอมเจ้าเล่ มาพ้อมกับจอมยุทธ์มากฝีมือหลายคน จรึงได้วางตนเป็น เจ้าเมืองอู่เทียน..

"ข้า หยางเชี่ย"  เป็นคนของตระกูลหยาง ได้มีคำสั่งว่า ให้ยึดที่นี้สะ..

"ชาวเมืองคนหนึ่งตระโกนด่าว่า"  นี่เจ้าบ้าไปแล้ว เมืองอู่เทียนแห่งนี้ สงบสุกมาตลอด ไม่จำเป็นต้องให้ใครมาปกครองหรอก  ใช่ไหมพวกเรา..

"ใช่ๆ..."  พวกเราไม่ต้องการให้พวกเจ้ามาควบคุมพวกเราหรอก เพราะอยู่แบบนี้ สบายกว่า ใช่ไหมทุกคน.. 

"ใช่ๆ..."  งั้นพวกเรามาไล่เจ้าพวกบ้านี้ให้ไปจากเมืองอู่เทียนกัน 

"ไป..."  เจ้าพวกบ้าอำนาจบังอาดจะมาเอาเมืองที่สงบสุกของ พวกเรา เฮอะ! อย่าได้หวัง

"หืม!?" สีหน้าของ หยางเชี่ยมองด้วยตาเยือกเย็นเล็กน้อยว่า  งั้นเอาอย่างนี้สินะ

"เขาได้เรียกจอมยุทธคนั้นชื่อว่า"  หยางเทียน จัดการสะ

"ฟึ่บ!" หยางเทียนเคลื่ยนที่ด้วยเร็วจนไม่ สามารถมองด้วยตาป่าวได้ จากนั้นเขาก็ฟันพวกที่ ยังพูดไม่หยุด เขาชักกระบี่ออกมา "ชั่ก!" ฟันไปที่ชาวเมือง5คน

"ฉึก!" ร่างของชาวเมือง5คนขาดครึ่งในพริบตา เสียงชาวเมืองร้องด้วยความตกใจ 

"ฮ่าๆ..." หยางเชี่ย หัวเราะดังลั่นนี้แหละโทษของ คนที่ต่อต้านต้องตาย จากนั้นชาวเมืองก็ยอมจำนนให้เขาปกครอง

"หืม~" ต้องอย่างนี้แหละเชื่อฟังแบบนี้แหละข้าจะได้ปกครองที่นี้ในนาม ตระกูลหยางให้ดีที่สุด  อิอิอิ...

"3ปีต่อมา"  หลังจากเหตุการณ์นั้นก็ไม่มีใคร พูดอีกอะไรอีกเลย ตระกูลหยางตอนนี้ใหย่โต ทำธุรกิจมากมาย มีทั้งนักฆ่า โจรและอีกมากมาย แต่ก่อนเคยสงบสุก ไม่มีโจร แต่ตอนกับเต็มไปด้วยจอมยุทธที่มากมาย พวกจอนจัดก็เยอะ เพราะภาษีมากขึ้นแต่ ก่อนไม่เคยมีแบบนี้  แต่เพราะ หยางเชี่ยจรึงทำให้ชาวเมือง ต้องเป็นแบบนี้...  

"ณ ที่แห่งหนึ่ง"    ในเมืองอู่เทียนมีเด็กชายที่ดู ม่อมแมมกำลังจับปลา อยู่ในล่องน้ำอายุปะมาณ10ปี เสื้อผ้าเก่าและขาดเล็กน้อยตามตัว รูปร่างผอมไม่มากเท่าไร่..

"ฮ่า..!"  จับได้แล้ววันนี้ก็น่าจะพอนะสำลับเราเอาไปอย่างดีกว่า  ตาวันจะตกแล้ว รีบไปเศษใบไม้แห้งและฟืนมาก่อไฟก่อน 

"แคร่ก...แกร่ก...แกร่ก" เสียงใบไม้แห้งและไม้แห้งกะทบกัน

"ฮ่า.."แค่นี้น่าจะพอนะ เอาหินมาถูกันก่อน

"ปิ๊ง!ปิ๊ง!" เสียงหีนกระแทกกันจากนั้น

"ชี่..."จู่ๆเปลวไฟครันเล็กๆก็ ค่อยๆออกมาจากใบไม้แห้ง "ฟุ่บ"และเสียงฟืนแตก"ชี่..."..."ฟุ่บ"..."เป่ราะ...แปะ..."

"เอาล่ะ!" ได้เวลาเอาปลามาหย่างแล้ว

"ฉัวะ"เขาแทงไม่สำลับหย่างปลาใส่ปากของปลา

"ฉึก!"เขาแทงลงไปในดินจากนั้นเสียงตอนปลาโดนความร้อน "ช่าาา..." น้ำมันปลาไหลออกมา ดูหน้าอร่อยดี กลิ่นหอมชวน ห้ามใจ แล้วเขาก็รอให้ปลามันสุก เขาก็พรึมพรัมในใจว่า

"หืม!" ทำไมกันล่ะ! ทำไมเราต้องเกิดมาในโลกนี้ด้วย เป็นเด็กกำพร้า ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่เลย ต้องหากิยด้วยตัวเอง  เด็กตัวแค่นี่ เนี้ยนะ..

"ฮือๆ.."เขาร้องไห้อยู่พักหนึ่ง พอดีปลาที่หย่าไงก็สุก พอดี เขาก็กินก่อนจะนอน

"กร๊อบ..." ฮึ! เนื้อรสชาติดีแหะ จากนั้นเขาก็กินต่อ..

"ฮ่า..ในที่สุดก็ได้พักแล้วมาคิดดูแล้วทำไมเราต้องมาเศร้าใจกับ อะไรแบบนี้อีกแล้ว เราต้องเขั้มแข็งให้มากกว่าใคร ไม่ใครหน้าไหนมากดขี่ ข่มเหงได้ ต่อจากนี้

"ข้าคือ หลงฮ่าว..."  ผู้ที่จะเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***