Episode 4

บทที่ 4

วันนี้ตุ๊น้อยอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

ลุงนกกระจิบบินมาหาถึงที่ระเบียงห้องต้อง

"ว่าไงตุ๊น้อย"

ลุงนกกระจิบส่งเสียงทักตอนที่ตุ๊น้อยกำลังปีนกรงลงไปตะกุยเล็บและลับฟัน

"อ้าาาาา

ลุงงงง" เพราะดีใจที่ลุงมาหาถึงที่ ตุ๊น้อยเลยพลาดตกตุ๊บลงไปในกรง

ดีที่มีผ้านุ่มๆ รองเอาไว้

"เห้ยๆ

ใจเย็น" ลุงกระจิบหัวเราะ

"ลุงกระจิบดีใจๆ

" ตุ๊น้อยกระโดดอยู่ในกรง

"สบายดีมั๊ย

เจ้าของใจดีใช่มั๊ย"

"ใจดี"

ตุ๊น้อยตอบ

"ทางโน้น

ทั้งป้าเต่าแล้วก็เจ้าแหลมคิดถึงเจ้าน่าดู" ลุงกระจิบกระโดดไปมา

เพื่อดูที่อยู่ของตุ๊น้อย

"เหรอ..."

ตุ๊น้อยคิดถึงสวนที่นั่นม๊ากมาก

"ตุ๊น้อยก็คิดถึง"

"แล้วอยากกลับสวนของเรามั๊ย? "ลุงกระจิบถามแล้วตุ๊น้อยก็ก้มหน้าลง

"ไม่รู้อ่ะลุง"

จะว่าอยากกลับไปก็อยากกลับ แต่ว่า...

"ยังไงวะ

ไม่รู้" ลุงกระจิบสงสัย

ตุ๊น้อยนิ่ง

พาลคิดถึงหน้าเขาขึ้นมา คนคนนั้นจะดีใจเวลาตุ๊น้อยมุดม่านไปดู

แล้วก็จะยิ้มอ่อนโยนให้ กอดตุ๊น้อยไว้ที่อกด้วยความรัก

"ก็ต้อง...เขามีตุ๊น้อยอยู่ที่นี่

เขาดีใจ เขามีความสุขนะ"

ความรักเหรอ...

"ลุงไม่อยากรู้หรอกว่าเขาของเอ็งจะมีความสุข

แต่ถ้าเอ็งมีความสุขลุงจะได้ไปบอกทุกคนให้สบายใจ"

ลุงกระจิบบินมาเกาะที่กรงมองลงไปสบตาตุ๊น้อย

"ถ้าไม่มีความสุขก็บอกเจ้านกกระจอกนะ

ให้ไปบอกลุง ลุงจะรีบมาทันทีเลยเข้าใจมั๊ยตุ๊น้อย"

“ตุ๊น้อยเข้าใจแล้ว”

ตุ๊น้อยรักลุงกระจิบจังเลย

"ชื่อของเจ้าน่ารักสมตัวเจ้าดีแท้ๆ

น่ารักๆ "ลุงกระจิบพึมพำ

"เอ้อ...ไปละเดี๋ยวต้องไปเยี่ยมเพื่อน

เอาไว้ลุงมาใหม่นะ" ตุ๊น้อยเงยหน้ามองตามลุงกระจิบที่บินจากไป

เขากลับมาตอนเย็นพร้อมองุ่นเม็ดโต

"ของโปรดของใครน้า"

เป็นครั้งแรกที่ตุ๊น้อยไม่สนใจองุ่น

"ต้องงงงง

ตุ๊น้อยอิ่มแล้ว" ตุ๊น้อยสบตาก่อนโดดหนี

"เอ้า..."

โดดมาอยู่หน้าระเบียง พระจันทร์ส่องแสงมาเต็มๆ

"เต่าตุ๊"

เขาร้องมากกว่าจะเปล่งเสียงเรียก

"อะไรเหรอ"

ตุ๊น้อยเห็นเขาทำหน้าตกใจ

ผมเหนื่อยงานมากไปหรือไงกัน

ผมเห็นกระต่ายที่เลี้ยงเอาไว้เป็นคน

เด็กหนุ่มผมเทายาวประบ่า

หันมาสบตากับผม

ดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วเหมือนลูกแก้ว

สบมาคล้ายสงสัย

ผมเบิกตากว้าง

มันตกใจมาเสียจนองุ่นในมือแทบร่วงลงพื้น

แต่พอขยี้ตา

เต่าตุ๊ก็นั่งชมจันทร์เหมือนเดิมแถมกระโดดมาหาผมด้วย

"สงสัยจะเหนื่อยเกินไป"

ผมเอาองุ่นวางไว้ที่ถาดอาหาร ก่อนจะล้างถาดอึ น่าแปลกนะ

เต่าตุ๊จะอึจะฉี่เป็นที่เป็นทาง คือเวลาจะอึจะมาอึในถาดตลอดไม่มีปล่อยเรี่ยราด

เหมือนกับว่ามันจะรู้เรื่องกว่าหมาเสียอีก

พออาบน้ำเก็บเต่าตุ๊เข้ากรงผมก็เอนตัวลงนอน

พระจันทร์สวยนะคืนนี้ ผมนอนมองพระจันทร์จนผล็อยหลับไป

คืนนั้นผมฝันครับ

ฝันว่ามีเด็กหนุ่มคนนั้นมากอดผม แล้วห่มผ้าให้ ก่อนที่เขาจะหายไป

เขากระซิบบอกว่าฝันดี

ผมเลยคว้ามือเขาเอาไว้

เหมือนเรื่องจริงเหลือเกิน ผมดึงเขาเอาไว้ กอดรัดเขาไว้บนเตียง

ซุกหน้ากับไหล่ของเขา แล้วก็หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้

ในฝันนั้น

ผมมีความสุขมากจริงๆ

ตุ๊น้อยขยับตัวลงจากเตียงเมื่อคนที่ให้ซุกอยู่บนอกตัวเองหลับไป

ใจเต้นโครมๆ โอย ตุ๊น้อยหัวใจจะหยุดเต้นเสียตรงนั้น

ก็เขาจับตัวตุ๊น้อยมากดกับที่นอน แล้วซุกกอดเข้ามาแบบนั้น

ตุ๊น้อยบอกกับตัวเองว่ามีความสุขมากๆ แล้วกับการห่มผ้าให้แล้วบอกฝันดีกับเขา

แต่คืนนี้มันไม่ใช่เลย มันยิ่งกว่ามีความสุขเสียอีก ตอนที่ต้องเขาเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ

ลมหายใจร้อนผ่าวของต้องรินรดริมฝีปากจนเหมือนโดนเขาจุมพิตไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ต้องก็ไม่ได้ทำ

ตุ๊น้อยรู้สึกอายที่ตัวเองเผลอคิดแบบนั้นออกไป

พอเอามือสองข้างประกบเข้ากับแก้มก็รู้เลนว่าเหมือนใครจุดไฟเอาไว้ในแก้ม ตุ๊น้อย

มันร้อนผ่าวเหลือเกิน

พยายามหายใจเข้าลึกๆ

บอกกับตัวเองให้ใจเย็นๆ

เช้านี้ต้องเดินไปเดินมาอยู่ในห้องตุ๊น้อยก็นั่งมองเขา

เขาเดินมาจับหูของตุ๊น้อยลูบเบาๆ เลยมาถึงตรงหัว รู้สึกดีจังเลย ตุ๊น้อยนอนให้ต้องลูบไปเรื่อยๆ

"เมื่อคืนฝันว่าเรากลายเป็นคน

เป็นเด็กผู้ชายวัยรุ่นผมสีเดียวกับขนนี่เลย" แล้วเขาก็หัวเราะ

เหมือนกับว่าพูดเรื่องตลกนักหนา

"มันจะเป็นไปได้ยังไงละเจ้าตัวเล็ก

สงสัยจะทำงานหนักเกินละ" เขาก้มมาจุมพิตที่ใบหูเรียวๆ ของตุ๊น้อย

"วันนี้กลับไวๆ

นะ"ตุ๊น้อยกระซิบเมื่อต้องโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ

"ไปทำงานละนะ"

เขาเดินออกจากห้องไป ตุ๊น้อยถึงกับทิ้งตัวลงนอนเหยียด

"สงสัยจะหลงรักต้อง"

ตุ๊น้อยถอนใจ หันไปแทะแครอทเข้าปาก

เพราะตุ๊น้อยมีเรื่องครุ่นคิดตลอดทั้งวัน

คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ตก

ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายนะ

ต้องน่ะเป็นคนนะ รักกันจะดีเหรอ คิดๆ คิดแล้วปวดหัว ตุ๊น้อยถอนหายใจ

จนนกกระจอกหนุ่มหันมามอง

"เป็นอะไรอีกละ"

"ตุ๊น้อยปีนี้ก็อายุยี่สิบปีแล้วนะ

นับตั้งแต่วันที่ได้รับพรนั้นมาก็เกือบสิบเก้าปีแล้ว

ทำไมตุ๊น้อยไม่รู้สึกเข้าใจโลกบ้างเลยล่ะ ตุ๊น้อยยังเหมือนเยาว์วัยตลอดเวลา"

ไม่เข้าใจความรู้สึกของเหล่าผู้ใหญ่เอาเสียเลย...

"คือข้าก็ไม่อยากจะว่าหรอกนะ

นางฟ้าหรือเทวดาจากพระจันทร์ที่ให้พรเจ้าน่ะ

หยุดทั้งร่างกายของเจ้าและความคิดของเจ้าให้เยาว์วัยตลอดกาลรึไง"

กระจอกหนุ่มเกาะขอบกรงมองตุ๊น้อย

"ไม่รู้เหมือนกัน

แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ตกหลุมรัก"

เพราะนอนคิดมาแล้วทั้งคืนตอนที่จ้องหน้าต้องน่ะ

ว่าน่าจะเป็นความรัก

ตุ๊น้อยรู้สึกได้ว่าไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าของต้งได้เลยนี่นา

"ฮ้า เจ้าตกหลุมรักงั้นเหรอ"

"ก็ป้าเต่าบอกว่าถ้าเข้าใกล้ใครแล้วหัวใจสั่นไหว

ค่อยห่วงหาอาทรว่าเขาเป็นอย่างไร เจ็บหัวใจเวลาเขาหมางเมิน มันเป็นแบบนี้

ตอนที่อยู่กับต้อง"

"โถๆ

กระต่าย เจ้าน่ะอ่อนเดียงสา ข้าว่าความรักมันยุ่งยากยืดเยื้อ ข้าว่าเจ้าทำใจร่มๆ

ก่อน เอาไว้เจ้าเปลี่ยนร่างให้เขาเห็นก่อน

ถ้าเขาไม่ไล่เจ้าออกจากที่นี่เจ้าค่อยรักเขาก็ยังไม่สายนะ"

ตุ๊น้อยนั่งแทะหญ้าแห้งพลางคิดไปว่า

ถ้าเปลี่ยนร่างตุ๊น้อยจะกลายเป็นมนุษย์เหมือนเขา คิดอยู่อย่างนั้นก็เลยเปลี่ยนร่าง

ร่างกายมนุษย์ของตุ๊น้อยเปล่าเปลือย ตุ๊น้อยมองทุกอย่างบนร่างตัวเอง

"เหมือนกัน"

ตุ๊น้อยคิด

แต่จะเหมือนกันอย่างไรเล่า

ก็ตุ๊น้อยเป็นกระต่ายที่ได้รับพร

เปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์ก็ไม่ถาวรเกิดฟ้าปิดไร้แสงจันทร์อย่างคืนเดือนมืดก็จะไม่มีพลังพอจะเปลี่ยนร่างแน่ๆ

ใบหน้านั้นเศร้าหมองลงทันที

งั้นกลับร่างเราอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขแล้วนี่นาเหมือนเวลาที่เจ้าแหลมเคยพูดบ่อยๆ

ว่า

"ถ้าเราเห็นคนที่เรารักมีความสุขเราก็จะมีความสุขเหมือนกัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***