Episode 3

บทที่ 3

ตุ๊น้อยคิดถึง

สวนสาธารณะจังเลย...

กลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็ซึมไป...ต้องหันมามองตุ๊น้อยนิดนึงแล้วเดินออกจากโต๊ะทำงานมายืนมองอยู่ใกล้ๆ

"เป็นอะไรตัวเล็ก"

เอานิ้วยาวๆ นั้นมาเขี่ยข้างตัวตุ๊น้อยเล่นอีกต่างหาก แต่วันนี้ตุ๊น้อยคิดถึงสวน

คิดถึงลุงกระจิบกับป้าเต่า ตุ๊น้อยไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยหรอกนะ

ตุ๊น้อยเลยขยับตัวหนีไปอีกทาง

"อ้าว

เป็นอะไรนี่" เขาเลยนั่งลงจิ้มๆ ตุ๊น้อยอย่างเอาจริงเอาจัง

จะเป็นก็ตอนเขาจิ้มๆ

นี่แหละ

ตุ๊น้อยเหล่มองเขาที่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยผิดวิธีไปสักหน่อย

"นี่ๆ

อยากไปเที่ยวที่สวนมากเลย คิดถึงสวน" ส่งสายตาเว้าวอน

กระโดดไปเกาะขาเกาแข้งสักหน่อย

"หิวเหรอเดี๋ยวนะ"

เขารีบลุกไปเปิดตู้หยิบองุ่นมาให้หกเจ็ดลูก

ไม่ใช่นะ

ไม่ได้หิววววววววว

"นี่ๆ

ตุ๊น้อยคิดถึงสวน" กระโดดดึ๋งดั๋งไปหา เอาสองมือวางแปะกับเท้าเขา

"เอ..."

ต้องขมวดคิ้ว จ้องมาที่ตุ๊น้อย แววตาต้องแปลกๆ กว่าตุ๊น้อยจะรู้สึกตัว เขาจับตุ๊น้อยมาช้อนดูก้นกับไข่

"เป็นตัวผู้เหรอนี่"

"อ้ายยยยย

ทำบ้าอะไรของเจ้าเนี่ย" ตุ๊น้อยดิ้นสุดแรง

"ปล่อยแล้วๆ

" ต้องวางตุ๊น้อยลงกับพื้น

ตุ๊น้อยรีบกระโดดไปมุมห้องทันทีก้มลงเลียขนตัวเองอย่างอารมณ์เสีย

"คนบ้า...เจ้ามาเปิดก้นข้าดูได้ยังไง

เจ้ามนุษย์วิปริต" ทั้งโกรธทั้งอายกระมังที่ตีกันปนเปไปหมด

ต้องบ้า...

"คอยดูถ้าเจ้าป่วยอีกข้าจะปล่อยให้เจ้านอนซมเสียให้เข็ด"

ตุ๊น้อยเหลียวตัวหันมามองเขาอย่างแค้นเคือง คอยดูนะคราวหน้า ตุ๊น้อยจะเปิดดูบ้าง

จะเปิดดูทั้งตูดทั้งไข่เลย

เพราะความคิดถึงบ้านทำให้ตุ๊น้อยกินได้น้อยลง

(น้อยในที่นี้คือใส่ไว้ให้เท่าไหร่ก็หมดเหมือนเดิม) และก็เล่นน้อยลงด้วย

(ในกรณีที่ไม่ใช่ลูกบอลเด้งจะไม่สนใจ) ตุ๊น้อยนอนผึ่งตัวที่ระเบียงที่เก่า ช่วงนี้มีเพื่อนใหม่อย่างฝูงนกกระจอกมาคุยด้วยบ้างก็โอเคขึ้น

เพราะฝูงกระจอกต่างมีเรื่องมากมาย ทั้งเรื่องมนุษย์

เรื่องสัตว์ต่างที่อยู่ละแวกใกล้ๆ ทั้งแมวเหมียวที่อยู่ชั้นถัดขึ้นไป

เจ้าหมาที่ร้านขายของข้างล่าง

ตุ๊น้อยสนุกกับเรื่องเล่าพวกนั้น

"นี่ๆ

ถ้าเจ้าบินผ่านไปแถวๆ สวนสาธารณะ... ก็บอกป้าเต่า

ลุงนกกระจิบแล้วก็เจ้าแหลมด้วยนะว่าตุ๊น้อยคิดถึงมากๆ "

ตุ๊น้อยบอกกับเจ้านกกระจอก ทางนั้นก็รับปากรับคำอย่างดี

"ถ้าตุ๊น้อยกลับไปนะจะกอดทุกคนเลย..."

รวมทั้งเจ้าแหลมด้วยก็ได้ ถึงจะเกเรตุ๊น้อยไปบ้างแต่เจ้าแหลมก็เป็นเพื่อนตุ๊น้อยนี่นา

เสียงแกร๊กที่ประตูทำให้ตุ๊น้อยโผล่หน้ามุดม่านดู

"ห้องมันรกนิดหน่อยนะ"

ต้องพูดกับใคร ตุ๊น้อยเอียงคอสงสัย

ตุ๊น้อยมองคนที่เดินเข้ามาใหม่

ผู้หญิงในชุดสั้นๆ คนนั้นตุ๊น้อยขนลุกทั้งตัวเลย

เกิดอะไรขึ้นนะ

รู้สึกเหมือนมีอันตรายแปลกๆ

"ดีใจจังค่ะที่ได้เยี่ยมห้องพี่ต้อง"

เสียงอ่อนหวานบีบเล็กฟังดูน่าขนลุกแปลกๆ

"พี่ไม่เคยพาใครมาห้องเลย"

เคยสิตุ๊น้อยเถียงขาดใจ นี่ไง ตุ๊น้อยนี่ไงละที่เขาพามาห้อง

"ห้องน่าอยู่ดีนะคะ"

ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงบนโซฟาสายตามองหาเหมือนหาอะไรสักอย่าง

"นั่น...ตัวอะไรคะ"

หล่อนทำท่าตกใจเหมือนเห็นตัวอะไรที่น่า....

ตุ๊น้อยฉุนกึก

อยากจะเอาฟันหน้ากัดหล่อนให้ได้เลือด

"เต่าตุ๊ครับ

เจ้าตัวเล็กของผมเอง" เขาเดินมาเปิดประตูระเบียงอุ้มตุ๊น้อยเข้าไปในห้อง

คราวนี้ตุ๊น้อยรู้แล้วว่าเจ้าหล่อนไม่ใช่คน

ก็ไอจางๆ ในห้องนี้นอกจากไอของตุ๊น้อยแล้ว มีไอกลิ่นแปลกๆ

กระจายออกจากตัวหล่อนด้วย

กลิ่นไอจางๆ

นี่มัน......

"น่ารักจังค่ะ"

เธอขยับตัวเข้ามาหาเกือบจะทันที ตุ๊น้อยดิ้นหนีมือขาวๆ นั้นเป็นพัลวัน

"น่ากิน

เอ้ย น่ารักจังเลยค่ะ" ตุ๊น้อยตาตื่น เจ้าหล่อนพูดว่าน่ากิน ตายๆๆๆๆ

ใช่แล้วๆ...นี่มันกลิ่นของ....

"แมว!!!!!!!!!!!

" ตุ๊น้อยตะเกียดตะกายแต่มือขาวๆ นั่นบีบที่ขาจนเจ็บ

ตุ๊น้อยเลยกัดเข้าที่มือนั้น

ชัดเลยหล่อนเป็นแมวกลิ่นแมวชัดอย่างกับมีแมวเป็นสิบตัวอยู่ตรงนี้

"โอ๊ย..."

จงใจเปล่งเสียงใช่มั๊ย ตุ๊น้อยถูกปล่อยตุ๊บลงบนพื้น

"..."

ตุ๊น้อยกัดฟันกระโดดหลบไปทางอื่น ต้องก็เอาแต่ยืนงงเพราะตกใจ

"เป็นอะไรมากมั๊ยครับ"

ต้องถามเจ้าหล่อนคนนั้นที่มีกลิ่นแมวหึ่ง ทำท่าเหมือนตุ๊น้อยเป็นก็อตซิล่ากัดแขนแม่นั่นจนแขนขาดกระจุย

ตุ๊น้อยจะสู้!!!!! อย่ามาจับตุ๊น้อยกินนะ

"เจ็บค่ะ"

ตุ๊น้อยก้มเลียขาตัวเอง แม่นั่นจิกเล็บลงบนเนื้ออ่อนข้างในเสียเจ็บไปหมด

"ยัยนั่นตัวอันตราย"

ตุ๊น้อยแทบอยากจะตะโกนใส่หน้าเขา

หล่อนทำท่าออเซาะ

แล้วก็ร้องไห้ปริ่มว่าเจ็บเหลือจะทน ตุ๊น้อยทนแทบไม่ได้ พอกระโดดออกมาตบเท้าลงบนพื้นดังตุ๊บๆ

หลายครั้งพยายามพอขนขึ้น และจ้องหล่อนตาไม่กะพริบ ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่

"อย่าเกเรนะเต่าตุ๊!

" ต้องดุตุ๊น้อยด้วยเสียงที่ดังจนตุ๊น้อยสะดุ้ง

ตุ๊น้อยช้อนตาขึ้นมองต้อง

ผู้ที่ตุ๊น้อยคิดว่าเขาดีกับตุ๊น้อยมาตลอด เหลือบไปข้างๆ ยัยปีศาจนั้นยืนอมยิ้มอยู่ข้างหลังต้อง

"ตุ๊น้อยน้อยโกรธต้องจริงๆ

แล้ว...โกรธจริงๆ " ตุ๊น้อยกระโดดหลบไปอยู่หลังม่านไม่โผล่หน้าออกมาอีกเลย

ทำไมเหมือนทำอะไรผิดก็ไม่รู้

วันนี้พาญาติของเพื่อนมาที่ห้องเพราะเพื่อนตัวดีบอกว่าขอฝากไว้สักสองชม.

แล้ววันนี้ผมก็เสร็จงานเร็วเลยรับปากไปสาวน้อยข้างๆ

นี่ชื่อแคทไม่ได้วุ่นวายเท่าไหร่ เคยเจอกันเมื่อสองปีก่อน

มาเจอวันนี้ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลย

แต่ไม่รู้ทำไมทั้งที่แคทก็ดูชอบเต่าตุ๊แท้ๆ

แต่เจ้าตัวเล็กกลับทำท่าไม่ชอบใจแคทเสียอย่างนั้น

แถมยังขู่แคทอีก

ไอ้ท่าตบเท้านั่นผมเคยเห็นในสารคดี

พอเกิดเรื่องผมเลยทำแผลแล้วพาน้องออกมาข้างนอกโดยไม่ได้หันไปสนใจเต่าตุ๊อีกเลย

ขากลับพอเดินผ่านซุปเปอร์มันก็เผลอตัวเดินเข้าไปแถวๆ

ผักผลไม้ คว้าแตงกว่ามาแพ็คนึง แครอทอีกสองสามหัว

เดินมาอีกหน่อยเจอผักกาดหอมก็หยินติดมือมา

"แค่นี้คงพอละมั้ง"

ผมอดนึกถึงแววตาที่เต่าตุ๊มองผมก่อนที่จะหนีเข้าผ้าม่านไปไม่ได้

มันเหมือนกับตกใจ

เสียใจ ผิดหวัง พยายามที่จะไม่คิดว่าแววตานั้นเหมือนกับคนที่มองตัดพ้อ

ผมส่ายหัวกับตัวเองก่อนจะเดินไปไขกุญแจเข้าห้อง

"เต่าตุ๊"

ผมส่งเสียงเรียก แต่ก็ไม่มีเสียงตอบกลับมา ผมเลยเดินไปที่ระเบียง ก็ไม่มี

ผมเลยเลิกผ้าม่านขึ้นมองหาทั้งสองฝั่งก็ไม่มี

"เต่าตุ๊"

ผมเรียกอีกครั้งแต่ก็ยังเงียบอยู่ หรือแมวจากชั้นบนมากินมันไปแล้วนะ ผมใจหายวาบ

"ตุ๊น้อย"

ผมเสียงมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

ผมเริ่มเหนื่อย

เลยเดินมานั่งลงที่โซฟา พยายามมองหาแทน แว่วๆ เหมือนเสียงสะอื้นดังแผ่วๆ

จากในห้องน้ำ ผมเลยตัดสินใจเดินย่องเข้าไปดู หรือจะมีขโมยเข้าห้องผม แต่ขโมยที่ไหนมันจะมานั่งร้องไห้

หรือมันกลัวผมจับได้ โดนดีแน่เจ้าขโมยขี้ขลาด

เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ

ผมกลับเห็นกองเสื้อของผมกองอยู่ ในกองเสื้อนั้นมีการเคลื่อนไหวไปมา

ผมอมยิ้มกับตัวเองทันที

"เต่าตุ๊"

เสียงของผมอ่อนลงอย่างประหลาด เจ้าตัวน้อยเจ้าของชื่อหยุดเคลื่อนไหวทันที

"โกรธใช่มั๊ยละ"

ผมเปิดเสื้อออกแล้วช้อนตัวมันขึ้นมากอดแนบอก

"ขอโทษจริงๆ

ก็เรามันดื้อนี่นา" ผมจิ้มลงบนจมูกของเต่าตุ๊เบาๆ

"ไม่ต้องมาขอโทษเราเลยนะ"

ตุ๊น้อยโกรธจริงๆ นะ

"ขอโทษจริงๆ

ก็เรามันดื้อ" ตุ๊น้อยเอียงหน้าหลบมือเขา

"ตุ๊น้อยไม่ได้ดื้อนะ

เจ้านั่นแหละที่ดื้อ พาแมวเข้ามาในห้องทำไม" ตุ๊น้อยสะบัดหน้ากลับมา

"เจ้าน่ะ

ยอมให้แมวสาวตัวนั่นอุ้มรา นางจิ๊กเล็บตรงนี้ๆ เจ้าดูสิ เจ็บนะ เจ็บจริงๆ เจ็บมากๆ

ด้วย" ตุ๊น้อยดิ้นดุ๊กดิ๊กพยายามจะให้เขาดูขาตรงที่เจ็บ

"มากินผักกาดกันมั๊ย

สีเขียวๆ น่ะ" เขาเอ่ยปากชวน

"นี่ๆ

ยังไม่หายโมโหเลยนะ อย่ามาเปลี่ยนเรื่องเซ่"

"มีแตงกว่าฉ่ำๆ

ด้วยนะตุ๊ นี่เพิ่งซื้อมาเลยนะ หรือจะเอาแช่เย็นก่อนดี"

"แตงกวาเหรอ

ฉ่ำๆ เลยใช่มั๊ย" ตุ๊น้อยถูกปล่อยตัวลงบนพื้นห้อง

แล้วกระโดดตามเขาไปอย่างตื่นเต้น

"ตุ๊น้อยชอบแตงกวาที่สุดในโลกเลย"

ค่ำวันนั้นตุ๊น้อยซัดแตงกวาฉ่ำๆ

เสียหลายลูกอย่างสุขใจ

"บอกไว้ก่อนเลยนะ

นี่ยังไม่หายโกรธนะเฟร้ย"ตุ๊น้อยวางแตงกวาที่เหลือในมือลง

"ตุ๊เล่นบอลกันมั๊ย"

เขาชูบอลเด้งโชว์

"เล่นนนนนน"

ตุ๊น้อยกระโดดเข้าหาเขาอย่างดีใจ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***