"ลมหายใจในคืนพิษ"

เสียงหวีดแหลมของเครื่องช่วยหายใจยังคงก้องในหัว

พิมพ์พิชชา หมอสาววัย 27 ปี ทรุดตัวลงข้างเตียงผ่าตัด ร่างกายเหนื่อยล้าจากการผ่าตัดฉุกเฉินกว่า 10 ชั่วโมง เธอหลับตาพริ้ม ปล่อยให้ความมืดกลืนกินตัวตนชั่วขณะ

...แต่เมื่อลืมตาอีกครั้ง...

เธอกลับพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาล

ท้องฟ้าเหนือหัวเป็นสีม่วงเข้ม ดวงจันทร์ใหญ่กว่าที่เคยเห็น ดวงดาวกระพริบราวกับจะตกลงมา

รอบตัวคือป่าลึก ไม่ใช่เตียงผ่าตัด ไม่ใช่ผนังห้องปลอดเชื้อ

> “ที่นี่...ที่ไหนกัน?”

พิมพ์พิชชาค่อย ๆ ลุกขึ้น รู้สึกถึงไอดินและกลิ่นหญ้าสด เธอยังอยู่ในชุดแพทย์ เสื้อกราวน์เปื้อนเลือดแห้งกรังติดปลายแขน

แต่ก่อนที่เธอจะทันได้ตั้งสติ เสียงบางอย่างก็ดังขึ้นจากเบื้องหน้า...

เสียงฟ่อแผ่วเบา… ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ตามด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ราวกับร่างยักษ์เลื้อยบนพื้นดิน

พุ่มไม้ตรงหน้าเปิดออก

ร่างของชายหนุ่มปรากฏขึ้น—สูงใหญ่ ผิวซีดขาวราวหินอ่อน มีเกล็ดสีเขียวมรกตประปรายทั่วแผ่นหลัง

ครึ่งล่างของเขาคือหางงูยักษ์กำลังเลื้อยวนช้า ๆ ดวงตาแนบกับพื้นจ้องมาที่เธออย่างดุดัน

> “เจ้า...เป็นใคร...”

เสียงของเขาแหบพร่า ลมหายใจหอบถี่ ดวงตาคมคล้ายกำลังต่อสู้กับบางสิ่ง

พิมพ์พิชชาถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่เธอก็หยุด—เมื่อเห็นใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน

ริมฝีปากสั่น เกล็ดตามคอเรืองแสงร้อนระอุ เหงื่อท่วมอกเปลือย

> “ไข้ขึ้นสูง...เหงื่อออกมาก มือสั่น หายใจเร็ว หัวใจเต้นผิดจังหวะ…”

เธอพึมพำกับตัวเองเหมือนคุ้นกับอาการนี้

ในโลกของเธอ—นี่คืออาการของ “ภาวะฮอร์โมนคลั่งในร่างกายสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่กำลังเป็นฮีต”

…แต่เธอไม่รู้ว่าโลกนี้ "ฮีต" อันตรายกว่านั้นมาก

จู่ ๆ ชายหนุ่มงูพุ่งเข้าหาเธอด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ เธอล้มลงกับพื้น ร่างสูงใหญ่คร่อมร่างเธอไว้ ดวงตาเต็มไปด้วยความหิวกระหายและสับสน

> “กลิ่นเจ้า...มันรบกวนข้า...ข้าอยากกัด...ข้าอยากกลืนเจ้า—!!”

> “คุณกำลังเจ็บ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ฉันเป็นหมอค่ะ ขออนุญาตตรวจชีพจรนะคะ...แค่ดู ไม่ทำอะไรคุณหรอก”

เธอยกมือขึ้นช้า ๆ แล้ววางบนอกของเขา

สัมผัสนั้น...เย็นและนุ่มนวล เหมือนหยดน้ำบนไฟร้อน เขาหยุดชะงัก ลมหายใจสะดุด

> “...มือเจ้า...มันเย็น...เหมือนพิษ แต่กลับทำให้ข้าไม่เจ็บ”

เขาจ้องตาเธอ ขยับเข้าใกล้ชิด กลิ่นกายมนุษย์ผสมเลือดนิด ๆ ยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณสัตว์

แต่แววตาอ่อนโยนคู่นั้น...ทำให้หัวใจของเจ้าชายงูสั่นไหว

> “คุณไม่ได้จะทำร้ายใครใช่ไหม?”

“แน่นอน ฉันจะช่วยคุณให้ได้”

เสียงของเธอ...สะกดจิตเขายิ่งกว่าพิษใด ๆ

แล้วร่างของเขาก็ค่อย ๆ ทรุดลง แขนเลื้อยรัดรอบเอวเธอไว้แน่น

เหมือนงูที่หาที่พักในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ—และเธอคือที่พักเดียวที่เขาไว้ใจได้

^^^คืนนั้น...^^^

พิมพ์พิชชานั่งพิงต้นไม้ มือหนึ่งลูบผมเจ้าชายงูที่ซบอยู่บนตักเธอ

เธอไม่รู้เลยว่า ตนเองได้ข้ามมายังโลกซึ่งอันตรายที่สุดในประวัติศาสตร์—

และได้กลายเป็น "หญิงเดียว" ที่สามารถผ่านฤดูฮีตของเจ้าชายเผ่างูได้… โดยที่เขาไม่กลืนเธอเข้าไปทั้งตัว

แต่ทั้งเผ่า…จะยอมรับได้หรือไม่?

❖ จบตอนที่ 2แสงอาทิตย์แรกส่องลอดพุ่มไม้ รินอุ่นสู่ผิวโลก

พิมพ์พิชชาลืมตาช้า ๆ รับรู้ถึงแรงกอดอุ่นรอบเอว หัวที่พิงตักเธอเมื่อคืน ตอนนี้ขยับขึ้นมาอยู่บนไหล่

ชายหนุ่มครึ่งงู…ยังคงซุกใบหน้าอยู่ที่ซอกคอเธอ ร่างเปลือยเปล่าปกคลุมเพียงเกล็ดบางเรียงตัวสวยบนผิวเนื้อ

เขานอนหลับสนิท—หายใจสม่ำเสมอ ราวกับฝันดี

และเธอก็ยังปลอดภัยดี...แม้อยู่ในอ้อมกอดของสิ่งมีชีวิตอันตรายที่สุดของเผ่างู

> “เมื่อคืนนี้...ฉันช่วยเขาไว้ได้จริง ๆ หรือ?”

เธอพึมพำเบา ๆ ขณะลูบผมสีดำสนิทของเขา

แต่ก่อนที่เธอจะลุก ท้องฟ้าก็สั่นสะเทือนเบา ๆ ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนักหลายสิบบนพื้นป่า

> “เจ้าชาย! พระองค์อยู่ไหน!?”

“ท่านผู้นำ! กลิ่นฮีตเมื่อคืนมันแรงมาก รัศมีครอบไปเกินสิบลี้!”

“มีใครรอดไหม!?”

เสียงเหล่าทหารเผ่างูดังใกล้เข้ามาอย่างตื่นตระหนก

พิมพ์พิชชาหันไปมองอย่างระแวง และเพียงพริบตาเดียว ร่างของเจ้าชายงูก็ขยับขึ้น

ดวงตาคมกริบลืมขึ้นช้า ๆ ก่อนเขาจะขยับหางรัดรอบตัวเธอแน่นขึ้น

> “อย่าไป...อยู่ใกล้ข้าไว้”

> “คุณหายดีแล้วเหรอ?” เธอถามเบา ๆ

“ยังไม่เต็มร้อย...” เขาตอบเสียงแหบ “แต่ข้าจำได้ว่าเจ้า...ไม่กลัวข้า”

💥 วินาทีต่อมา...

ร่างสูงใหญ่ของเจ้าชายงูปรากฏตรงหน้าทหารทั้งสิบ

แขนหนึ่งโอบเอวมนุษย์สาวแนบชิดไว้ข้างกาย

ใบหน้าเขานิ่งเฉย แววตาคล้ายงูที่พร้อมกัดทุกคนที่เข้าใกล้

> “...เธอช่วยข้าไว้”

“และข้าไม่อนุญาตให้พวกเจ้าทำร้ายเธอ”

ทั้งเผ่าชะงัก

ไม่ใช่เพียงเพราะหญิงแปลกหน้าคนนี้ ยังมีชีวิตอยู่หลังค่ำคืนฮีต

แต่เพราะเจ้าชาย...โอบเธอไว้แน่นราวกับสมบัติล้ำค่าที่สุดในโลก

😨 เสียงกระซิบของเหล่าทหารเริ่มดังขึ้น

> “เป็นไปไม่ได้...ใครก็ตามที่เข้าใกล้เจ้าชายตอนฮีต ต้องตาย...”

“หรือไม่ก็กลายเป็นภรรยา...”

“แต่นางเป็นมนุษย์! กลิ่นแปลก กลิ่นไม่ใช่ของเผ่านี้!”

หนึ่งในผู้นำทหารก้าวออกมา ยกหอกงูขึ้นอย่างระวัง

> “ฝ่าบาท...พระองค์อาจโดนเวทสะกดจากเผ่าต่างแดน นางอาจมีแผนลอบสังหาร…”

เสียงฟ่อของเจ้าชายดังขึ้นต่ำ… หางงูเคลื่อนไปตวัดหอกในมือทหารจนปลิวไปชนต้นไม้เสียงดังลั่น!

❖ จบตอนที่ 1 ❖

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***