.
.
.
'ห๊าว~'
แสงสีขาวส่องสว่างจ้าบ่งบอกถึงดวงอาทิตย์ขึ้นยามเช้าอันแสนสดใจ โดยที่ทุกสิ่งอย่างพลันตื่นขึ้นมาทำกิจกรรมต่างๆไม่เว้นแม้แต่นักเรียนของฮอกวอตที่พากันหอบร่างอันแสนปวกเปียกเข้าห้องน้ำจัดการกิจวัตรประจำวันกันอย่างเกียจคร้าน
และผมก็เช่นกันที่ต้องหอบร่างกายอันขี้เกียจไปดังเช่นคนอื่น แต่ไม่วายสายตาก็ยังเหลือบไปเห็นคนข้างๆที่หายตัวไปไหนก็ไม่รู้แล้ว
“ เร็วจัง ตื่นไปทำอะไรแต่เช้า”
ผมบ่นนิดหน่อยอย่างสงสัยก่อนจะลุกออกจากห้อง แต่ไม่ทันไรคนที่ตื่นก่อนก็ได้เดินเข้ามาพอดีพร้อมกับเครื่องแบบนักเรียนที่ดูสะอาดเรียบร้อย เดินฉิ่วถือผ้าขนหนูไปเก็บพร้อมเตรียมหนังสือเรียน ก่อนจะหันมาพูดกับผม
"ถ้าช้าไม่รอนะเจโรนิส "
“เอ๋! "
“บอกไปแล้วนะถ้าช้าไม่รอ”
“เห้ย รอเดี๋ยว รอก๊อน แป๊บนึง!!!”
ไม่ทันได้หายตกมใจคนตัวเล็กก็วิ่งกระดุ๊กกระดิ๊กเข้าไปเข้าห้องน้ำทันที จนผ่านมา3นาที เจโรนิสก็ออกมาจากห้องน้ำ ด้วยเครื่องแบบของฮอกวอตส์เต็มยศ พร้อมทั้งหน้าตาสดใสที่ยิ้มมาให้เขา ทำให้ทอมถึงกับชะงักอยู่กับที่มองภาพเจโรนิสที่ยิ้มหวานมาให้ตน
‘น่าเอ็นดู’
คำๆนี้อยู่ๆก็แล่นเข้ามาในสมองอย่างไม่รู้ตัว จนเขาเผลอหลุดปากพูดมันออกมาแม้คนตัวเล็กจะไม่ได้ยินเขาก็ยังรู้สึกเขินอายกับความคิดของตัวเองเหมือนกัน
จนทำให้เขาเผลอมองค้างคนตัวเล็กอยู่หลายนาที และกว่าเขาจะรู้สึกตัว ใบหน้าของคนตัวเล็กตรงหน้าก็ได้ยื่นเข้ามาใกล้เขาแล้วพร้อมกับนำมือเรียวเล็กนั่นมาวางอังบนหน้าผากเขาเพื่อหาคำตอบซะแล้ว
ทางด้านเจโรนิสที่เห็นคนตัวสูงหน้าแดงแจ๋ขึ้นมากระทันหัน ทำให้ผมยื่นมืิเข้าไปใกล้อย่างสงสัย พร้อมเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยเพื่อนำมือไปวางได้พอดี พอมือวางลงบนหน้าผากของทอมแล้ว ผมกลับไม่รู้สึกร้อนอย่างที่คิด ทำให้ผมถามออกไปอย่างสงสัย
"นี่ทอมเป็นอะไรกันนะฮะ ทำไมถึงได้หน้าแดงแจ๋ขนาดนี้หล่ะครับ เป็นไข้รึเปล่าฮะทอมหรือว่าไม่ค่อยสบายครับ"
ผมถามออกไปอย่างเป็นห่วงกับเพื่อนตรงหน้า แต่กลับกลายเป็นว่าพออีกคนได้ยินที่ผมพูด หน้าของคนตรงหน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงขึ้นไปอีกจนมันลามไปหมดทั้งตัวอย่างน่าสงสาร
"ม . .ไม่. ด. ได้. .เป็น. .อ. .อะไรสักหน่อย "
ทอมพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ดูติดขัดจนทำให้ตอนนี้ทอมดูแปลกๆแต่จู่ๆคำว่าน่ารัก คำๆนี้มันกลับผุดขึ้นมาจากสมองพร้อมกับอาการใจกระตุกไปตั้งหลายทีกับท่าทางแบบนี้
ซึ่งทอมนิ่งอย่างนั้นอยู่นาน ผมถึงได้ตัดสินใจจับมือแบะลากตัวเขาเดินตรงไปยังโถงใหญ่ เพื่อร่วมกันทานอาหาร และกว่าทอมจะรู้ตัวก็ตอนที่ทานอาหารเสร็จ ผมก็ได้ลากเขาไปเรียนวิชาแรกของวันต่อ
คือ การบิน คาถา แปลงร่าง จนถึงวิชาสุดท้ายอย่าง ป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ที่สลิธีรินต้องเรียนวิชานี้กับกริฟฟินดอร์
และได้โปรดอย่าถามเลยว่ามันจะดีไหม มันจะดีได้ยังไงหล่ะก็ไอ้สองบ้านนี้โครตไม่ถูกกันแบบสุดๆ และหวังว่าห้องเรียนคงจะไม่เละหรอกนะ คิดว่านะ
“ยังไม่เข้าไปอีกหรอ ”
“ก็รอนายนั่นแหละ”
“รอฉัน”
“อ้าว แล้วถ้าไม่ได้รอนายแล้วรอใครเล่าไอ้บ้านี่”
“ครับๆ รู้แล้วครับๆ น่ารักที่สุด ป่ะ เข้าห้องกัน”
“เหวอ!!!”
ยังไมทันไรผมก็โดนอบราซัส มัลฟอย ลากเข้าห้องเรียนไปทันทีโดยมีทอมเดินตามมาข้างๆอย่างเงียบๆ ซึ่งถ้าจะคิดว่าทำไมถึงมาสนิทกับคนคลั่งเลือดบริสุทธิ์อย่างหมอนนี่ได้นั้น มันก็เป็นตอนเช้าที่ผมเรียนวิชาการบินนั่นเอง
มันย้อนกลับไปเมื่อตอนเรียนการบิน
.
.
.
ในสนามหญ้ายามเช้าวิขาแรกนั้น ยังมีบางคนที่สะลึมสลือยังไม่ตื่นเต็มที่อยู่นับไม่ถ้วน แต่มีสิ่งหนึ่งที่ดึงสายตาของผมไป นั่นคือ คุณชายมัลฟอยที่ตอนนี้คุยอย่างออกรสออกชาติเรื่องควิดดิชอย่างบ้าคลั่งราวกับไม่เคยพูดเรื่องนี้ และมันเป็นกันทุกคนเลยรึไงตระกูลเนี้ย หรือเป็นแค่หมอนั่นคนเดียวกันนะ ผมคิดอย่างเรื่อยเปื่อยจนได้ยินคำตอบนึงของหมอนั่นเข้าที่ทำให้ผมสงสัยตะหงิดๆ
"แล้ววิกเตอร์ ดรัม หล่ะ "ผมแอบถามแบบเนียนๆ
"เป็นคนที่ฉันชอบมากที่สุดเลย ยิ่งตอนแข่งเวิลด์คัพยิ่งเท่เลยหล่ะ"
อ่า หมอนั่นพูดด้วยตาเป็นประกายเชียวพ่อคุณนายพลาดแล้วหล่ะเพื่อน ผมคิดว่าลางสังหรณ์ผมถูกนะและมันก็ยิ่งชัดเจนเลยว่านี่คือใคร ถ้าไม่ใช่ เดรโก มัลฟอย เพื่อของผม แล้ว วิกเตอร์ ดรัม จะมาอยู่ในช่วงเวลานี้ได้ไง เขายังไม่เกิดด้วยซ้ำไปนี่
"นี่มัลฟอยใครอ่ะ วิกเตอร์ ดรัม เนี่ยมีด้วยหรอ?" "ก็. . . ." หมอนั่นหันหน้ามาอย่างตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ากลับแล้วเดินเข้ามาจับข้อมือผมให้ตามไปที่ทะเลสาป
"นายคือแฮร์รี่ พอตเตอร์ ใช่มั้ย"
"เออ ฉันเอง" ผมพลางทำหน้าเหม็นเบื่อ
"ก็นึกอยู่แล้วไม่มีผิดเลยจริงๆ"
"อ้าว ถ้ารู้แล้วทำไมไม่มาทักกันเลยหล่ะ เดรโก"ฝ
"ก็กลัวนายไม่ใช่แฮร์รี่อ่ะ ขอโทษนะ "หมอนั่นพูดปนอ้อน
"ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครอีกถ้าจะเป็นคนอื่นก็ต้องโดนหนังสือบ้านั่นดูดแล้ว ไอ้เฟอเรทงี่เง่านี่"
"ฮะฮะก็จริงของนายแฮร์รี่ แต่แล้วไปเป็นเพื่อนกับจอมมารได้ไง" ไม่ค่อยเสือกเลยเนอะ ทำหน้าซะ
"ไม่สำคัญเท่าไหร่หรรอกแต่กันไว้ดีกว่าแก้ ถ้คิดดูนะเดรกถ้าทอมไม่มีความแค้นทอมคงไม่ทำร้ายใครหรอก เชื่อฉันสิ นายลองรู้จักเขาดู จะได้รู้ว่าเขาร้ายมั้ยจากที่ลือกันในหมู่ผู้วิเศษ เปิดใจให้เขาหน่อยสิ"
"อือ จะลองดูนะแฮร์รี่"
"อืม งั้นไปเรียนคาบต่อไปกัน~"
ผมพูดแล้วก็ดึงมือเดรกให้ตามไปด้วย แล้วอีกอย่าง ทอมหน่ะ ไม่เลวร้ายเลยสักนิดออกจะใจดี ถ้าได้รู้จักทอมเชื่อสิว่าทุกคนต้องคิดเหมือนผม
ปัจจุบัน
ณ ห้องเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแห่งนี้ เวลาผ่านมาเท่าไหร่ก็ไม่รู้ จนตอนนี้ห้องเรียนทั้งห้องก็มีคนเยอะขนาดนี้แล้ว และดูเหมือนจะแบ่งเป็นสองฝ่ายซะด้วย
อ่า ให้ตายสิอาจารย์ใหญ่ผมเกลียดคุณชะมัด รู้ทั้งรู้ว่าสลิธิรินเกลียดกริฟฟินดอร์แค่ไหน แต่คุณก็ยังจะให้คู่กันอยู่ อาจารย์ใหญ่คุณคิดอะไรอยู่กันแน่นะเนี่ย โอ๊ย จะบ้าตาย ช่วยหยุดทะเลาะกันสักนาทีจะได้มั้ย
ในช่วงที่ทั้งสองบ้านกำลังปะทะกัน ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ได้เดินเข้ามาข้างในห้องแบบพอดิบพอดี เลยทำให้จากเสียงที่ทะเลาะกันรุนแรงอย่างกับพายุเฮอริเคนเงียบสนิททลงเหมือนทันทีราวกับตะกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"เอาหล่ะพวกปี1เรื่องแรกที่เราจะเรียนกัน คือเรื่องโทรลล์ "
"หา ไอ้ยักษ์ตัวประหลาดที่น่าเกียจกลิ่นตัวเหมือนท่อน้ำทิ้งนั่นหน่ะหรอ"เดรโกก้มลงมากระซิบข้างๆหูของผม ในตอนที่อาจารย์กำลังสอนอยู่
"555อืม ใช่แล้ว "
"นี่เราจำเป็นต้องเรียนด้วยรึไง"
"เอาน่าทำใจซะเถอะ นายเลือกไม่ได้555"
"เฮ้อ ไหนๆก็ไหนๆเรียนก็ได้"
"จ้าๆ พ่อคุณชาย หวังว่าจะไม่นอนคาบนี้นะ 555"
"อย่าพูดงั้นสิ ฉันหรือนายกันแน่ที่นอนหน่ะ หืม เจส"
"แล้ว 555 "
"ชู่ นี่พวกนายควรฟังที่ศาสตราจารย์สอนนะรู้มั้ย "
"อืม รู้แล้ว"
ไม่รู้ว่าพวกเรากระซิบเสียงดังกันไปรึเปล่า ผมถึงได้โดนทอมดุเข้าอย่างจัง ทำให้ผมหน้าจ๋อยไปพักใหญ่แต่ก็นั่นแหละ คำพูดไม่สามารถทำอะไรผมได้ สุดท้ายผมก็กลับมาพูดเหมือนเดิม ก็อยู่แล้วอ่ะนะ สายเลือดกริฟฟินดอร์อ่ะมันแรงส์
"นี่เดรกนายคิดว่าตัวไหนน่าเกลียดกว่ากัน "
"อืม. . .ถ้าความคิดฉันก็น่าเกลียดทุกตัวนะ ทำไมอ่ะเจส"
"ไม่ใช้เวลาคิดเลยหรอ "
"จะใช้เวลาคิดทำไม สุดท้ายมันก็มันน่าเกลียดหมดแหละ นายไม่คิดงั้นหรอเจส "
‘ แปะ'
“เหมือนกัน 555"
พวกผมแท็กมือกันเงียบๆในขณะที่อาจารย์กำลังโชว์รูปพวกโทรลล์ตัวเหม็นให้ทั้งห้องดู พวกผมก็ไม่ได้สนใจและคุยกันต่อแต่ดูเหมือนจะมีความรู้สึกมาคุและรู้สึกเหมือนมีคนไม่พอใจอยู่แถวนี้ ซึ่งความมาคุและดวงตาอาฆาตดูเหมือนมันจะมาจากทอมไง แต่ทำไมหล่ะ ทำไมทอมถึงต้องหัวเสียถึงขนาดนั้น ผมแค่อยากคุยกับเดรกเองนะ กว่าจะได้เจอกันปาไปตั้งกี่วันแล้ว
"ปัง!!!"
"!!!"
เหมือนว่าพอผมยิ่งไม่ฟังที่เขาพูด อารมณ์ของทอมก็รุนแรงขึ้นทุกขณะ จนสุดท้ายทอมยืนขึ้นและทุบโต๊ะแรงๆจนมันเสียงดังไปทั้งห้องด้วยอารมณ์โมโหสุดขีด ซึ่งก็ตามคาดทั้งห้องหันมามองทอมกันเพียบด้วยความสงสัย
"เอ่อ. . .ผมขออนุญาตกลับหอครับ พอดีรู้สึกไม่ค่อยสบาย ขอตัวครับ"
พอทอมยกมือของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์เสร็จ ทอมก็ไม่พูดอะไรสักอย่างเขาจับมือผมอย่างแรงก่อนจะดึงไปนอกห้องทันทีด้วยรังสีแห่งความไม่พอใจอยู่เต็มตัว. . .
_____________________________________
ไรต์ : หน่ะ มีคนไม่พอใจ เห็นได้ชัดเลยนะพ่อคุณ ว่าโดนเขาตกตั้งแต่แรกหน่ะ ห๊ะ
ทอม : ฟิ้ว//ปามีด
ไรต์: เอิ่ม
ทอม: มีหน้าที่เขียนก็เขียนไป อย่ามายุ่ง
ไรต์ : แต่ฉันเป็นคนเขียนแกเป็นพระเอกนะ!!!
ทอม: คุณเขียนให้ผมเองนี่ ผมไม่แคร์ //ยักไหล่
ไรต์ : ไอ้นี่หนิ
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments