บทที่1นาฬิกาย้อนเวลา

.

.

.

ปี1938

"อือ"

นี่ผมอยู่ที่ไหนเนี่ย รู้สึกมึนหัวไปหมดเลย ปวดทั้งตัวปวดทั้งหัวเลยแฮะ ผมบ่นออกมาหลังจากที่เดรโกเผลอไปแตะต้องนาฬิกาทรายโบราณรูปร่างแสนประหลาด ที่มาจากหน้าสุดท้ายของหนังสือนั่น เล่นทำเอาซะผมเผลอวูบเลยแฮะ เฮ้อ! สุดท้ายก็ฝันไปหรอกหรอ

ที่ผมคิดแบบนั้นมันก็ไม่แปลกหรอกเพราะตอนที่ผมลืมตานั้น ผมยังโผล่มานอนที่เตียงนอนพอดิบพอดี แต่ทว่า.........ดูเหมือนว่ารอบๆห้องของผมในบ้านโพลงกระต่ายของผมมันออกจะดูแปลกๆไปสักหน่อยมั้ง....หรือสายตาตอนตื่นนอนของผมอาจจะเบลอๆรึเปล่า

แต่เมื่อผมใส่แว่นลงมาเสร็จเรียบร้อย ผมจึงกวาดสายตามองไปรอบๆห้องอีกทีเพื่อความแน่ใจ ซึ่งในความคิดตอนแรกที่ว่าของในห้องแปลกไปหน่อยนั้นพอมาดูตอนนี้แล้ว.....มันไม่หน่อยแล้วมั้งงงงง!!! . . . . . 

.

.

.

เป็นเวลานานที่ผมชะงักไปผมจึงเรียกสติตัวเองกลับมาโดยการตบที่หน้าของตัวเองแรงๆ

"เพี๊ย"

"โอ๊ย! เจ็บๆๆๆ"

พอจบเรียกสติตัวเองไปก็รับรู้ถึงความรู้สึกเจ็บแปรบก็แล่นไปถึงทรวง เพราะงั้นแปลว่านี่ไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริงที่ว่าผมมาอยู่ในที่ไหนก็ไม่รู้หรอเนี่ย!!!

มันจะเป็นไปได้ยังไง หรือว่าเป็นเพราะไอ้นาฬิกาบ้านั่นจริงๆ แต่ถ้า้ป็นงั้นตอนนี้ผมควรทำไงดีหล่ะ ถึงจะคิดไปคิดมาอยู่นานสุดท้ายผมก็คิดไม่ออกและเอนตัวลงมองไปรอบๆแทนด้วยความสงสัย

ผมทำการกวาดสายตามองรอบห้องอีกรอบ ซึ่งมันก็ได้ผลสรุปเดิมอยู่ดีว่านี่มันไม่ใช่ห้องของผมเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าของทุกอย่างจะวางก็วางเป็นระเบียบเรียบร้อยอยู่หรอกแต่...การตกแต่งห้องออกจะดูมืดมนยะเยือกเกินไปไปหน่อยแฮะ

ก็โทนสีในห้องมันมีแต่สีขาวปนเทาหม่นเขียวเข้ม สลับกับเครื่องใช้ในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นสีเขียวเข้มไม่ก็สีดำล้วน เตียงก็เหมือนกันเป็นสีเขียวสลับกับสีขาว ดูเป็นสไตล์ที่เท่ดีเหมือนกัน

ซึ่งพอลองมองของในห้องนี้ ส่วนใหญ่กก็ไม่ค่อยมีอะไรมาก แค่เตียงเดี่ยว1เตียง ชั้นวางหนังสือและก็โคมไฟอย่างละคู่ แต่ก็พอจะมีสีสันในห้องก็น่าจะเป็นผ้าม่านที่สีม่วงอ่อนๆที่ทีสีสวดสดดูโดดเด่นมากกว่าอย่างอื่นอ่ะนะแล้วก็กระจกเงาสีขาวอันใหญ่ที่1คู่ที่อยู่ท่ามกลางของทั้งหลายที่วางไว้

ในระหว่างที่ผมกำลังคิดว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่กัน ก็ผมก็คาดเดาไว้ลางๆว่าน่าจะเป็นเพราะไอ้เจ้านาฬิกาประหลาดนั่นแหละที่ทำให้ผมมาติดอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้แถมยังหายหัวไปไหนก็ไม่รู้อีกยิ่งคิดยิ่งน่าหงุดหงิด หึย

"แอ๊ด"

"ขออนุญาตครับนายน้อย ตื่นแล้วหรอครับ ผมรอนายน้อยตื่นมาตลอดเลยนะครับ"

เสียงประตูเปิดขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของผู้ชายคนหนึ่งที่บุคลิกท่าทางดูสุขุมเยือกเย็น กำลังกล่าวมักทายและดูยินดีที่ได้เห็นผมตื่นขึ้นมา ซึ่งลักษณะท่าทางของเขาเหมือนราวกับพ่อบ้านที่อยู่รับใช้ผมนานแสนนานจนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ

เขาเริ่มเดินใกล้ผมเข้ามาเรื่อยๆก่อนที่นั่งลงบนเตียงเดียวกับผมราวกับจะสร้างความไว้วางใจไม่ให้ผมหนีไปซะก่อน

"นายน้อยจำผมไม่ได้หรอครับ?"

เขาชี้หน้าเข้าที่ตัวเองก่อนจะถามขึ้นมา ซึ่งผมก็มองหน้าเขาตามที่ชี้แล้ว ใบหน้าของเขามันก็ไม่คุ้นเลยแม้แต่นิดเดียวสำหรับผม

"คุณเป็นใครหรอครับ?"

"ก็พ่อบ้านของนายน้อยไงครับ นายน้อยเจโรนิส เพฟเวอร์เรลล์"

"เอ๋!!!?"

หลังจากพ่อบ้านคนนั้นพูดจบผมก็สตั้นไปวิหนึ่งก่อนที่จะวิ่งลงพรวดพราดออกจากเตียงไปหากระจกเงาบานใหญ่เพื่อส่องดูตัวเองทันทีอย่างรีบร้อนเพื่อยืนยันตัวตนจริงๆว่าผมคือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ คนเดิมรึเปล่า

ซึ่งพอได้ลองมองตรงกระจกดีๆสิ่งที่สะท้อนกลับมากลับไม่ใช่ใบหน้าของผมแต่กลายเป็นใบหน้าของเด็กน้อยอายุอานามน่าจะไม่เกิน11ปี  ใบหน้ารูปไข่ขาวเกลี้ยงเกลา พร้อมด้วยดวงตามรกตแสนสวยดั่งคาถาพิฆาต แถมด้วยจมูกโด่งรั้นที่แสนจะน่ารักน่าและซุกซน พร้อมสะพรั่งด้วยร่างกายที่เพรียวบางน่าทนุถนอมดั่งแก้วบาง ซึ่งพอมาโดยรวมแล้วยิ่งเป็นใบหน้าที่สวรรค์สรรสร้างให้ลงตัวยิ่งกว่าอะไร

และเมื่อเห็นเองกับตาตัวเองแล้วผมก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยลองยกมือขาวๆของตัวเองยกมือขึ้นมาตบที่หน้าเข้าอย่างจัง

"โอ๊ยยยยย"

แล้วผลก็เป็นตามนั้น ความเจ็บแป๊ลบแล่นขึ้นมาที่สมองทันทีทำให้ผมร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บแปล๊บ

"น. . .นี่เรื่องจริงหรอเนี่ย แล้วทำไม เพราะอะไร ฉันเป็นใครกัน คุณพ่อบ้าน "

"อ่า ดูเหมือนว่านายน้อยจะลืมตัวเองไปจริงๆสินะครับ ไม่เป็นไรนะครับนายน้อย มันอาจจะเป็นผลค้างเคียงจากยาครับแต่ไม่ต้องเป็นกังวลไปครับความทรงจำที่เสียไปก็สร้างขึ้นใหม่ได้ใช่มั้ยหล่ะครับนายน้อย กระผมโจเชฟคนนี้ขอสัญญา หึ "

"อือ "

ถึงผมจะไม่เข้าใจเรื่องอะไรเท่าไหร่หรือออะไรก็ตามแต่ทว่าผมอาจจะลองเชื่อใจคุณพ่อบ้านโจเชฟนี่ได้ใช่มั้ยนะ .  .  .

_______________________________

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***