“SophitiaSephora:เลือดต้องห้ามเเห่งฝรั่งเศส”

...****************...

...คำสาปใต้พระจันทร์เต็มดวง...

...****************...

...✨คืนหนึ่ง… ขณะที่พระจันทร์เต็มดวงลอยเด่นเหนือคฤหาสน์ เสียงขลุ่นอันโหยหวนของลมเหนือหุบผาหวีดหวิว ซารีเฟียน่าฝันอีกครั้ง...

ครั้งนี้ ผู้หญิงในฝันไม่เพียงแต่เรียกชื่อเธอ... แต่พูดกับเธอว่า

> “พวกเขาจะรู้แล้ว ซารีเฟียน่า… เลือดของเจ้าจะปลุกบางสิ่งให้ตื่นขึ้น”

เสียงนาฬิกากลางคฤหาสน์ดังขึ้น... เที่ยงคืนพอดี

ที่หน้าคฤหาสน์ ม้าไร้คนขี่ตัวหนึ่งมาหยุดลง พร้อมจดหมายสีเลือด ปิดผนึกด้วยตราประจำตระกูล SophitiaSephora… แต่เป็นตรารุ่นเก่า—รุ่นของดยุกคนก่อนหน้า

ดยุกอาเธอร์หยิบจดหมายนั้นขึ้นมา อ่านเพียงแวบเดียว ก่อนจะกล่าวอย่างเรียบเย็นกับบุตรสาวทั้งสามว่า

> “ตระกูลอื่น… รู้แล้วว่าเลือดของเรายัง ‘ตื่นอยู่’”

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาดังก้องอยู่ในห้องโถงใหญ่ ขณะที่ซาเนียร่าก้าวออกจากเงามืดเป็นคนสุดท้าย หยาดน้ำค้างยามราตรีเกาะเส้นผมสีดำสนิทของเธอเหมือนประกายเงาจากโลกวิญญาณ เธอไม่พูดสักคำ ขณะที่ซาบีน่ายืนกอดอก ใบหน้าตึงเครียดและเฉียบขาดตามนิสัย

ซารีเฟียน่า... กลับนิ่งเงียบ นัยน์ตาสีอำพันยังเต็มไปด้วยความสับสนจากความฝันเมื่อต้นคืน กลิ่นเลือด... ที่เธอไม่เคยเข้าใจว่ามาจากไหน ยังคงวนเวียนในลมหายใจของตน

ข้างนอกนั้น... พระจันทร์เต็มดวง ลอยเด่นกลางฟากฟ้า อาบแสงเย็นเยียบลงมาบนยอดคฤหาสน์ La Maison de Lune ส่องให้ท้องฟ้าเหมือนทะเลสีเงิน และทุกเงาในคฤหาสน์... เหมือนกำลังขยับ

ดยุกอาเธอร์นั่งอยู่บนบัลลังก์ไม้โอ๊กเก่าแก่กลางห้องโถง วางจดหมายไว้บนโต๊ะหินหน้าตัว ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง แววตาเข้มลึกเหมือนรู้ทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น

> “คืนนี้...” เขากล่าวเบา ๆ ขณะเงยหน้ามองพระจันทร์ผ่านกระจกสีด้านบน “...เป็นคืนที่เหมือนกับเมื่อยี่สิบปีก่อน”

> “คืนที่สายเลือดถูกผนึก”

เขาลุกขึ้น ยื่นจดหมายสีเลือดให้กับซาเนียร่า—ซึ่งรับไว้ด้วยมือข้างที่สั่นเพียงเล็กน้อย ดวงตาเธออ่านแค่บรรทัดเดียว... ก่อนกระซิบเสียงแผ่ว

> “คำสาปยังไม่ตาย”

คำสาป? ซารีเฟียน่าหันขวับมามองพี่สาว สีหน้าเธอเริ่มซีด

> “มันเกี่ยวกับ...แม่ใช่ไหม?”

ไม่มีใครตอบเธอโดยตรง ดยุกเพียงหันกลับมาสบตาลูกสาวคนเล็ก แล้วแตะแก้มเธอแผ่วเบา

> “เลือดของแม่เจ้า... ไม่เคยหายไปจากที่นี่”

“และคืนนี้ พระจันทร์เต็มดวงจะปลุกมันให้ตื่นขึ้นอีกครั้ง”

ขณะนั้น เสียงระฆังโบราณของคฤหาสน์ก็ดังขึ้นเอง—ตีสิบสองครั้ง ทั้งที่ไม่มีใครแตะต้อง

ทันทีที่เสียงสุดท้ายจบลง... เงาบางอย่างเคลื่อนไหวในมุมห้อง

...เหมือนมีบางสิ่ง “หลุดออกจากพันธนาการ”

ซาเนียร่าพูดเบา ๆ

> “ประตูเปิดแล้ว ใต้ห้องสมุด... ผนึกแตก”

ซาบีน่าเหลือบมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างสูง

> “แล้วพวกมันจะมาทันที...” เธอกระซิบ “...เพราะเลือดของซารีเฟียน่า กำลัง ‘ร้องเรียก’ พวกมัน”

คืนนั้น ดยุกอาเธอร์สั่งให้เปิดห้องสมุดใต้ดิน พวกเขาก้าวลงไปใต้คฤหาสน์ ผ่านชั้นหนังสือโบราณ ผ่านรอยเลือดเก่าที่ถูกลบด้วยเวท

จนถึง “ประตูเลือด” ที่จารึกด้วยภาษาที่ไม่ควรมีอยู่ในโลกนี้ มันสั่นไหว—และเปิดออก... ด้วยตัวมันเอง

ข้างใน คือหลุมศพ... ของหญิงสาวในชุดขาว...

ที่ไม่มีป้าย ไม่มีชื่อ และไม่มีใครกล้าเอ่ยถึงมานานสองทศวรรษ

แต่ในค่ำคืนนี้ ท่ามกลาง พระจันทร์เต็มดวง

เสียงหนึ่งดังก้องจากใต้พื้นหิน...

> “เลือดแห่งฉัน... จงกลับมา”

“ซารีเฟียน่า... ถึงเวลาของเจ้าแล้ว”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***