เข้าใจตัวตน

เช้าวันใหม่ ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาและบิดขี้เกียจเล็กน้อยกระโดดผลึงจากเตียงอย่างกระตือรือร้น เสียงของฉันปลุกแม่นมหน้าขมึมของฉันให้ลุกจากมุมห้องอย่างเงียบเชียบ..และหยิบผ้าชุบน้ำทำความสะอาดใบหน้าฉันอย่างแผ่วเบาและเอ็ดฉันด้วยน้ำเสียงสุภาพว่า "เช็ดหน้าเช็ดตาเสียก่อนเพคะองค์หญิง" เดี๋ยวหม่อมฉันจะเตรียมทรงน้ำให้องค์หญิงเพคะ พูดเสร็จก็เดินอย่างรีบเร่งออกไปจากห้องบรรทมสั่งการให้ขันทีและนางกำนัลเตรียมทรงน้ำให้องค์หญิงตัวน้อย

ชั่วพริบตา..ทุกอย่างก็เตรียมการเสร็จสิ้น

"เชิญเสด็จทรงน้ำเพคะ"

องค์หญิงตัวน้อยอย่างฉันสาวเท้าออกมาจากห้องบรรทมอย่างเร่งรีบและมองไปที่อ่างใบใหญ่อย่างตื่นเต้นสูดหายใจเอากลิ่นดอกไม้นานาพันธ์ที่ลอยกรุ่นกระจายเต็มไปทั่วบริเวณตรงหน้าฉันอ่างใบใหญ่มีควันขึ้นลอยอุ่งอิ่งพร้อมกับกลีบดอกไม้ตกอยู่เต็มพื้นไม้..บริเวณรอบนอกห้องบรรทมของฉันล้วนสวยงามไปด้วยพรรณดอกไม้หอมที่สวยงามประดับประดาอยู่เต็มบริเวณบรรยากาศนี้ทำให้ฉันถึงกับร้องออกมาด้วยความดีใจและรีบกระโดดตัวลอยพุ่งเข้าไปในอ่าง เต็มแรง..โดยไม่ทันสังเกตุเห็นว่าว่ามีบันไดเล็กๆขึ้นอีกทางหนึ่งที่ลับสายตาฉัน..ไม่ต้องรอผล.เสียงกระทบน้ำดังโครมก็ตามมา ร่างของฉันตอนนี้เป็นเด็กอายุแค่10ขวบ..ยังโตไม่เต็มที่ไหนเลยจะกระโจนลงอ่างสูงได้ ผลก็คือศีรษะของฉันพุ่งหลาวลงไปในน้ำทันที น้ำกระเซ็นกระจายออกไปทั่วห้อง..พร้อมกับเสียงร้องวีดส์..ว้ายส..ของบรรดานางกำนัลและขันทีจึงดังขึ้นต่อเนื่อง.."ว้าวตายแล้วองค์หญิงเพคะ" " องค์หญิงสสสส..."

ยังไม่ทันจะรู้สึกตัวดีเท่าไร ฉันก็แวบขึ้นมาได้ว่าฉันอายุแค่10ขวบนี่นา..ตัวเล็กและสูงไม่พอที่จะกระโจนลงไปแบบนั้น....โถ่เอ้ยสส..เริ่มสำรวยตัวเองอย่างว่องไว ฉันรู้สึกตัวอย่างคนอายุ24ปีมาโดยตลอด ตลอด3เดือนฉันไม่เข้าใจตัวเองหลงๆลืมๆ อยู่กับแม่นมแซ่เจ้า ที่ดูแลใกล้ชิดเดียวหลับเดียวตื่น..เดียวเสวยมาเป็นเวลานานมากในความรู้สึกของฉัน

ความทรงจำของฉันในอดีตเริ่มหลั่งไหลเข้ามาเมื่อจมน้ำในอ่าง ที่แท้ฉันคือยอดพธู ที่เสียชีวิตแล้วมาเกิดใหม่..ในร่างนี้ จิตของฉันก็เริ่มรวบรวมความทรงจำเดิมรวมเข้ากับความทรงจำใหม่ที่จำได้แต่ฮ่องเต้เป็นเสด็จพ่อในชาตินี้และฐานะองค์หญิงน้อยเย่เออร์ได้ในทันที..แต่สิ่งที่มันเปลี่ยนแปลงไม่ได้ก็คือความทรงจำที่ฉันมีอายุ24ปีแล้วนั่นเอง

อึกๆ..ฉันเริ่มสำลักน้ำและหายใจไม่ออก..รู้สึกอึดอัด..ใจของฉันก็เริ่มล่องลอยไปในอดีตที่ผ่านมาเห็นความลำบากแต่หนหลังที่เป็นเด็กเกิดในกองขยะกำพร้าพ่อแม่และหาอาหารในกองขยะกินจนท้องเสียตายอย่างเดียวดาย..จนตื่นขึ้นมาในชาตินี้..จิตใจของฉันเศร้าหมองสุดๆ อือๆจำได้แล้ว..จำได้ทั้งหมดแล้ว ทันใดนั้นเสียงอื้ออึงก็ดังแว่าเข้ามาในหูฉัน.ใครบางคนคว้าแขนฉันดึงขึ้นมาจากน้ำ..และล่ำลักถามฉันอย่างตกใจสุดขีด.."องค์หญิงเพคะ องค์หญิง เป็นอย่างไรบ้าง" และพยายามตบหลังฉันให้น้ำมันไหลออกจากปากจนเจ็บไปหมด เฮือก..เสียงสูดหายใจเข้า..ดังขึ้นท่ามกลางความโล่งใจของนางกำนัลและขันทีที่มีสีหน้าดีขึ้นหลังจากซีดเผือกอยู่นาน

แม่นมเจเาหายตื่นตะลึงรีบสาวเท้าเข้ามารับตัวฉันจากนางกำนัลแล้วรีบสำรวจดูตัวฉันจนทั่ว

"องค์หญิง..แม่นมหัวใจจะวายเพราะองค์หญิงแล้วนะเพคะ" "คราวนี้ถ้าองค์หญิงเป็นอะไรไป..หม่อมฉันมีกี่หัวก็ไม่พอให้ตัดแล้วเพคะ" ฉันยิ้มรับอย่างฝืดๆ "แม่นมจ๋าฉันไม่เป็นไร เราอาบน้ำกันเถอะ"

นับแต่นั้นแม่นมเจ้าก็จับตาดูฉันทุกฝีก้าวไม่ว่าฉันจะเดินออกไปไหนในพระตำหนัก..ก็จะติดตามดูแลฉันตลอดเวลา..เห้อ..เบื่อมาก..

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***