ความจำเสี่อม

หลังจากที่ฉันผล่อยหลับไปหลายชั่วยาม..สาวใช้เฉิ่งเอ๋อก็นำเอายาแสนขมมาให้ฉันดื่ม..ปลุกฉันตื่นจากนิทราแสนหวาน..พร้อมหลอกล่อฉันกินยาพร้อมขนมแสนอร่อย "องค์หญิงเพคะจำหม่อมฉันไม่ได้ไม่เป็นไรเพคะ ขอให้องค์หญิงหายดี..ไม่ให้บ่าวต้องรับโทษตาย..ก็พอ..ที่ดูแลองค์หญิงไม่ดีเพคะ"

"ฮ่องเต้เสด็จ" เสียงขันทีหน้าห้องดังกังวาล " เย่เออร์ลูกพ่อ" "เป็นอย่างไรบ้าง"

"เจ็บตรงไหนรึป่าว" น้ำเสียงร้อนรน ออกมาจากร่างกายกำยำสมส่วนสมชายชาตรีสวมชุดสีทองปักด้วยดิ้นทองประดับเพชรระยิบระยับทั้งตัวน่าเกรงขาม

ทุกคนในห้องล้วนก้มกราบลงกับพื้นด้วยความเกรงกลัวพระอาญา ตัวสั่นงันงกโดยเฉพาะหญิงรับใช้รอบตัวองค์หญิงทั้งหลาย

ฉันจึงเงยหน้าน้อยๆขึ้นมองอย่างมึนงง..พร้อมกับพูดว่า"เสด็จพ่อหรือเพคะ" ความจำอันแสนรางเลือนเกิดขึ้นแวบหนึ่งคลับคล้ายคลับคราว่าคนเบื้องหน้าคือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันและเป็นบิดาของฉัน..ฉันจึงพยายามลุกขึ้นและย่อตัวลงคาวระอย่างอ่อนช้อยงดงามและพูดออกไปว่า " เสด็จพ่อเพคะ ลูกคิดถึงเสด็จพ่อ"

ฮ่องเต้ทรงแย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอื้อมมาโอบกอดลูกหญิงตัวน้อยอย่างรักใคร่พร้อมกับพูดว่า.."ไม่เป็นไรแล้วนะลูกหญิงของพ่อ" "รักษาตัวไม่กี่วันก็หาย" "แล้วอย่าเล่นซนเหมือนเดิมให้เจ็บตัวอย่างงี้อีกนะลูกรัก"...แล้วก็ตวัดสายตาอย่างคาดโทษไปยังขันทีนางกำนัลทั้งหลาย.. " เอาคนพวกนี้ไปโบยจนตาย" "ไว้ชีวิตด้วย..องค์หญิง ไว้ชีวิตด้วย" เสียงร้องขอชีวิตนั้นทำให้ฉันรู้สึกแย่อย่างมาก...จึงต้องร้องขอชีวิตพวกเขาเอาไว้ทันที.".เสด็จพ่อเพคะคนพวกนี้ไม่ผิด..เป็นหม่อมฉันผิดเองที่ซุกซน..เสด็จพ่อได้โปรดลดโทษให้คุมขัง10เดือนแทนโบยได้มัยเพคะ" ฉันจึงมีโอกาสได้เห็นสายตาขอบคุณที่มองมายังฉันก่อนที่ทหารจะคุมตัวขันทีและนางกำนัลในตำหนักฉันทั้งหมดไปไว้ในคุกใต้ดิน.. แล้วฮ่องเต้ก็สั่งการสับเปลี่ยนขันทีและนางกำนัลพร้อมทั้งแม่นมคนใหม่ที่ชื่อเจ้าหลิงหลัง มาดูแลฉันตลอดเวลาที่ฉันนอนพักฟื้นอยู่ในห้องบรรทมมาแทนที่ชุดเก่า

คอยเช็ดตัวอาบน้ำป้อนยาตลอดเวลาสามเดือน จนกระทั่งอาการของฉันเริ่มหายดี..แต่ว่าความทรงจำของฉันก็ยังเหมือนเดิม..ฉันจำได้แต่ฮ่องเต้พ่อของฉันแค่พระองค์เดียวตลอดเวลาสามเดือนที่ฉันนอนพักฟื้นในห้องบรรทม..ก็มีบรรดาสนมของเสด็จพ่อฮ่องเต้เสด็จมาเยี่ยมเยียนฉันแทบทุกวันเพราะเสด็จพ่อฮ่องเต้รับสั่งให้นางสนมทั้งหลายมาเยี่ยมฉันแทนพระองค์..เนื่องจากมีภาระกิจรัดตัวไม่สามารถเสด็จมาเยี่ยมฉันได้ทำให้ฉันจำหน้าพระสนมทั้งหลายไม่ได้เลยสักองค์เดียวเรียกชื่อก็ผิดๆถูก..จนเป็นที่หัวเราะขบขัน..ก็หลายครั้ง..จนเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความเฉิ่มเบ๊อะ..ในวังหลวงที่แสนจะกว้างใหญ่นี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

กำเนิดเจ้าหญิง

บทต่อไป

เข้าใจตัวตน



ฮอต

Comments

