เจ้าหญิงเฉิ่มเบ๊อะ

กำเนิดเจ้าหญิง

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง สายตาพร่ามัวมืดครึม มอง ไปทั่วห้องอย่างเลือนลางด้วยความสงสัย ในความทรงจำอันแสนสั้น นี่ฉันอยู่ที่ไหนกัน ฉันเป็นใคร ทำมัยจำอะไรไม่ได้เลย..ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกปวดหัวอย่างรุนแรง

ฉันค่อยๆลุกขึ้นสายตามองไปรอบๆห้อง ที่ค่อยๆชัดขึ้นค่อยๆเพ่งมองอย่างละเอียดและพินิจพิจารณารอบตัวอย่างละเอียด

โอ้..ที่นี่คือห้องสี่เหลี่ยมที่งดงามมากจริงๆ..ทุกสิ่งถูกคัดสรรมาอย่างดี อย่างที่ฉันไม่เคยสัมผัสมาก่อน มีที่นอนแสนอ่อนนุ่มเมื่อมือสัมผัสแผ่วเบาเตียงลวดลายสง่าสวยงาม น่ารักสมกับสมวัย..เจ้าของ..ฉันมองดูอย่างตื่นตะลึง ก้มมองดูร่างกายของตนเอง..เอ๊ะนี่ใครกัน..ตัวฉันอย่างนั้นหรือ..รูปร่างเล็กกะทักรัดสมส่วน ผิวพันธ์เนียนละเอียดผุดผ่องนวลใย..โอ้เมื่อฉันไปที่กระจกเงา ก็สะท้อนเห็นเด็กหญิงหน้ารูปไข่น่ารักจิ้มลิ้มปากเล็กจมูกหน่อย แก้มแดงเปล่งปลั่งคนหนึ่งจ้องมองฉันในกระจก ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนฝันเลยจริงๆ

.ทันใดนั้นก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา

"องค์หญิงเพคะ" "องค์หญิงฟื้นแล้วหรือเพคะ" สาวใช้สีผิวนวลใย รูปร่างสะโอดสะอง มีหน้าตาอัปลักษณ์ แตกต่างกับน้ำเสียงที่อ่อนหวาน เดินเข้ามาหาฉันอย่างเร็วพร้อมก้าวมากุมมือของฉันเอาไว้แนบแก้ม อย่างถนุถนอม..จนฉันรู้สึกมึนงงกับสิ่งที่เห็น..."ใครกัน" ฉันเอ่ยปากถามไปอย่างอ่อนแรง "เธอเป็นใคร" และสายตาของฉันก็มองไปรอบๆห้องอย่างสับสนและเลื่อนลอย "แล้วฉันเป็นใครกัน"

สาวใช้คนนั้นมองฉันอย่างสงสัยและเอะใจ

"องค์หญิงเพคะ" "องค์หญิงจำหม่อมฉันไม่ได้แล้วหรือเพคะ" "หม่อมฉันเฉิงเอ๋อสาวใช้ข้างกายองค์หญิงไงเพคะ"

"ฮือๆ..องค์หญิงแย่แล้ว" "ช่วยด้วย ใครช่วยตามหมอหลวงมาทีองค์หญิงจำหม่อมฉันไม่ได้แล้ว" เสียงผู้คนเริ่มอึกทึกครึกโครมพูดสั่งการดังลั่น.. ควักไคว้อยู่ด้านนอกและพูดถึงอาการขององค์หญิงเซ่งแซ่ที่พลัดตกจากต้นไม้ได้รับบาดเจ็บจนจำใครไม่ได้ ทุกคนตื่นตระหนกถึงภัยที่จะมาถึงตัว เนื่องจากองค์เหนือหัวทรงรักใคร่องค์หญิงมากยิ่งกว่าบรรดาองค์ชายเสียอีก ทุกคนกลัวจนตัวสั่นรีบตามติดบรรดาหมอหลวงที่มาถึงเข้าไปในห้องบรรทมองค์หญิงอย่างเร่งรีบ "ถวายบังคมองค์หญิงพะยะคะ."

."หม่อมฉันขอถวายการรักษาพระองค์พะยะคะ"หมอหลวงชรารีบก้มตัวลงไปจับชีพจรองค์หญิงชั่วครู่หนึ่ง.. สีหน้าหมอหลวงก็เคร่งเครียดลงทันที หันกลับมาพูดกับสาวใช้ข้างกายว่า

"จง เฝ้าองค์หญิงไว้ให้ดี" "อย่าปล่อยให้เดินไปทั่ววังจนเกิดเรื่องซ้ำสอง" " จงเอายาห่อนี้ไปต้มให้องค์หญิงเสวยสัก7วัน"

แล้วหมอหลวงก็ถวายบังคมลาไปอย่างเงียบ.ๆ.ทิ้งให้ฉันนอนจ้องเพดานอันวิจิตรนั้นอย่างเลื่อนลอย เสียงสาวใช้บอกกับฉันว่า.. "เฉิ่งเอ่อเอายาไปต้มให้กับพระองค์ก่อนนะเพคะ ทรงบรรทมเสียเถอะเพคะ..ประเดี๋ยวหม่อมฉันกลับมา" ฉันพยักหน้ารับอย่างอ่อนแรง..และหลับตาลงอย่างว่าง่ายจนผล่อยหลับลงไปในไม่ช้า

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***





novel PDF download

บทต่อไป

ความจำเสี่อม



ฮอต

Comments

