บทที่ 3 บ้านไม้และผู้เฒ่าใจดี

บ้านไม้หลังเดิมส่งกลิ่นหอมของไม้เก่าและดินชื้นหลังฝนตก ดารินนั่งเงียบอยู่บนชานเรือน มองมือของยายเพ็ญที่กำลังหั่นกล้วยเพื่อทำกล้วยบวชชี อย่างมั่นคง แม้อายุจะล่วงเข้าสู่วัยแปดสิบแล้ว แต่มือคู่นั้นยังคงทำงานอย่างสง่างาม ไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย

“เมืองกรุงนั่น มันพาเอาลูกไปจนลืมทางกลับบ้านเลยเรอะ” ยายเพ็ญเอ่ยขึ้น โดยที่ไม่หันมามองหลานสาว

ดารินหลุบตาลงนิดหนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบา “ไม่ได้ลืมหรอกค่ะ…แค่…กลัวจะกลับมาแล้วเจอสิ่งที่ไม่เหมือนเดิม”

“ของบางอย่างเปลี่ยนไปตามกาลเวลา” ยายว่า ขณะตักน้ำกะทิใส่หม้อดินเบา ๆ “แต่ของบางอย่างมันไม่เปลี่ยนเลย อย่างเช่น รอ…”

ดารินเงียบไปสักพัก เธอรู้สึกถึงน้ำหนักของคำว่า ‘รอ’ ที่ไม่ใช่แค่การรอของยายเพ็ญ แต่อาจหมายถึงการรอของทั้งความทรงจำ และตัวเธอเอง

ยามบ่ายหมู่บ้านลำพญาค่อย ๆ กลืนเธอเข้าไปในจังหวะของมัน เสียงไก่ขันไกล ๆ เสียงลมกระทบใบไม้ และแม้แต่เสียงไม้ไผ่เคาะเบา ๆ จากคอกวัวหลังบ้านทุกอย่างเป็นดนตรีที่ไม่มีทางเกิดขึ้นในเมืองใหญ่

ดารินเดินสำรวจบ้าน บ้านที่เธอเคยวิ่งเล่นในวัยเยาว์ มีรอยแตกของไม้ รอยไหม้บางจุดจากการหุงหาอาหารด้วยเตาถ่านในหน้าหนาว และภาพถ่ายเก่า ๆ บนฝาผนังที่ยังไม่ถูกถอดเปลี่ยน

ในห้องนอนเก่า เธอพบกล่องเหล็กใบหนึ่งใต้เตียง ภายในมีกระดาษจดหมาย รูปถ่ายขาวดำ และสมุดบันทึกปกแข็งที่เปื้อนฝุ่นเล็กน้อย

"บันทึกของแม่..."

“ยายเพ็ญ ผมเอาไม้มาให้ครับ”

เสียงเรียกจากหน้าบ้านขัดจังหวะความคิดของเธอ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงยาย แต่เป็นเสียงผู้ชายคนหนึ่ง

ดารินชะโงกหน้าลงไปมอง เห็นชายหนุ่มในเสื้อผ้าธรรมดา มีคราบไม้ติดอยู่ที่มือ เขายกไม้แผ่นหนึ่งขึ้นบ่าแล้ววางไว้หน้าบ้านอย่างคล่องแคล่ว

“ภาคย์! มาพอดีเลย หลานยายกลับมาจากกรุงเทพฯ แนะ!” ยายเพ็ญตะโกนบอกเสียงดัง

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาคู่นั้นสบเข้ากับดารินเพียงชั่วครู่ แต่กลับเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เงียบลึกไหลผ่านระหว่างคนแปลกหน้าสองคน

เขายิ้มน้อย ๆ แล้วพยักหน้าให้เธอ ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ว่า

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”

แค่คำคำนั้น ดารินรู้ว่าเธอไม่ได้กลับมาเพียงเพื่อพบเจอแค่ความทรงจำ แต่อาจได้เจออนาคตบางอย่างที่เธอไม่เคยนึกถึงเลยก็ได้

ตัวอย่างตอนต่อไป

บทที่ 4 เงาของอดีตและภาคย์