เส้นทางของลมในฤดูใบไม้ผลิ
บทที่ 1 – เมืองที่ไร้กลิ่นดอกไม้
เสียงเครื่องปรับอากาศดังแผ่วอย่างเหนื่อยอ่อนในห้องพักชั้นสิบสองของคอนโดฯ ใจกลางเมือง ดารินนั่งจ้องหน้าจอสมาร์ทโฟนที่ค้างอยู่บนประโยคเดิมนานกว่าสิบนาที คำว่า “ฉัน” ถูกเขียนและลบซ้ำ ๆ ราวกับสมองเธอปฏิเสธที่จะเล่าเรื่องของใครคนหนึ่งในขณะที่เธอยังไม่เข้าใจเรื่องของตัวเอง
นาฬิกาบนโต๊ะบอกเวลาตี3 ดวงตาเธอพร่ามัวจากแสงหน้าจอ แต่ในหัวกลับว่างเปล่าราวกับหิมะที่ตกบนพื้นร้อน ทุกอย่างในเมืองนี้กำลังหลอมเธอให้กลายเป็นเพียงเครื่องจักรชิ้นหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นกำหนดเส้นตายจากบรรณาธิการ เสียงรถยนต์ยามดึก หรือแม้แต่บทสนทนาทางโทรศัพท์ที่เต็มไปด้วยคำว่า “ไว้คุยกันพรุ่งนี้”
ดารินหยิบซองจดหมายเก่า ๆ ที่เพิ่งได้รับเมื่อเช้านี้ขึ้นมาพลิกดูอีกครั้ง มันเป็นกระดาษสีน้ำตาลอ่อน ขอบมีรอยขาดเล็กน้อย ลายมือที่เขียนชื่อเธออยู่บนหน้าซองนั้นไม่ผิดแน่—เป็นลายมือของยายเพ็ญ
“ดาริน ยายยังอยู่ดี บ้านยังเหมือนเดิม ดอกไม้เริ่มผลิบานแล้ว กลับมาเยี่ยมกันบ้างนะลูก ลมใบไม้ผลิที่นี่ยังหอมเหมือนเดิม...”
จาก ยายเพ็ญ
เธอไม่ได้กลับบ้านที่ลำพญามานานกว่าสิบปีแล้ว นานพอที่จะลืมเสียงลมที่พัดผ่านทุ่งหญ้า ลืมกลิ่นดินหลังฝน และแม้กระทั่งลืมตัวตนของตัวเองก่อนที่เธอจะเป็น “นักเขียนชื่อดาริน” คนที่ใครบางคนคาดหวังให้ประสบความสำเร็จ
เธอลุกขึ้น เดินไปเปิดหน้าต่าง ลมกลางคืนของเมืองพัดเข้ามาอ่อนแรง ปราศจากกลิ่นไม้ใบหรือเสียงจักจั่น
ทันใดนั้นเอง ความเงียบก็พูดกับเธอเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี
เช้าวันถัดมา กระเป๋าใบเล็กถูกแพ็ค เสื้อผ้าธรรมดาไม่กี่ชุดถูกใส่ลงไปพร้อมกับสมุดบันทึกเล่มเก่า
เธอเดินออกจากห้องพักโดยไม่หันกลับไปมองอีก
เพราะบางครั้ง...การเดินทางไม่ได้เริ่มต้นจากปลายทาง
แต่มันเริ่มจากคำถามเงียบ ๆ ในใจว่า "ฉันเป็นใครกันแน่"
ตัวอย่างตอนต่อไป
บทที่ 2 ทางเก่าและกลิ่นลมในฤดูใบไม้ผลิ
การเดินทางกลับหมู่บ้านในฤดูใบไม้ผลิเต็มไปด้วยความทรงจำเก่า ดารินเดินผ่านทางเดิม บ้านเดิม ต้นไม้เก่าที่เคยเล่น ดารินเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่เคยหายไปค่อยๆกลับมา
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments