• ปฐมบท

เมื่อครั้งโลกถือกำเนิด แผ่นดินยังคงมืดมิดและถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

ผ่านไปนานนับ ดวงอาทิตย์ได้ถือกำเนิดขึ้นมาและแผดเผาไปยังแผ่นดินที่ถูกปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง จากนั้นผืนโลกก็ได้ให้กำเนิดสรรพชีวิตทั้งหลายและดินแดนมากมายขึ้นมา

และไม่ทราบว่าเมื่อใดกันที่มนุษย์ได้ถือกำเนิดขึ้นมาพวกเขาเริ่มทำความเข้าใจเกี่ยวกับพลังปราณซึ่งถือกำเนิดมาพร้อมโลก พวกเขาเริ่มสอดส่องสวรรค์และสร้างวิชายุทธ์อันลึกลับขึ้นมา พวกเขาได้ดูดซับพลังปราณจากสววรค์และปฐพี พวกเขาฝึกฝนเพื่อที่จะได้รับพลังแห่งพระเจ้า

จนกระทั่งมีมนุษย์คนหนึ่งที่มีจิตแรงกล้าที่จะแข็งแกร่งเหนือผู้คนทั้งหมด เขาใช้เวลาไม่นานก็ขึ้นไปอยู่จุดสูงสุดของมวลมนุษย์ กระทั่งเขากลายเป็นจ้าวสวรรค์ที่อยู่เหนือมวลสรรพชีวิตทั้งหลายได้ในที่สุด นามของบุคคลนั้นคือ เซี่ยหลงอวิ๋น

ณ อาณาจักรลี่หงส์หนึ่งในอาณาจักรของแดนกู่หยาง ซึ่งแดนกู่หยางแห่งนี้เป็นดินแดนที่เทพกู่หยางเป็นผู้คนพบดินแดนแห่งนี้เป็นบุคคลแรก เพื่อเป็นเกียรติแด่เทพกู่หยางผู้คนจึกเรียกแดนแห่งนี้ว่าแดนกู่หยาง

ณ เมืองฟ้าคราม หนึ่งในเมืองบริวารของอาณาจักรลี่หงส์

ซึ่งเมืองฟ้าครามนั้นถือว่าเป็นเมืองขนาดเล็ก และถูกปกครองโดยสามตระกูลใหญ่ ซึ่งตระกูลใหญ่นั้นประกอบไปด้วย ตระกูลซู , ตระกูลหลิน , ตระกูลลั่ว

ณ ตระกูลลั่ว หนึ่งในสามตระกูลใหญ่ของเมืองฟ้าครามมีคนรับใช้มากมายกำลังวิ่งกันให้วุ่นทั่วทั้งคฤหาสน์ของตระกูล

ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งของตระกูลลั่ว มีชายคนหนึ่งที่ดูจากภายนอกแล้วอายุน่าจะประมาณยี่สิบกว่าปี เดินวนไปมาอย่างเป็นกังวล แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นจากภายในห้องแห่งหนึ่ง เขาจึงรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

“แอ๊..อุแว้!!”เสียงใสของเด็กทารกดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไป

“ไหน!! ข้าขอดูหน้าลูกข้าหน่อย”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีความสุขเป็นอย่างมาก

ชายหนุ่มรับทารกจากหญิงสาวที่มีรูปโฉมงดงาม ซึ่งนางนั้นก็คือหมิงเสี่ยวเยว่มารดาของเด็กทารกคนนั้น และชายหนุ่มคนนนั้นก็คือลั่วเฟยผู้นำตระกูลลั่ว และยังเป็นบิดาของทารกที่ตนกำลังรับมาจากหมิงเสี่ยวเยว่

“ท่านพี่ ลูกของเราช่างเหมือนท่านเสียจริง”เป็นเสียงหมิงเสี่ยวเยว่ที่เอ่ยออกมาอย่างมีความสุข และมองไปที่ทารกอย่างรักใคร่

“ ฮ่า ฮ่า หล่อเหลาเหมือนกับข้าเสียจริง น้องหญิง”เป็นเสียงของลั่วเฟยที่เอ่ยออกมาพลางหัวเราะไปด้วยอย่างมีความสุข

“ท่านพี่ น้องจะตั้งชื่อลูกเราว่าลั่วเฉินดีหรือไม่” หมิงเสี่ยวเยว่เอ่ยถามลั่วเฟย

“ดี..เป็นชื่อที่ดีมากน้องหญิง” ลั่วเฟยเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับมองไปที่บุตรชายของตนอย่างรักและเอ็นดู

15 ปีผ่านไป

ณ คฤหาสน์ตระกูลลั่ว หนึ่งในสาม ตระกูลใหญ่แห่งเมืองฟ้าคราม

ด้านหลังของคฤหาสน์ตระกูลนั้นเป็นสวนดอกไม้หลายชนิด ดอกไม้เหล่านั้นถูกตกแต่งและจัดวางอย่างเป็นระเบียบสวยงาม ท่ามกลางสวนของคฤหาสน์นั้นมีศาลาขนาดเล็กตั้งเด่นสง่าแค่ดูไกลๆก็รู้แล้วว่ามันถูกสร้างขึ้นด้วยความปราณีต บรรจง เป็นอย่างมาก แต่ที่ดึงดูดสายตาของผู้ที่จ้องมองจะเป็นไปใครไม่ได้ได้หากเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ที่ยืนอยู่ในศาลาและมองบนท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย แต่นั้นล่ะคือจุดดึงดูดสายตาผู้คนได้เป็นอย่างดี เพราะด้วยลักษณะชายหนุ่มนั้นมีผมสีดำยาวสนิทลงไปถึงกลางหลัง ผิวขาวซีดแต่ยังเต็มไปด้วยเลือดฝาด ใบหน้าของชายหนุ่มนั้นเกินที่จะหาสิ่งใดมาเทียบเคียงเสมือนถูกแกะสลักจากสรวงสวรรค์ บวกกับภาพสวนดอกไม้ที่งดงามอย่างกับมันถูกจัดตกแต่งมาโดยเทพแห่งความงดงาม ภาพที่สวยงามนี้กำลังถูกจ้องมองโดยคนสองคน

“นี่เจ้า!! จะมองนายน้อยอีกนานไหม..รีบไปตามนายน้อยมาได้แล้ว!”เสียงของหญิงสาวนางหนึ่งดังขึ้นจากหัวมุมของทางเดิน

“โถ่เจ้า!! มิเห็นภาพตรงหน้ารึ! ใครจะไม่ให้มองได้กันนายน้อยอายุเพียง 15 ปีแต่กับหล่อเหลาดุจเทพลงมาจุติเช่นนี้ หากนายน้อยโตเป็นหนุ่มจะหล่อเหลาเพียงใด หญิงสาวทั่วยุทธภพคงได้ตบตีแย่งชิงนายน้อยเป็นแน่ ฮิฮิ!!”หญิงสาวอีกนางหนึ่งเอ่ยออกมาพลางหัวเราะไปด้วย ซึ่งทั่งสองนั้นก็คือสาวใช้ของตระกูลลั่ว

สองสาวใช้พูดคุยกันเสียงดังจนเสียงไปถึงเด็กหนุ่มที่ยืนอย่างเหม่อลอยอยู่บนศาลา

เด็กหนุ่มผู้นั้นหันไปทางต้นเสียงพร้อมกับเดินมาหาสาวใช้ทั้งสองคนอย่างช้าๆ โดยที่สองสาวใช้ยังคงทะเลาะกันอยู่ และไม่ได้สนใจการมาของเด็กหนุ่ม

“เหตุใด พี่ชิงชิง กับ พี่ชิงเอ๋อร์ จึงมาแอบทะเลาะกันตรงนี้..”ชายหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำราบเรียบ

เมื่อสาวใช้ทั้งสองได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มที่นางทั้งสองเรียกว่านายน้อย ซึ่งเด็กหนุ่มนั้นก็คือลั่วเฉิน

“นายน้อย !! ขออภัยเจ้าค่ะ..ท่านผู้นำตระกูลให้มาตามนายน้อยไปพบเจ้าค่ะ”สาวใช้นามชิงชิงตอบกลับชายหนุ่มด้วยท่าทีเขินอาย

ลั่วเฉินพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว

“งั้นข้าขอตัวก่อน พี่ทั้งสองอย่าอยู่นี้นาน พวกท่านอาจเป็นไข้ได้..”ลั่วเฉินพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงสองสาว ลั่วเฉินพูดจบก็หันหลังและเดินตรงไปหาบิดาตนเองทันที โดยทิ้งสองสาวหน้าแดงให้คิดไปไกลเสียแล้ว..

หนึ่งเค่อผ่านไป • 15นาที

ลั่วเฉินนั้นได้เดินมาถึงยังห้องของบิดาตนแล้ว ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปเขาก็พบกับบิดาและมารดาของเขาที่นั้งรอเขาอยู่

“มานั้งก่อน เฉินเอ๋อร์”เป็นมารดาของเขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไพเราะ

“ขอรับท่านแม่”ลั่วเฉินกล่าวเสร็จก็เดินไปนั้งที่ว่างข้างๆหมิงเสี่ยวเยว่หรือมารดาของลั่วเฉินนั้นเอง

“ท่านพ่อมีอะไรหรือ ถึงเรียกข้ามาพบ”ลั่วเฉินเอ่ยถามสาเหตุที่ลั่วเฟยหรือบิดาของตนเรียกมาพบ

“เฉินเอ๋อร์ ปีนี้เจ้าก็อายุ 15 ปีแล้ว พ่อจะให้เจ้าทดสอบเข้าวังเทพยุทธ์ ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่สำนักใหญ่ของอาณาจักร หากเจ้าไปที่นั้นเจ้าจะได้มีเพื่อนบ้าง มิใช่อยู่แต่สวนดอกไม้และหลังเขาของตระกูลเรา”ลั่วเฟยเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงบุตรชายคนโตของตนเป็นอย่างมากเพราะลั่วเฉินนั้นไม่มีเพื่อนในรุ่นราวคราวเดียวกันเลย ส่วนมากเขาจะอยู่แต่ในสวนด้านหลังคฤหาสน์เกือบตลอดวัน..หรือไม่งั้นเขาก็จะไปฝึกกับลั่วอวิ๋นหนานซึ่งก็คือปู่ของลั่วเฉิน และยังเป็นบิดาของลั่วเฟย

“ขอรับ..ท่านพ่อ ถ้าหากไม่มีอะไรแล้วข้าขอตัว”ลั่วเฉินเอ่ยออกมาอย่างราบเรียบ จากนั้นก็เดินออกไป

หมิงเสี่ยวเยว่เมื่อเห็นลั่วเฉินออกไปแล้วนางก็กล่าวออกมา

“เขาคล้ายกับท่านสมัยก่อนเลย ท่านพี่”

“เฮ้อ..บุตรชายข้าทำไมถึงได้เย็นชาเช่นนี้กัน”ลั่วเฟยกล่าวออกมาอย่างเป็นกังวล

“ข้าว่าท่านพี่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ปีศาจน้อยของเรา ด้วยอายุเพียงแค่ 15 ปี แต่สามารถบ่มเพาะได้ถึงปราณพื้นฐาน ขั้นที่ 5 เฉินเอ๋อร์คงไม่ต้องการให้ใครมาดูแลเขามากนัก”หญิงสาวที่เอ่ยออกมานี้คือ หมิงเสี่ยวเยว่ นางเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิใจ บุตรชายของนางมีการบ่มเพาะพลังปราณเทียบเท่าปีศาจไม่มีผิด เด็กรุ่นเดียวกับเขาที่อายุราว 15-16 ปี ระดับที่เข้าขั้นอัจฉริยะนั้นก็เพียงปราณพื้นฐานขั้นที่ 2 - 3 เท่านั้น แต่บุตรชายของนางนั้นมีระดับการบ่มเพาะถึงปราณพื้นฐานขั้นที่ 5 และบุตรชายของนางนั้นเป็นถึงอัจฉริยะอันดับสองแห่งเมืองฟ้าครามเป็นรองเพียง ซูหนาน ที่มีการบ่มเพาะอยู่ที่ปราณพื้นฐานขั้นที่ 7 แต่เขาอายุมากกว่าลั่วเฉินสามปี

#เป็นไงกันบ้างครับ ช่วยคอมเม้นท์หน่อยนะครับ ผมจะเอาทุกคอมเมนท์ไปปรับปรุงแก้ไขแน่นอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***