ลมร้ายและรอยยิ้ม

วาริสาเริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันที่มากขึ้นทุกวันในมหาวิทยาลัย ความอิจฉาและคำพูดแผ่วเบาที่เปลี่ยนเป็นเสียงดังเจือด้วยการตัดพ้อ เริ่มทำให้เธอเหนื่อยใจ แม้แต่เพื่อนสนิทบางคนก็เริ่มแสดงท่าทีที่เปลี่ยนไป

“วาริสา... ระวังตัวด้วยนะ” เพื่อนสาวคนหนึ่งบอกเธอด้วยน้ำเสียงกังวล “ข่าวลือมันหนักขึ้นทุกวันแล้ว”

เธอพยายามไม่แสดงอาการอะไรมาก แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความกลัว

ขณะเดียวกัน ภาคินซึ่งทราบเรื่องนี้จากคนใกล้ชิด ก็เพิ่มความเข้มงวดในการปกป้องวาริสามากขึ้น เขาจัดให้มีคนเฝ้าระวังและไม่ปล่อยให้เธอออกไปไหนโดยไม่มีคนคอยดูแล

แม้จะดูเข้มงวด แต่ในสายตาของภาคิน ความห่วงใยและความรักเปล่งประกายชัดเจน

คืนหนึ่ง ภาคินพาวาริสาไปสวนดอกไม้ส่วนตัวของเขา สถานที่ที่เขามักจะมาหลบความวุ่นวายและพักผ่อนใจ

“ที่นี่...คือโลกของเรา” เขาพูดเบา ๆ ขณะจับมือวาริสา “ไม่มีใครจะทำร้ายหนูได้”

วาริสารู้สึกหัวใจอุ่นขึ้น เธอทอดสายตามองดอกไม้หลากสีสันเบ่งบานอยู่ตรงหน้า ดั่งความรักที่กำลังเบ่งบานในใจเธอเช่นกัน

“ขอบคุณที่เป็นมังกรผู้ปกป้องดอกไม้ของเขาอย่างไม่ลดละนะคะ”

ภาคินยิ้มบาง ๆ “เพราะดอกไม้ดอกนี้ คือทุกอย่างของพี่”

แต่ความสงบไม่ยืนยาว เมื่อวันหนึ่ง วาริสาถูกล้อมหน้าล้อมหลังโดยกลุ่มคนที่มีท่าทีไม่เป็นมิตร พวกเขาพยายามข่มขู่และเตือนให้เธอเลิกยุ่งกับภาคิน

วาริสารู้สึกหวาดหวั่น แต่เธอก็ไม่หวาดกลัว เพราะรู้ว่าภาคินอยู่ข้างเธอเสมอ

ทันใดนั้น ภาคินและทีมงานความปลอดภัยก็ปรากฏตัวขึ้นในเวลาเหมาะเจาะ จัดการขับไล่กลุ่มคนนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันไม่ปล่อยให้ใครทำร้ายเธอเด็ดขาด” ภาคินกระซิบข้างหูวาริสา

น้ำตาแห่งความปลอดภัยและความรักไหลลงบนแก้มของเธอ วาริสารู้สึกเหมือนได้รับกำลังใจที่มากพอจะต่อสู้กับทุกอย่าง

ความรักระหว่างภาคินกับวาริสายิ่งแน่นแฟ้นขึ้น ท่ามกลางพายุแห่งคำลือและอุปสรรค ทั้งสองยังคงกุมมือกันและมองไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและความหวัง