ความเงียบที่หนักอึ้ง

หลังจากวันที่ทุกอย่างเปลี่ยนไป รินลดาเริ่มปิดกั้นตัวเองอย่างเต็มที่ เธอหยุดตอบข้อความและโทรศัพท์ของธันวา ไม่ไปพบปะกับใคร ทั้งวันทั้งคืนเธอใช้เวลาอยู่ในห้องที่มืดมิด ปล่อยให้ความเงียบและความเจ็บปวดกลืนกินใจจนแทบขาด

“ฉันเหนื่อยแล้ว... เหนื่อยกับความรักที่ทำร้ายฉัน” รินลดาได้แต่พูดกับตัวเองในใจ เธอรู้สึกเหมือติดอยู่ในวงจรที่ไม่มีทางออก ความหวังเล็กๆ ที่เคยมีเริ่มจางหายไปทุกที

เพื่อนสนิทของเธอ พิมพ์ข้อความส่งมาเป็นระยะ แต่รินลดาก็ไม่เคยเปิดอ่านเลย บางครั้งก็หลับตาและคิดถึงวันที่เธอและธันวายังรักกันดี

แต่ในใจลึกๆ รินลดารู้ดีว่า ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ธันวาเองหลังจากที่ถูกปฏิเสธอย่างรุนแรง เขายิ่งรู้สึกหมดหวัง เขาพยายามอย่างหนักที่จะติดต่อรินลดา โทรไปหลายครั้งแต่ก็ถูกเพิกเฉย

“ริน... ได้โปรด... ฟังฉัน” เขาเรียกชื่อเธอในใจทุกวัน แต่ความเงียบกลับตอบกลับมาเป็นคำตอบเดียว

เวลาผ่านไป รินลดาเริ่มรู้สึกโดดเดี่ยวจนแทบจะจมลงไปในความมืด เธอเริ่มสูญเสียความเชื่อมั่นในตัวเอง และบางครั้งก็สงสัยว่าเธอจะมีคุณค่าอะไรอีกหรือไม่

ในคืนหนึ่งที่ฝนตกหนัก รินลดาเดินออกไปที่สวนสาธารณะใกล้บ้าน หยุดยืนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ใบไม้ปลิวร่วงหล่นลงพื้น เธอมองดูดอกไม้ที่เคยบานสะพรั่งแต่ตอนนี้เหี่ยวเฉา

“เหมือนฉัน...” เธอคิด พลางน้ำตารินไหลอย่างไม่รู้ตัว

ความเจ็บปวดนั้นลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดจะอธิบาย รินลดารู้ว่าเธอจำเป็นต้องลุกขึ้นใหม่ แต่จิตใจเธอกลับอ่อนแอเกินกว่าจะเริ่มต้นอะไรได้

รินลดาใช้เวลายืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายเบาๆ น้ำตาของเธอผสมผสานกับหยดน้ำฝนจนแทบแยกไม่ออก ความหนาวเย็นของอากาศและความเปียกชื้นกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดเท่ากับหัวใจที่แตกสลาย

เธอพยายามจะหายใจเข้าลึกๆ เพื่อควบคุมความรู้สึก แต่ทุกครั้งที่หายใจออกมา มันกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่าและความกลัว

“ถ้าฉันสามารถย้อนเวลากลับไปได้... ฉันจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นอีก” รินลดาพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับก้าวเดินกลับบ้านอย่างเชื่องช้า

เมื่อถึงห้อง เธอล้มตัวลงบนเตียง โดยไม่แม้แต่จะปิดไฟ ร่างกายและจิตใจเธออ่อนล้าจนแทบหมดแรง

ในความมืดมิด รินลดารู้สึกเหมือนไม่เหลือใครอีกแล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บาดแผลที่ไม่อาจเยียวยา

บทต่อไป

ร่องรอยของอดีต