จุดเริ่มต้นของความเจ็บปวด

รินลดา หญิงสาววัย 22 ปี ยืนอยู่ริมระเบียงห้องพักบนตึกสูงใจกลางเมือง แสงไฟจากตึกอื่น ๆ ทาบทับใบหน้าซีดเซียวของเธอ มือที่เคยสวยงามสั่นเทา กำโทรศัพท์มือถือแน่นราวกับเก็บรักษาความหวังไว้เพียงลำพัง

เสียงสายเรียกเข้า จากธันวา คนรักผู้เคยเป็นทุกอย่างของเธอดังขึ้นอีกครั้ง แต่รินลดาไม่มีแรงจะตอบรับ ความเจ็บปวดในหัวใจที่เกิดจากความทรมานและรอยร้าวที่เขาทิ้งไว้ ทำให้เธอปิดกั้นตัวเองจากเขาและโลกภายนอก

“ริน… ได้โปรดฟังฉันสักครั้ง” เสียงแหบพร่าของธันวาดังผ่านโทรศัพท์

น้ำตาไหลรินบนแก้มของรินลดา เธอรู้ดีว่าความรักที่เคยหวานชื่น กลายเป็นบาดแผลที่ลึกเกินจะเยียวยา แต่ความหวังเล็ก ๆ ในใจยังคงพยายามยึดเหนี่ยวเธอไว้ให้ไม่จมดิ่งลงไป

ย้อนกลับไปเมื่อหกเดือนก่อน...

รินลดายังเป็นสาวสดใส นักศึกษามหาวิทยาลัยที่มีชีวิตเต็มไปด้วยฝันและอนาคต แต่ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากวันที่เธอพบกับธันวา นักธุรกิจหนุ่มผู้มีเสน่ห์และอำนาจ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มต้นด้วยความรักและความอบอุ่น

แต่ใต้ความงดงามนั้น มีเงามืดที่ค่อย ๆ แทรกซึมเข้ามา ธันวาผู้เป็นคนรักเริ่มแสดงด้านที่น่ากลัวออกมา ความหึงหวงและความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้ ทำให้รินลดาต้องทนทุกข์ทรมานทั้งทางร่างกายและจิตใจ

คืนหนึ่งหลังจากงานเลี้ยงสังสรรค์ ธันวาเมาและกลับมาที่ห้องพักด้วยอารมณ์ที่ไม่ปกติ เขาทำร้ายรินลดาอย่างรุนแรงด้วยความโมโหและความผิดหวัง รินลดาได้รับบาดแผลทั้งกายและใจ ที่ทำให้เธอแทบไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

จากวันนั้นเป็นต้นมา รินลดาเริ่มปิดกั้นตัวเอง กลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่ยอมพูดคุยกับใคร แม้แต่เพื่อนสนิทและครอบครัว ความซึมเศร้าเข้าครอบงำจิตใจของเธออย่างหนัก

ธันวาเองก็รู้สึกผิดและเสียใจอย่างมาก เขาพยายามติดต่อและขอโทษหลายครั้ง แต่รินลดากลับไม่ยอมรับความช่วยเหลือใด ๆ

“ฉันเจ็บมาก ธันวา… มันไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่มันคือใจของฉันที่ถูกทำร้าย” รินลดาได้แต่คิดในใจอย่างนั้น

แม้ในใจลึก ๆ จะยังรักธันวา แต่ความเจ็บปวดนั้นหนักหนาสาหัสเกินกว่าจะให้อภัยได้ง่าย ๆ

รินลดายังคงยืนนิ่งอยู่ริมระเบียง แม้สายลมเย็นที่พัดผ่านมาเบาๆ จะทำให้ผมของเธอพลิ้วไหว แต่มันกลับไม่สามารถพัดพาความเจ็บปวดในใจเธอไปได้เลย เธอเผลอหลับตาลง ชั่วขณะหนึ่งภาพความทรงจำเลือนรางก็วนเวียนในหัว

คืนที่ธันวาทำร้ายเธอ ช่วงเวลานั้นช่างโหดร้ายเกินกว่าที่เธอจะลืมเลือน เสียงโกรธแค้นและน้ำตาที่เธอไม่อาจกลั้นไว้ มันฝังลึกในจิตใจจนทุกครั้งที่คิดถึงก็ยังเจ็บปวดเหมือนวันนั้น

รินลดาอยากร้องไห้ให้สุดเสียง อยากปล่อยให้หัวใจแตกสลาย แต่กลับมีบางอย่างในตัวเธอที่ยังไม่ยอมแพ้ แม้จะน้อยนิดก็ยังคงอยู่นั่น — ความหวังว่าความรักอาจจะกลับมาเหมือนเดิม

แต่ความหวังนั้นก็สับสนปนเปไปด้วยความกลัว กลัวว่าเธอจะถูกทำร้ายอีก กลัวว่าเขาจะไม่เปลี่ยนแปลง กลัวว่าเธอจะไม่สามารถลุกขึ้นได้อีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง รินลดามองหน้าจอพร้อมน้ำตาที่เริ่มเอ่อเต็มตา เธอปัดโทรศัพท์ออกอย่างแรงก่อนจะปล่อยให้มันดังอยู่บนพื้น

“ทำไม... ทำไมถึงเป็นแบบนี้” เสียงเธอสั่นเครือ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้นริมระเบียง มือกุมหัวไว้แน่น น้ำตาไหลรินเป็นทางยาว

ในค่ำคืนนั้น รินลดาไม่ได้รับสายใครอีกเลย เธอรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังทลายลงทีละน้อย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***