เงาลวง

เสียงนาฬิกาบนผนังดังเป็นจังหวะช้า ๆ บอกเวลาเที่ยงคืนของวันที่เงียบสงัด คฤหาสน์หลังใหญ่ยังคงมีเพียงแสงไฟสลัวจากโคมระย้ากลางห้องรับแขก ขวัญฤดีนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม ร่างเล็กในชุดนอนสีอ่อนดูอ่อนล้าแต่ยังฝืนตาให้ตื่น

เธอไม่อาจหลับลงได้ หลังจากเรื่องเมื่อคืนที่ราเชนทร์เปิดเผยความจริงเรื่อง “ไฮดร้า” ทุกอย่างในโลกของเธอเปลี่ยนไปทันที ตั้งแต่วินาทีที่เลือดเปรอะเปื้อนมือเขา

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ดังจากบันได ราเชนทร์ในชุดดำล้วนเดินลงมาช้า ๆ ใบหน้าเคร่งเครียด ผมเปียกชื้นเล็กน้อยเหมือนเพิ่งล้างเลือดออกไปไม่หมด

“ยังไม่นอนเหรอ” เขาถาม พลางหยุดยืนมองเธอ

ขวัญฤดีส่ายหน้า “นอนไม่หลับ...”

ราเชนทร์เดินเข้ามานั่งข้างเธอ ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งห้อง ราวกับโลกภายนอกไม่มีอยู่จริง

“เธออยากถามอะไรก็ถามมาเลย” เขาเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันรู้ว่ามันเยอะเกินไปสำหรับคนธรรมดาอย่างเธอ”

“อย่าพูดว่าฉันธรรมดา...” เธอหันมาสบตาเขา ดวงตาฉายแววดื้อรั้น “นายก็รู้ดีว่าฉันเลือกจะอยู่ตรงนี้เอง”

ราเชนทร์หัวเราะเบา ๆ ครั้งหนึ่งในรอบหลายวัน ก่อนจะพูดเสียงต่ำ

“งั้นก็ได้ ฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง”

เขาเอนหลังพิงโซฟา เงยหน้ามองเพดานเหมือนกำลังนึกถึงอดีตที่ฝังลึกในใจ

“ฉันเกิดในตระกูลนักฆ่า... พ่อฉันทำงานให้ไฮดร้ามาตลอดชีวิต เขาเชื่อในอุดมการณ์ว่าความกลัวคือวิธีควบคุมโลก จนกระทั่งเขาถูกหักหลังโดยพวกเดียวกัน และถูกฆ่าต่อหน้าฉันตอนฉันอายุสิบหก”

ขวัญฤดีสะอึก

“ตั้งแต่นั้นมา ฉันเข้าสู่ระบบฝึกของพวกมัน กลายเป็น ‘หมาเงา’ ที่พร้อมกัดทุกคนตามคำสั่ง จนวันหนึ่ง...ฉันได้รู้ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากเป็นอีกแล้ว”

“แล้วนายก็หนีมา?”

“ไม่...” เขาพูดเสียงเย็นชา “ฉันเผาแล็บวิจัยของพวกมัน ยิงหัวผู้นำสาขาตะวันออก แล้วลบตัวเองออกจากฐานข้อมูลทุกระบบ ฉันไม่ได้หนี... ฉันทำให้พวกมันเจ็บเหมือนที่ฉันเคยเจ็บ”

ขวัญฤดีตัวแข็งทื่อ แม้เธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่ก็ไม่เคยจินตนาการว่าอดีตเขาจะเต็มไปด้วยไฟและเลือดขนาดนี้

“แล้ว...ตอนนี้พวกเขากำลังจะกลับมาแก้แค้น?”

ราเชนทร์พยักหน้า “คนที่มาเมื่อคืนเป็นแค่กลุ่มสอดแนม คนจริงจะมาเมื่อ ‘เมฆดำ’ ปรากฏ... มันคือรหัสปฏิบัติการลอบสังหารระดับสูงสุดของพวกมัน”

“เราจะหนีได้ไหม?” เธอถามเสียงสั่น

“ไม่...แต่เราจะสู้”

คำตอบนั้นฟังดูบ้าบิ่น แต่ในดวงตาของเขามีเพียงความแน่วแน่

ราเชนทร์ลุกขึ้น เดินไปหยิบแผนที่ขนาดใหญ่ที่ติดผนัง แล้วใช้มีดสั้นในมือปักตรงตำแหน่งภาคใต้ของประเทศไทย

“ข่าวกรองบอกว่าพวกมันจะเปิดปฏิบัติการใหญ่ที่นี่ภายในสามวัน ฉันจะพาเธอออกจากที่นี่ก่อน แล้วล่อพวกมันไปอีกทาง”

“ฉันไม่ไป”

เขาหันขวับกลับมามองเธอ

“อย่าดื้อสิ ขวัญฤดี”

“ฉันไม่ได้ดื้อ” เธอลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าเขา ดวงตาเอาจริง “แต่นายลืมไปหรือเปล่าว่าฉันบอกแล้วว่าจะอยู่ข้างนาย”