เปลวไฟกลางพายุ

ฝนยังไม่หยุดตกตั้งแต่หัวค่ำ ท้องฟ้าครึ้มมืดเหมือนโลกกำลังกลืนแสงสุดท้ายของวันลงไปพร้อมกับเลือดที่เปื้อนฝ่ามือของราเชนทร์ เขายืนอยู่กลางห้องโถง ร่างสูงใหญ่ที่เคยสง่างามบัดนี้เต็มไปด้วยรอยแผลและความเหนื่อยล้า

ขวัญฤดียังอยู่ข้างเขา — แม้หัวใจจะสั่นไหวกับสิ่งที่เห็น

“นายบาดเจ็บ…” เสียงเธอเบา แต่เปี่ยมด้วยความห่วงใย

“ไม่เป็นไร แค่แผลถาก ๆ” เขาตอบขณะเบือนหน้าเล็กน้อย ซ่อนความเจ็บไว้ใต้ใบหน้าด้านชา

เธอไม่พูดอะไรอีก แต่เดินเข้าไปใกล้ หยิบผ้าผืนเล็กจากโต๊ะข้าง แล้วค่อย ๆ เช็ดเลือดบนมือเขาอย่างเบามือ

ราเชนทร์มองเธอเงียบ ๆ ความอบอุ่นจากปลายนิ้วของเธอแล่นเข้าสู่หัวใจที่เย็นชามานาน มันร้อน… และสั่น

“ขวัญ…” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอเบา ๆ

เธอเงยหน้าขึ้นสบตา — ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความดื้อรั้นและความกลัวที่แฝงอยู่ในคราเดียวกัน

“ฉันรู้ว่าโลกของนายมันอันตราย” เธอกล่าว “แต่นายไม่ต้องเผชิญมันคนเดียวอีกแล้วนะ”

เขายกมือขึ้นจับมือเธอแน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป

“ฉันไม่เคยให้ใครเข้ามาใกล้ขนาดนี้…” ราเชนทร์สารภาพ “แต่กับเธอ ฉันห้ามตัวเองไม่ได้เลย”

ขวัญฤดีนิ่ง ก่อนจะพูดเบา ๆ

“ฉันก็เหมือนกัน”

เสียงฟ้าร้องคำรามเหมือนเตือนถึงพายุที่ยังไม่ผ่านพ้น แต่ในห้องโถงเล็ก ๆ แห่งนี้ โลกทั้งใบของเขาและเธอเหมือนหยุดนิ่งอยู่ชั่วขณะ — มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นดังแทนทุกความรู้สึก

ราเชนทร์ดึงเธอเข้ามากอดแน่น เธอก็ไม่ได้ขัดขืน ในอ้อมกอดนั้นทั้งสองต่างรู้ดีว่า—โลกข้างนอกอาจโหดร้าย…แต่ในกันและกัน พวกเขายังมีที่ปลอดภัย

หลังจากอ้อมกอดที่ยาวนาน ราเชนทร์ค่อย ๆ ผละออกจากขวัญฤดี ดวงตาของเขายังคงจ้องลึกเข้าไปในแววตาเธอ

"เธอรู้ไหม... มีบางอย่างที่ฉันยังไม่ได้บอก"

ขวัญฤดีนิ่งไป รู้สึกได้ถึงแรงสั่นไหวบางอย่างในน้ำเสียงของเขา

"อะไรเหรอ?" เธอถามแผ่วเบา

ราเชนทร์เดินไปที่ลิ้นชักใต้ตู้หนังสือ หยิบแฟ้มหนาสีดำออกมา ก่อนจะเดินกลับมายื่นให้เธอ

"นี่คือข้อมูลของกลุ่มที่ตามล่าเราเมื่อคืน พวกมันไม่ใช่ศัตรูธรรมดา มันคือ ‘ไฮดร้า’ องค์กรใต้ดินที่เคยพังไปเมื่อห้าปีก่อน...เพราะฉัน"

เธอรับแฟ้มมาด้วยมือที่สั่นเล็กน้อย เปิดอ่านผ่าน ๆ ชื่อรายงาน, แผนผังองค์กร, และภาพถ่ายของชายหญิงหลายคน

"นี่มัน...นายเคยเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขา?"

เขาพยักหน้า

"ฉันเคยอยู่ในนั้น ตั้งแต่ยังไม่มีแม้แต่ชื่อ พวกเขาเลี้ยงฉันมาเหมือนเครื่องมือ ไม่มีความรัก ไม่มีความกลัว จนกระทั่งวันหนึ่ง...ฉันหักหลังพวกมัน"

"ทำไม?"