2.2

รถทัวร์จอดสนิทตรงสถานีขนส่งเชียงใหม่ในช่วงสาย พลอยค่อย ๆ ลากกระเป๋าใบใหญ่ลงจากรถ แม้จะเพลียจากการเดินทางทั้งคืน แต่หัวใจก็โล่งขึ้นเล็กน้อยเมื่อคิดว่าอย่างน้อย...เธอคงไม่ต้องเจอหมอนั่นอีก

"หวังว่าจะหายไปจากชีวิตฉันตลอดกาล"

เธอพึมพำพลางยืดเส้นยืดสาย ทว่า...

“เหอะ เดินช้าเป็นเต่า”

เสียงเดิมเป๊ะ! ดังขึ้นด้านหลัง

พลอยหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง

นาธานยืนกอดอกลวก ๆ อยู่ตรงนั้น พร้อมแบกเป้สะพายหลัง สีหน้าเบื่อโลกอย่างไม่เปลี่ยน

“ยังตามมาอีกเรอะ?”

เธอเบ้ปากทันที

“พูดเหมือนกูอยากเจอเธอ”

เขาตอบกลับอย่างไร้อารมณ์ก่อนเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไอ้บ้านี่…”

เธอสบถเบา ๆ แล้วรีบเดินสวนทางให้ห่างที่สุด

บ้านหลังเล็กสองชั้นทรงล้านนาเรียบง่ายแต่ร่มรื่นตั้งอยู่ในชานเมือง พลอยเดินเข้ามาเปิดรั้วด้วยกุญแจที่แม่ฝากไว้กับคนดูแล พอเปิดประตูบ้านเข้าไป กลิ่นไม้เก่า ๆ ผสมกลิ่นฝนที่เพิ่งตกเมื่อคืนทำให้รู้สึกสงบอย่างประหลาด

เธอโยนกระเป๋าทิ้งบนพื้น แล้วทิ้งตัวลงโซฟาอย่างหมดแรง

“เชียงใหม่...ขอให้ฉันมีชีวิตปกติแบบที่คนทั่วไปเขามีกันเถอะนะ”

ตัดภาพมาตอนเย็น ขณะพลอยกำลังนั่งจิบโอวัลตินที่ระเบียง

เสียงข้างบ้านก็ดังขึ้น — เสียงทุบตะปู เสียงก่อไม้ และเสียงพูดคนงาน

เธอมองลอดรั้วไปตามเสียง...ก่อนจะชะงักไปทันที

นาธาน

เสื้อยืดตัวเดิม ท่าทางเซอร์ ๆ เหมือนเดิม และที่ช็อกที่สุด...

“ทำไมแกถึงมาอยู่บ้านข้าง ๆ ฉัน!”

เธอพึมพำอย่างรับไม่ได้

เขาเงยหน้าขึ้นมา สบตาเธอพอดี...ก่อนยักคิ้วแบบกวนประสาทสุดชีวิต

“ดวงซวยเหมือนกันสินะ”

แค่พูดเสร็จ เขาก็เดินเข้าบ้านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น