1.1

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นไม้ดัง "ตึก ตัก" ไปทั่วห้องโถงบ้านหลังใหญ่กลางเมืองกรุงในช่วงปี 2539

“พลอย! หยุดทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้สักทีได้ไหม!”

น้ำเสียงเข้มจัดของผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่บนโซฟาหลุยส์หรู ทำให้บรรยากาศทั้งบ้านราวกับเย็นยะเยือกทันที

“เอาแต่ใจ? พลอยแค่ไม่อยากเป็นหุ่นเชิดให้พ่อแม่เอาไปโชว์หน้ากล้องเท่านั้นแหละ!”

เด็กสาววัยสิบเจ็ดปี ในชุดนักเรียนหญิงมัธยมปลายยังคงยืนกราดสายตาอย่างไม่ยอมแพ้ เสียงในใจตะโกนโหยหาความเข้าใจ แต่นั่นไม่เคยมีอยู่จริงในบ้านหลังนี้

“เรากำลังสร้างภาพให้สังคมเห็นว่าครอบครัวเราดีแค่ไหน! พลอยจะมาทำลายมันไม่ได้!”

เสียงพ่อดังแทรกขึ้นจากมุมโต๊ะอาหาร เขาคือนักการเมืองชื่อดังที่ไม่เคยมีเวลาให้ครอบครัว นอกจากตอนที่ต้อง "จัดฉาก"

และในที่สุด เสียงเงียบก็กัดกินใจทั้งสามคน

ก่อนที่แม่จะตัดสินใจเด็ดขาด

“งั้นก็ย้ายไปเรียนที่เชียงใหม่ เรามีคนรู้จักส่งไปฝากไว้แล้ว ถือซะว่าไปพักสติก่อนจะกลับมาอยู่ในกรอบ”เสียงแตรรถสองแถวกับไอแดดร้อนจัดของสถานีขนส่งหมอชิตในเช้าวันนั้น ทำเอาพลอยหงุดหงิดพอ ๆ กับใจตัวเอง

“ไปเชียงใหม่คนเดียวแบบไม่บอกลาซักคำ...เก่งมากแม่ เก่งมากพ่อ”

พลอยพึมพำกับตัวเองอย่างเหนื่อยล้า ขณะลากกระเป๋าเดินเข้าไปในรถทัวร์

เธอเลือกที่นั่งริมหน้าต่าง ปรับเบาะลงอย่างหมดเรี่ยวแรง จนกระทั่ง—

“เฮ้ย นั่นที่กู”

เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นจากด้านข้าง น้ำเสียงนิ่ง เย็นชา และ...หยาบคายอย่างจงใจ

พลอยเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเด็กหนุ่มในเสื้อยืดดำ กางเกงยีนส์ ซีดเซียวแต่หน้าตาเฉียบขาดจนคนทั้งรถต้องเหลียวมอง

เขา...มีแววตานิ่งเย็น ราวกับไม่เคยสนใจอะไรบนโลกนี้

“ขอโทษนะ...แต่ไม่มีชื่อเขียนไว้บนเบาะนี่”

เธอตอบกลับทั้งที่เริ่มหงุดหงิด แต่พยายามรักษามารยาท

“แต่ตั๋วกูเลขนี้ไง จะย้ายก็ย้าย ไม่งั้นจะนั่งตัก?”

เขาพูดจบพร้อมเลิกคิ้วเหมือนไม่แคร์สักนิด

พลอยเม้มปากแน่นก่อนจะลุกขึ้นขยับให้ ชั่วขณะหนึ่งเธออยากจะสาปแช่งโชคชะตาที่ส่งคนแบบนี้มาอยู่ข้างๆ เธอทั้งคืน