ย้ายบ้าน

เมื่อนายท่านเหอก้าวเข้ามาในห้องก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอย่างไม่ชอบใจ

เขม้นตามองหญิงม่าย.แซ่จึง..  " เงินเดือนละ3ตำลึงที่ข้าให้เจ้าเป็นค่าใช้จ่ายดูแลหลงเออร์นั่นไปไหนหมดหลงเออร์ของข้าถึงได้มีสภาพเช่นนี่.."

       สายตาของนายท่านเหอแลดูน่ากลัวเขม้นมองจึงฮูหยินเฒ่าอย่างมิพอใจ      "เรียนนายท่านเหอข้าไม่สามารถเอาเงินนั้นมาเป็นค่าใช้จ่ายที่ฟุ่มเฟีอยจนเป็นที่สังเกตุเห็นจากผู้อื่นได้เจ้าคะ"

"บ้านใหญ่ล้วนจับตามอง.ตัวข้าอยู่ทุกฝีก้าว"   "เรื่องของหลงเออร์เป็นบุตรของท่านล้วนเป็นที่สงสัยของบ้านใหญ่มาตลอด..ด้วยเรื่องนี้เมื่อหลงเออร์เติมโตมากขึ้นย่อมเป็นที่สังเกตุ..และหลงเออร์ยิ่งโตขึ้นก็แลดูเหมือนนายท่านมากขึ้นทุกที..โดยเฉพาะดวงตา..เหมือนนายท่านมากเจ้าคะ.."

."ข้าจึงต้องพยายามเก็บงำเรื่องราวไม่ให้มันดูเอกกเริกเป็นที่สงสัยถึงความเป็นอยู่ที่ดีเลิศของหลงเออร์"  " แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้หลงเออร์ต้องมีสภาพเช่นนี้..ข้อแก้ตัวของเจ้าฟังไม่ขึ้น"   "หรือเป็นเพราะหลานสาวของเจ้ากันแน่..ฮูหยินจึง"

    " เจ้าคะ"    หญิงม่ายแซ่จึง..สดุ้งเฮือกและมีท่าทางลนลานขึ้นมาทันที

รีบปฎิเสธเป็นพัลวัน.."ไม่ใช่นะเจ้าคะ"    "ข้าเคารพนับถือนายท่านอยู่เสมอที่นายท่านชุบเลี้ยงข้า..กับหลานสาว....เพราะข้าเป็นญาติสหายสนิทที่ฝากฝังเอาไว้ก่อนตาย..ข้าไม่เคยลืมเลือน.."

"จึงยินยอมรับหลงเออร์รับเลี้ยงไว้เพื่อตอบแทนบุญคุณนายท่าน..แต่ขอให้นายท่านเห็นความจำเป็นของข้าด้วย....บ้านใหญ่..ฮุหยินใหญ่ชิงชังรังเกียจข้าที่เป็นแม่ม่ายและมีลูกติดที่หน้าตาคลับคล้ายกับนายท่านเหอขนาดนี้"

"จะไม่ให้พวกบ้านใหญ่หวาดระแวงได้อย่างไรกันเจ้าคะ"

"  เหอะ..ไม่รู้ละข้าไม่พอใจที่หลงเออร์ต้องเจอกับสภาพเช่นนี้"

"วันพรุ่งนี้ท่านต้องเก็บข้าวของทั้งหมดออกไปจากเรือนหลังนี้ข้าจะให้เจ้าไปอยู่ที่อื่น..สำหรับหลงเออร์ทิ่งไว้นี่แหละข้าจะดูแลเอง.."

      "เจ้าคะนายท่าน"    นายท่านเหอ..ก้มลงจ้องหน้าของฉันอย่างรักใคร่เอ็นดู..เอามือมาลูบหัวของฉันแผ่วเบา..      "หลงเออร์ลูกพ่อต่อให้วันนี้พ่อไม่อาจยอมรับเจ้าเป็นลูกได้สักวันพ่อจะทำทุกอย่างที่จะให้เจ้ามีที่ยืนในตระกูลเหอ"       หลังจากนั้นนายท่านเหอก็จัดการยกย้ายตัวฉันออกไปอยู่ที่บ้านหลังหนึ่งที่สวยงามมาก..ห่างจากตัวเมืองไปสามลี้..มีทิวทัศน์บรรยากาศของทุ่งหญ้าเขียวขจี..ท่ามกลางแมกไม้เขียว..บรรยากาศภายในบ้านแตกต่างไปจากบ้านหลังเก่าลิบลับ..นายท่านเหอมอบบ้านหลังนี้ให้ฉันอยู่พร้อมทั้งหญิงรับใช้ทั้งหมด3คน..

     " หลงเออร์ลูกพ่อเจ้าจงอยู่ที่นี่ไปก่อนนะจนถึงเวลาที่เหมาะสมพ่อจะคืนสถานะที่แท้จริงให้กับเจ้าภายหลัง....บ้านหลังนี้พ่อก็มอบให้เจ้าพร้อมกับเงินทั้งหมดที่พ่อพอจะหามาได้....พอให้เจ้าอยู่จนเติบโต..เป็นผู้ใหญ่.."

นายท่านเหอมอบตั๋วเงิน30000ตำลึงทองให้กับฉันรวมทั่งโฉนดของบ้านหลังนี้เพื่อเก็บรักษาเอาไว้แทนใจ....กับเด็ก5ขวบทั่วไปคงไม่สนใจใยดีกับเงินทองมากมายอย่างนี้..แต่สำหรับฉันแล้ว..มันยิ่งกับขุมทรัพย์และทุนรอนในการหาเงิน..ฉันรีบตระครุบ..เงินนั้นเอาไว้อย่างรวดเร็ว...

      กิริยานั่นทำให้นายท่านเหอถึงกับเลิกคิ้วแล้วมองฉันอย่างคาดไม่ถึง...และระเบิดหัวเราะออกมา..เอื้อมมือมาขยี้ศีรษะ..ของฉันจนหัวหูยุ้งไปหมด     "สมแล้วเป็นลูกของพ่อชอบเงินทั้งแต่เด็ก"    ห๊ะ..ห๊ะ....ห๊ะ..

" เงินเหล่านี้เจ้าจงเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีในบ้านของเจ้าจงซ่อนมันเอาไว้ในที่.ที่ไม่มีคนพบเห็นนะลูกพ่อ...ในบ้านหลังนี้มีห้องลับอยู่นะลูกพ่อพ่อสร้างเอาไว้ให้เจ้าโดยเฉพาะเวลามีภัยมาถึงตัวจงหลบเข้าไปอยู่ในนั้นและทางลับนั้นมีทางออกอีกทางหนึ่งให้เจ้าหลบหนีได้.

ทุกเมื่อเดี๋ยวพ่อจะพาไป..เรื่องนี้จงเก็บเป็นความลับอย่างได้เพ่งพรายให้ใครได้รับรู้นะลูกพ่อ"

             ฉันรีบพยักหน้างึกงักอย่างเร็ว

              หลังจากนั้นนายท่านเหอก็รีบพาฉันเปิดกลไกลับเข้าไปยังห้องลับในบ้าน..อธิบายวิธีการปิดเปิดให้ฉันจนเข้าใจ..แล้วก็กอดฉันแน่นเพื่อจากลากลับไปในที่สุด...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***