วันศุกร์เย็น
ฝนตกไม่หนักมาก แต่ก็พอให้ทุกคนรีบกลับหอเร็วกว่าปกติ
ผมวิ่งตากฝนกลับมาถึงหน้าประตู พร้อมเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยวิ่งตามมาข้างหลัง
“มีน! รอด้วยสิ!”
คิริน…
เขาถือร่มสีกรมท่าในมือ แต่ไม่ทันจะกางตอนที่ฝนเริ่มตก
ผลคือทั้งเขาและผมเปียกพอกัน
แต่ไม่รู้ทำไม เรากลับหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“โทษที ไม่คิดว่าจะตกเร็วขนาดนี้” เขาวางกระเป๋าไว้ข้างประตูห้องผม
“จะว่าไป นายมีเสื้อให้ยืมไหม?”
“มี”
ผมเปิดตู้หยิบเสื้อยืดกับผ้าขนหนูส่งให้
เขารับไปด้วยรอยยิ้ม ขอบคุณเบาๆ ก่อนเดินเข้าห้องน้ำ
คืนนั้น
เราไม่ได้ดูหนัง ไม่ได้ฟังเพลง
แค่นั่งอยู่บนพื้นห้อง เล่นเกมบอร์ดที่ผมหยิบจากใต้เตียงมาปัดฝุ่น
คิรินแพ้ตลอด แต่ก็หัวเราะเหมือนเด็ก
มันเป็นภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่
ภาพของ “คิริน” ที่ไม่ต้องเป็นเจ้าชายของใคร
แค่เป็น “คิริน” ข้างๆ ผม
ผมมองมือเขาที่เอื้อมมาวางไว้ใกล้ๆ มือผม
ใจเต้นเร็วขึ้นนิดหน่อย
แต่ครั้งนี้…ผมไม่ได้ดึงหนีเหมือนเคย
คิรินไม่ได้พูดอะไร
แค่ยิ้มเล็กน้อย แล้ววางหน้าผากพิงไหล่ผมเบาๆ
“ขอนั่งแบบนี้สักพักได้ไหม”
ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้า
“…อือ”
เรานั่งเงียบอยู่อย่างนั้น
ได้ยินแค่เสียงฝนด้านนอก กับเสียงลมหายใจที่ทับกันเป็นจังหวะ
“ฉันดีใจนะ ที่นายไม่ได้ผลักฉันออกไป”
“ฉันก็…ดีใจที่นายไม่ไปไหน”
“เพราะฉันสัญญาแล้วไง ว่าจะไม่ปล่อยนายไว้คนเดียวอีก”
คืนนั้น ผมไม่ได้รู้สึกเหงาเลย
แม้จะไม่ได้พูดอะไรกันมาก
แต่แค่ไหล่ที่แนบกัน กับหัวใจที่ไม่ต้องหลบซ่อนอีกต่อไป
มันก็เพียงพอแล้ว
วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นขึ้นมาพร้อมแสงแดดอุ่นๆ ที่ส่องลอดม่าน
คิรินนอนขดตัวอยู่ข้างๆ บนฟูกเล็กๆ ที่เรากางเพิ่ม
เขายังหลับสนิท ใบหน้าไร้ร่องรอยความกังวลแบบที่ผมไม่ค่อยเห็นบ่อยนัก
ผมหยิบมือถือขึ้นมา
ตั้งใจจะถ่ายรูปเก็บไว้
แต่จู่ๆ เขาก็ลืมตาขึ้นมา
แล้วพูดเสียงงัวเงีย
“แอบถ่ายฉันเหรอ…”
ผมสะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็หัวเราะออกมา
“จะลบก็ได้ ไม่ต้องทำหน้าดุขนาดนั้นหรอก”
“ไม่ต้องลบหรอก”
เขายิ้มบางๆ ก่อนจะพูดต่อ
“แต่ขอถ่ายรูป ‘เราสองคน’ แทนได้ไหม?”
ผมนิ่งไปครู่หนึ่ง
แล้วก็พยักหน้า
คิรินยกมือถือขึ้นมา ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม
มืออีกข้างจับไหล่ผมเอาไว้แน่น
แชะ!
ภาพในจอปรากฏขึ้น
ผมกับเขายิ้มอยู่ในกรอบเดียวกัน
ไม่มีใครหลบ ไม่มีใครหนี
มีแค่ “เรา” ที่อยู่ใกล้กันมากกว่าที่เคย
.
.
.
.
หลังจากเช้าวันนั้น
ที่เราถ่ายรูปคู่กันครั้งแรก
ผมก็รู้สึกว่าทุกอย่างรอบตัวมัน…ชัดเจนขึ้นอย่างแปลกประหลาด
ผมเริ่มยิ้มคนเดียวเวลาอ่านข้อความจากเขา
เริ่มฟังเพลงช้าๆ เพราะคิรินเคยเปิด
เริ่มวางโทรศัพท์รอ…ว่าเขาจะทักมาไหม
และเริ่มถามตัวเอง…ซ้ำๆ ว่า
เราสองคนเป็นอะไรกันแน่?
เย็นวันหนึ่งในสัปดาห์ถัดมา
ผมนั่งอยู่บนดาดฟ้าของหอ
ที่นี่เงียบและลมดี มักจะไม่มีใครขึ้นมา
จนกระทั่ง…เสียงฝีเท้าคุ้นเคยดังขึ้นตามหลัง
“ทำไมไม่บอกว่าจะมานั่งตรงนี้” คิรินถาม ขณะเดินมานั่งลงข้างๆ
“แค่…อยากอยู่เงียบๆ สักพัก”
ผมตอบตามตรง
“งั้นฉันขออยู่เงียบๆ ด้วยได้ไหม”
“…อือ”
เราเงียบอยู่สักพัก
ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้ม
แสงแดดทอดลงบนใบหน้าของเขา ทำให้ผมเผลอมองนานเกินไปหน่อย
แล้วคิรินก็หันมามองกลับ
สายตานั้นไม่ได้เฉยชาเหมือนวันแรกที่รู้จักกัน
แต่มันเต็มไปด้วยอะไรบางอย่าง…ที่ไม่ต้องใช้คำพูดอธิบาย
“มีน”
เขาเรียกชื่อผมเบาๆ
“หืม?”
“นายเคยอยากรู้ไหม…ว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน?”
หัวใจผมกระตุกวูบ
คำถามนี้เอง—ที่ผมคิดวนไปวนมาอยู่หลายวัน
“…เคย”
ผมก้มหน้าลง มองฝ่ามือตัวเอง
แล้วพูดต่อในเสียงแผ่ว
“เคยอยากรู้มากๆ ด้วยซ้ำ”
“แล้วตอนนี้ล่ะ…ยังอยากรู้ไหม”
ผมเงียบไปพักหนึ่ง
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา
“อยากรู้…แต่ก็กลัว”
“กลัว?”
“กลัวว่า…ถ้ารู้คำตอบแล้ว มันจะไม่เหมือนเดิมอีก”
คิรินยิ้ม
ยิ้มแบบที่ดูทั้งอ่อนโยนและแน่วแน่ในเวลาเดียวกัน
“ฉันจะทำให้นายไม่ต้องกลัวอะไรอีกเลย”
ว่าแล้วเขาก็หยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
มันเป็นกล่องเล็กๆ ที่ผมจำได้ว่าเป็นกล่องใส่พวงกุญแจ
เขาเปิดมันออก
ข้างในมีพวงกุญแจคู่สองอัน
เป็นรูปเมฆกับพระอาทิตย์
หนึ่งในนั้นมีชื่อผมสลักเล็กๆ ตรงมุม อีกอันมีชื่อเขา
“ฉันซื้อไว้ตั้งแต่วันทัศนศึกษา…แต่เพิ่งมีโอกาสให้”
ผมเบิกตากว้าง ก่อนจะหลุดขำ
“พวงกุญแจคู่เลยเหรอ? โรแมนติกเกินไปรึเปล่า”
“นายเคยบอกว่าชอบของเรียบๆ ใช่ไหม”
เขายื่นอันที่มีชื่อผมให้
“งั้นอันนี้ก็เรียบ แต่ไม่ธรรมดา”
ผมหยิบมันขึ้นมาดู
มันเรียบง่ายจริงๆ
แต่ทำไมถึงรู้สึกพิเศษขนาดนี้นะ…
หลังจากนั้น เรานั่งมองฟ้าอยู่ข้างกันเงียบๆ
ไม่จำเป็นต้องพูดคำว่า “ชอบ” ซ้ำๆ
เพราะแค่การมีอยู่ของกันและกัน
มันก็เหมือนคำตอบชัดเจนอยู่แล้ว
ตอนลุกขึ้นจะกลับหอ
คิรินพูดขึ้นเบาๆ
“มีน”
“หืม?”
“งั้นต่อจากนี้…ขอเรียกเราว่า ‘คนสำคัญของกันและกัน’ ได้ไหม”
ผมยิ้ม
ก่อนจะพยักหน้า
“อือ…ฟังดูดีนะ”
.
.
.
.
เช้าวันจันทร์
ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยเรื่องสอบกลางภาคที่กำลังจะมา
ผมเดินเข้ามานั่งประจำที่ตามปกติ แต่กลับรู้สึกได้ถึงสายตา…จากหลายทิศทาง
“มี๊น\~”
เสียงของแนต เพื่อนผู้หญิงห้องข้างๆ ทักพร้อมรอยยิ้มล้อๆ
เธอเดินเข้ามานั่งตรงหน้าโต๊ะผม เอาคางเท้ากับแขน
“เมื่อวานไปไหนมาเหรอคะ\~? เห็นเดินกับพี่คิรินตรงหน้าหอด้วยกันด้วยน้า\~”
ผมชะงัก
“อะ…อ๋อ ก็เดินกลับหอน่ะ ไม่ได้มีอะไรหรอก”
“แหมๆ ทำเป็นพูดเรียบ” แนตหัวเราะ “แต่สายตานายตอนมองเขานี่มันไม่ปกติแล้วนะ เพื่อนผู้หญิงแถวหอนักกีฬาคุยกันเต็มเลยอะ”
ผมรีบหลบตาแล้วหันไปทางหน้าต่าง
หัวใจเต้นแรงโดยไม่รู้ว่าเป็นความตกใจหรือ…เขิน
พักกลางวัน
คิรินมาหาที่โต๊ะเหมือนเคย
แต่คราวนี้เขายื่นกล่องข้าวจากโรงอาหารมาให้
“อันนี้ซื้อไว้ให้นาย ไม่เอาผักเลยนะ”
“ขอบใจ” ผมรับมาเงียบๆ
พอเงยหน้าขึ้นอีกที ก็เห็นเพื่อนๆ กลุ่มผมนั่งอมยิ้มกันเป็นแถว
บางคนแกล้งไอ บางคนกระแอม บางคนก็แอบยกมือถือขึ้นมาเหมือนจะถ่ายภาพ
ผมหันไปมองคิริน เขาแค่ยิ้มเฉยๆ เหมือนไม่สะทกสะท้าน
“ไม่ต้องแคร์พวกนั้นหรอก” เขาว่าเบาๆ
“แค่เรารู้ว่าเรารู้สึกยังไงก็พอแล้ว”
ผมพยักหน้าเบาๆ
ก่อนจะพูดออกมาแบบกล้าๆ กลัวๆ
“งั้น…วันนี้เลิกเรียนไปอ่านหนังสือที่ห้องฉันไหมล่ะ”
“ไปสิ” เขายิ้ม “ฉันตั้งใจจะรอคำนั้นจากนายอยู่แล้ว”
ตอนเย็นในห้องของผม
เราเปิดชีทเรียน วางสมุดลงตรงกลางโต๊ะ
แต่เอาเข้าจริง…อ่านไปได้ไม่ถึงสิบหน้า ผมก็เริ่มเหม่อ
เพราะเสียงของคิรินเวลาที่อ่านโจทย์เบาๆ ข้างหูนั่นแหละ
“มีน”
“หือ?”
“นายไม่ได้อ่านเลยใช่ไหม”
ผมหน้าแดง
พยายามกลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะแห้งๆ
“ก็…เสียงนายมันกล่อมดีอะ”
คิรินหัวเราะ
แล้วก็พูดขึ้นเสียงเบากว่าเดิมอีก
“งั้นถ้านายเผลอหลับ ฉันจะหอมแก้มลงโทษแล้วกัน”
“เฮ้ย!!”
ผมแทบจะกลิ้งหลบจากที่นั่ง
เขาหัวเราะเสียงดังขึ้น ก่อนจะยื่นมือมาดึงแขนผมกลับมาเบาๆ
“ล้อเล่นน่า…แต่ถ้าขอจริงๆ นายจะให้ไหมล่ะ”
คำถามที่ฟังดูเล่นๆ กลับทำให้ผมเงียบไปชั่ววินาที
ก่อนจะค่อยๆ พูดออกมาโดยไม่สบตา
“…ถ้าแค่หอม ก็ไม่ว่าอะไรหรอก”
คิรินนิ่งไป
แล้วก็ยิ้ม
ยิ้มแบบที่ตาหยีจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ ที่มุมปาก
“นายใจร้ายว่ะ”
“หืม?”
“พูดแบบนั้น…แต่ไม่ให้ทำจริงอะ”
ผมหัวเราะออกมา
เสียงหัวเราะที่ผมไม่รู้เลยว่ามีความสุขแค่ไหน
แต่รู้แค่ว่า—
ตอนนี้ผมไม่กลัวอะไรอีกแล้วจริงๆ
.
.
.
.
เย็นวันพฤหัสฯ
หลังจากเลิกคลาสเรียนพิเศษ คิรินนัดผมไปหาอะไรกินที่ร้านข้าวแกงหน้ามอ
ร้านนั้นคนไม่เยอะมาก บรรยากาศง่ายๆ แต่สบายใจ
เรานั่งโต๊ะมุมในสุด เหมือนทุกครั้ง
ระหว่างรอข้าว ผมเห็นสายตาคู่หนึ่งมองมาไม่วาง
เป็นกลุ่มผู้ชายสามคน ที่นั่งอยู่โต๊ะติดกัน
หนึ่งในนั้นคือรุ่นพี่สาขาเดียวกันที่เคยเล่นบอลกับคิริน
“เดี๋ยวนี้สนิทกันจังเลยนะพวกนาย” เสียงหนึ่งดังขึ้น
ท่าทางเหมือนไม่ได้ถามด้วยความสงสัย แต่แฝงอะไรบางอย่างไว้ชัดเจน
“ใช่ สนิทมาก” คิรินตอบเรียบๆ
ผมเริ่มรู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย แต่ก็พยายามเก็บสีหน้า
อีกคนหันมามองผม ก่อนจะยิ้มเอียงๆ
“ระวังหน่อยนะ คนจะคิดว่าเป็นคู่รักกันเข้า”
เสียงหัวเราะเบาๆ ดังจากโต๊ะนั้น
ไม่ดังมาก แต่พอให้รู้ว่า…มันไม่ใช่แค่ล้อเล่นธรรมดา
ผมกำตะเกียบแน่น
ไม่ใช่เพราะโกรธพวกเขา
แต่เพราะผมไม่รู้จะรับมือยังไงกับสายตาแบบนั้น
ระหว่างทางเดินกลับหอ
ผมเงียบ
คิรินเดินข้างๆ ไม่พูดอะไรเหมือนกัน
จนกระทั่งเรามาหยุดที่หน้าห้องของผม
“โกรธเหรอ?” เขาถาม
“เปล่า” ผมตอบทันที
แต่เสียงมันเบาจนดูโกหกชัดๆ
“มีน…”
ผมนิ่ง
ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ โดยไม่หันไปมองหน้าเขา
“นายไม่อายเหรอ ที่คนอื่นคิดว่าเราคบกัน”
เขาเงียบไปพักหนึ่ง
ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจังกว่าทุกครั้ง
“ไม่เลย”
“แต่พวกเขาหัวเราะกัน…พูดเหมือนเราผิดปกติ”
“แล้วนายคิดว่าเราผิดปกติเหรอ?”
“…ไม่”
“งั้นก็ไม่ต้องแคร์คำคนอื่น”
เขาขยับเข้ามาใกล้ผม
“ฉันรู้ว่าคำพูดบางคำมันทำให้รู้สึกเจ็บ แต่เชื่อเถอะ…คำพูดจากคนที่ไม่เข้าใจ ไม่เคยมีค่าพอจะเปลี่ยนสิ่งที่เรารู้สึก”
ผมเงยหน้าขึ้นมองเขา
เห็นแววตาที่แน่วแน่ ไม่มีลังเล ไม่มีสั่นคลอน
“…นายเข้มแข็งจัง”
“เปล่าเลย” เขาส่ายหน้าเบาๆ
“แค่พอมีนายอยู่ข้างๆ ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นแล้ว”
คำพูดนั้น
ทำให้หัวใจผมเหมือนโดนดึงกลับเข้าที่
จากที่เคยหล่นวูบเมื่อครู่ กลับมาเต้นแรง…แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น
คืนนั้น
ผมนั่งมองพวงกุญแจ “พระอาทิตย์-เมฆ” ที่แขวนไว้บนกระเป๋า
แล้วเปิดแชทขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่างถึงคิริน
มีน:
ถ้าวันหนึ่งคนทั้งโลกไม่เข้าใจเรา
แต่นายยังจับมือฉันอยู่ ฉันก็โอเค
คิริน:
ฉันจะจับมือ…
แล้วไม่ปล่อยจนกว่านายจะเป็นคนปล่อยเอง
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 11
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments