ตอนที่1 ข้างห้องมีเสียงดัง

เสียงเปิดประตูห้องอย่างแรง โครม! ดังขึ้นตอนเวลาสองทุ่มเศษของคืนวันศุกร์

“ใครวะ…”

ผมหันขวับไปทางผนังด้านซ้าย มือยังค้างอยู่บนเมาส์คอมพ์ที่กำลังเล่นเกมอยู่ดีๆ

นี่มันเสียงดังจากห้องข้างๆ … ห้องที่ว่างเปล่ามานานตั้งแต่ผมย้ายมาอยู่คอนโดนี้เมื่อปีก่อน

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมา เสียงเพลง R&B เบาๆ ก็ดังลอดผ่านผนัง

ตามด้วยเสียงเดิน สลับกับเสียงขยับของเฟอร์นิเจอร์ และ—กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจางๆ ที่ลอยเข้ามาทางช่องระบายอากาศ

โอเค สรุปว่าข้างห้องตอนนี้มีคนย้ายเข้ามาแล้ว

แต่ขอร้อง…อย่ามาเสียงดังแบบนี้ทุกวันนะ ผมเป็นสายเนิร์ดที่รักความเงียบ และชอบอยู่กับตัวเองมากกว่าจะออกไปเผชิญโลกภายนอก

ขืนอยู่ห้องข้างๆ แล้วเสียงดังแบบนี้ทุกวัน ผมคงกลายเป็นหมีขี้โมโหในอีกไม่ช้า

ผมถอนหายใจ ยื่นมือไปปิดเกม พรุ่งนี้ต้องไปติววิชาคณิตแต่เช้า ไม่ควรนอนดึก

แต่ทันทีที่ผมกำลังจะล้มตัวลงบนเตียง…

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องตัวเองดังขึ้นสามครั้งติดกัน

ใครมาเคาะห้องผมตอนสามทุ่ม?

ผมลุกขึ้น เดินไปดูตาแมวหน้าประตู ก่อนจะชะงัก

หน้าประตูยืนอยู่กับเด็กผู้ชายผมสีดำสนิท ใส่เสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงวอร์ม ขายาวสูงพอๆ กับกรอบประตู

หน้าตาหล่อจัดแบบที่เห็นแล้วถึงกับต้องกลืนน้ำลาย

“เอ่อ… สวัสดีครับ” เสียงทุ้มนุ่มพูดขึ้นทันทีที่ผมเปิดประตู

“ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ห้องข้างๆ แต่ว่าลืมพกกุญแจไว้ในห้อง ตอนนี้เลยเข้าห้องไม่ได้…”

“…”

“ผมชื่อคิรินนะ อยู่ ม.6 โรงเรียนเดียวกับนายนั่นแหละ” เขาชะโงกมองบัตรนักเรียนผมที่ห้อยคออยู่

“อย่าเพิ่งกลัว ผมแค่อยากยืมโทรศัพท์โทรหาผู้จัดการหอเฉยๆ”

ผมกะพริบตา — คิริน?

ชื่อที่ได้ยินมาหลายครั้งจากกลุ่มผู้หญิงในโรงเรียน

เจ้าชายโรงเรียน นักกีฬาบาสหล่อขั้นเทพ ผู้ชายที่มีคนแอบชอบเยอะที่สุดในรุ่น ม.6…

เขายืนอยู่ตรงหน้าห้องผม ในลุคธรรมดาที่ดูดีเกินคำว่าธรรมดา

และกำลังยิ้มให้ผม

“โทรศัพท์อยู่ไหนเหรอ?” เขาเอียงคอถามเมื่อผมนิ่งไปนาน

“…ตรงนี้ครับ” ผมยื่นโทรศัพท์ไปให้แบบงงๆ มือเย็นไปหมด

ข้างห้องผมมีคนย้ายเข้ามาแล้ว… และเขาเป็นเจ้าชายที่ทั้งโรงเรียนหลงรัก

ชีวิตที่เงียบสงบของผม…จบแล้วล่ะมั้ง

.

.

.

.

.

เช้าวันถัดมา ผมตื่นด้วยเสียงแจ้งเตือนนาฬิกาในมือถือที่ตั้งไว้ตามปกติ

ลุกขึ้น ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ แต่งตัว — ทุกอย่างดูเป็นกิจวัตรเหมือนเช่นเคย

จนกระทั่ง…

ติ๊ง!

เสียงข้อความดังขึ้นขณะผมหยิบกระเป๋าจะออกจากห้อง

จู่ๆ ก็มี LINE เด้งขึ้นมาจาก…หมายเลขไม่คุ้น

คิรินข้างห้อง:

“นายออกจากหอกี่โมงอะ? ถ้าเวลาใกล้ๆ กัน ไปด้วยกันป่ะ?”

ผมชะงักมือ หันไปมองกำแพงทางซ้ายตามสัญชาตญาณ

แม้รู้ว่าเขาคงไม่ได้มองผมผ่านกำแพงได้ แต่ก็อดรู้สึกเหมือนถูกจับตามองอยู่ไม่ได้

มีน:

“ปกติออกประมาณเจ็ดโมงสิบครับ”

ไม่ถึงครึ่งนาที ข้อความตอบกลับก็มา

“โอเค งั้นเจอกันหน้าห้องตอนเจ็ดโมงนะ :) ”

…ยิ้มส่งมาด้วย

รู้สึกเหมือนใจเต้นเร็วขึ้นหนึ่งจังหวะแบบไม่มีเหตุผล

ตอนเจ็ดโมงตรงเป๊ะ ผมเปิดประตูออกมาพร้อมกระเป๋านักเรียนในมือ

แล้วก็เจอคิริน ยืนพิงกำแพงข้างห้องในชุดนักเรียนม.ปลาย

เสื้อนักเรียนสีขาวสะอาด ผูกเนคไทเรียบร้อย ใส่หูฟังข้างหนึ่ง มืออีกข้างถือขวดนมเปรี้ยว

“อรุณสวัสดิ์ครับคุณข้างห้อง” เขาทักด้วยรอยยิ้มขี้เล่น

“…สวัสดีครับ” ผมตอบเบาๆ พยายามไม่สบตานานเกินไป

ระหว่างเดินไปโรงเรียนด้วยกัน เขาเป็นฝ่ายชวนคุยเรื่องทั่วไป

ตั้งแต่ “เรียนสายอะไรเหรอ?” จนถึง “ติ่งอนิเมะเรื่องไหนบ้าง?”

ผมก็เลยหลุดพูดเยอะกว่าปกติแบบไม่รู้ตัว

“แล้วนายอยู่ห้องอะไรเหรอ?”

“ห้อง 5/3 ครับ”

“หืม? ฉันก็อยู่ห้อง 6/3 … โอ้ เจอเพื่อนบ้านจริงๆ ด้วย”

เขาหัวเราะเบาๆ พลางก้มมองผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“ฉันดีใจนะ ที่เพื่อนบ้านน่ารักกว่าที่คิด”

“หา…” ผมชะงัก เดินช้าลงอัตโนมัติ

“อะไรอะ?” เขาทำเป็นไม่รู้เรื่อง ยักคิ้วให้ “แซวเล่นเฉยๆ ไม่เขินดิ”

ผมเบือนหน้าไปอีกทางทันที หูเริ่มแดงนิดๆ

และมันยิ่งแดงกว่าเดิม…

เมื่อเพื่อนในโรงเรียนเริ่มมองพวกเราสองคนเดินมาด้วยกัน

โดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิงที่หันมากระซิบกระซาบ พร้อมสายตาแบบ โอ้มายก๊อด!

ผมรีบก้าวเท้าเร็วขึ้น แต่คิรินกลับเดินเท่ากัน

“ไม่ต้องรีบเดินหนีหรอกน่า นายไม่ทำอะไรผิดนี่” เขาพูดเสียงเรียบ แล้วเสริมเบาๆ

“แค่เดินกับคนข้างห้อง มันผิดตรงไหน?”

…

ใช่ มันอาจไม่ผิดหรอก

แต่สำหรับผม—เด็กม.5 ธรรมดา ที่ไม่เคยอยู่ในสายตาใคร

การถูกจับตามองเพียงเพราะเดินกับ ‘คิริน’ คือความวุ่นวายที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยจริงๆ

.

.

.

.

เสียงเคาะประตูดังขึ้นตอนหนึ่งทุ่มตรงเป๊ะ

ผมเงยหน้าจากชีทการบ้านคณิตฯ ที่กำลังพยายามทำด้วยความงุนงงสุดขีด

แล้วเดินไปเปิดประตูโดยไม่ทันคิดอะไร

คิรินยืนอยู่ตรงนั้น — ถือถุงเซเว่นสองใบ

“เย็นนี้ทำกับข้าวไม่ทัน เลยซื้อข้าวกล่องมาเผื่อด้วย”

เขายื่นถุงมาให้หน้าตาเฉย รอยยิ้มสดใสแบบไม่รู้สึกว่าแปลกอะไรเลยกับการมาชวนเพื่อนบ้านกินข้าวตอนค่ำ

“…ให้ผมเหรอ?”

“ก็ไม่ให้แล้วจะยืนถือทำไมอะ?”

“เอ่อ…ขอบคุณครับ” ผมรับถุงมาแบบงงๆ

แต่ก่อนที่ผมจะหันกลับเข้าห้อง คิรินก็พูดต่อ

“แล้ว…ขอเข้าไปกินด้วยได้ไหม?”

“หา?”

“ก็ห้องฉันเพิ่งจัดของเสร็จ ยังไม่มีโต๊ะกินข้าวเลย นั่งพื้นก็ยังไม่มีเสื่อ…”

เขาทำหน้าอ้อนนิดๆ แบบคนที่รู้ตัวว่าหล่อแล้วจะทำอะไรก็น่ารักไปหมด

“ขอแค่เย็นนี้เย็นเดียว ไม่วุ่นวายนะสัญญา”

ผมลังเลไม่ถึงสามวิก็พยักหน้า

แล้วคิรินก็ยิ้มกว้างทันที ราวกับรู้ผลอยู่แล้วว่าผมจะยอม

ห้องของผมไม่ได้ใหญ่มาก แต่ก็สะอาดและมีโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆ ตัวหนึ่งหน้าทีวี

ผมจัดข้าวกล่องและน้ำให้เขานั่งฝั่งตรงข้าม คิรินถอดเสื้อคลุมไว้ที่พนักเก้าอี้ เผยให้เห็นเสื้อยืดสีเทาเข้ารูปพอดีตัว

ขอสารภาพว่า… มันทำให้ผมหลบตาแทบไม่ทัน

“ทำการบ้านอะไรอยู่เหรอ?” เขาชี้ไปที่ชีทคณิต

“บทอนุกรมน่ะครับ ยากชะมัดเลย”

“ขอดูได้ไหม?”

เขาขยับเข้ามานั่งข้างๆ ผมทันทีโดยไม่รอคำตอบ

ผมชะงักเล็กน้อยตอนไหล่เราชนกันแบบไม่ตั้งใจ แต่เขากลับเฉยๆ อย่างกับเป็นเรื่องปกติ

คิรินก้มมองชีทแล้วหยิบดินสอผมขึ้นมา

“ข้อนี้น่าจะใช้สูตรตัวนี้นะ ลองแทนค่าดู”

“…”

“เงียบทำไมอะ?” เขาหันมามอง ผมก็เลยรีบหันกลับไปที่ชีท

“…เปล่าครับ แค่ไม่คิดว่าคุณจะเก่งคณิตด้วย”

“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ เรียก ‘คิริน’ เฉยๆ ก็พอ”

เขายิ้ม พลางเขียนสูตรให้ต่ออย่างใจเย็น

ผมนั่งนิ่ง ทำเป็นตั้งใจฟัง แต่ความจริงใจมันเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างควบคุมไม่ได้

หลังจากกินข้าวและติวกันเสร็จ คิรินลุกขึ้นยืดตัวบิดขี้เกียจ

“อ้อ ลืมบอก ฉันใส่ไลน์นายไว้แล้วนะตอนคืนโทรศัพท์เมื่อคืน”

“หา?”

“ก็…เมื่อคืนนายให้โทรศัพท์ฉันยืมไง เลยแอบแอดไว้ นึกว่าเดี๋ยวเช้าจะคุยสะดวก”

“…คุณนี่มัน…” ผมพูดไม่จบประโยค

“น่ารัก?” เขาทำหน้าทะเล้น

ผมเอาหมอนข้างปาใส่เขาทันที — แต่ไม่แรงมากหรอก แค่พอให้เจ้าตัวหัวเราะได้

เสียงหัวเราะของเขาก้องอยู่ในห้อง

อบอุ่นเกินกว่าที่ผมจะยอมรับได้ตรงๆ ว่า…เริ่มชอบฟังมันเข้าแล้ว

.

.

.

.

“มีน! แกเดินมากับคิรินเหรอเมื่อเช้า!?”

เสียงของ “เตย” เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวในห้องดังขึ้นทันทีที่ผมเดินเข้าห้องเรียน

เธอพุ่งตรงมาที่โต๊ะผมพร้อมสายตาเป็นประกายแบบสาวมโนขั้นสุด

“เมื่อเช้าอะ ฉันเดินสวนหน้าโรงเรียนพอดี แกกับเขาเดินคุยกันแบบ…เหมือนสนิทกันมากกกก”

ผมรีบก้มหน้าลงแบบไม่รู้จะตอบยังไง

“อย่าบอกนะว่าแกได้ไลน์เขาด้วย!?”

“เขาแอดมาก่อน…”

“ฮืออออออ แกมันตัวร้าย!” เตยโอดครวญเสียงดังจนเพื่อนรอบข้างเริ่มหันมามอง

ผมถอนหายใจ

นับตั้งแต่เดินไปโรงเรียนพร้อมคิรินวันก่อน และเขามานั่งกินข้าวในห้องผมอีก

ทุกอย่างก็เหมือนจะเริ่มเปลี่ยน

คนในโรงเรียนเริ่มมองผมมากขึ้น

บางคนกระซิบ บางคนแอบถ่ายตอนที่ผมกับเขานั่งกินข้าวด้วยกันที่โรงอาหารเมื่อวาน

มันทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แม้คิรินจะดูเหมือนไม่สนอะไรเลยก็ตาม

เย็นวันนั้น ผมเดินกลับหอก่อนเหมือนเดิม

แต่ไม่ทันจะได้ไขกุญแจเข้าห้อง คิรินก็เปิดประตูออกมา

“กลับมาแล้วเหรอ?” เขาทัก

“อือ” ผมพยักหน้า แล้วกำลังจะเปิดประตูห้องตัวเอง แต่เขาก็พูดต่อ

“วันนี้…ไม่อยากคุยหน่อยเหรอ?”

ผมหยุดนิ่ง หันไปมองเขาที่ยืนพิงประตูห้อง สีหน้าดูจริงจังกว่าทุกครั้ง

“คือ…เห็นนายดูอึดอัดตั้งแต่เมื่อเช้า”

ผมเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะยอมเดินตามเขาเข้าห้อง

ห้องของคิรินตอนนี้เริ่มเป็นระเบียบแล้ว เฟอร์นิเจอร์จัดเข้าที่ มีโซฟาเล็กๆ และกลิ่นน้ำหอมจางๆ เหมือนเดิม

“ขอโทษนะที่ทำให้นายเด่นขึ้นโดยไม่ถามก่อน”

เขานั่งลงข้างๆ และพูดต่อเสียงเบา

“ฉันแค่…ไม่ชอบซ่อนว่ารู้จักใคร หรือว่าสนิทกับใครแล้วต้องทำเหมือนไม่มีอะไร”

“แต่เราไม่เหมือนกันไง” ผมพูดในที่สุด

“ฉันไม่ชินกับสายตาคนอื่น ไม่ชินกับการตกเป็นเป้าสนใจแบบนั้น…”

คิรินมองผมนิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้น ต่อไปฉันจะไม่ทำให้นายลำบากใจอีก”

เขาพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะ

ก่อนจะหยิบกรอบรูปขนาดเล็กมายื่นให้ผมดู

“นี่พ่อฉันเอง”

ผมรับมาก่อนจะชะงัก

ชายในภาพหน้าตาเคร่งขรึม สวมสูทเข้ม มีลายเซ็นกำกับชื่อที่คุ้นๆ …

“…นักการเมือง?”

“ใช่” คิรินพยักหน้า

“บ้านฉันไม่ได้ชอบให้ฉันเปิดเผยอะไรมากเกี่ยวกับตัวเอง แต่ฉันเบื่อจะหลบซ่อนแล้ว”

“แล้วนายถึงย้ายมาอยู่หอคนเดียว?”

“ใช่ พ่อแม่ฉันคิดว่าฉันมาฝึกความรับผิดชอบ แต่จริงๆ ฉันแค่อยากมีอิสระบ้าง”

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วมองผมตรงๆ

“และ…เจอนาย มันก็ดีแล้วล่ะ”

หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้งโดยไม่มีคำเตือน

ผมรีบเบือนหน้าหนี มองกรอบรูปในมือเหมือนมันคือเรื่องสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด

เสียงแจ้งเตือนในมือถือดังขึ้น

เตย:

“แก มีคนลงรูปแกกับคิรินในแอคแฟนคลับแล้วนะ!!!”

“แคปชั่นว่า #เจ้าชายกับเด็กข้างห้อง เธอจะดังแล้ววววววว!”

ผมกุมขมับ

แล้วหันไปมองคิรินที่นั่งทำหน้าเหมือนไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆ

…ชีวิตเงียบๆ ของผม

คงไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้วล่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***