ตอนที่ 2 - หัวใจของเครื่องจักร กับรอยยิ้มที่ไม่ใช่ภาพฝัน

 

E.V.E – โลกสุดท้ายกับเธอที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งเดียว

ตอนที่ 2 – หัวใจของเครื่องจักร กับรอยยิ้มที่ไม่ใช่ภาพฝัน

“ฝันเน่าเสีย” กระโจนเข้ามาเป็นคลื่นราวกับพายุสีดำ

โชอินขยับเท้าอย่างแม่นยำ ท่ามกลางวงเวทกลไกที่ลอยรอบตัว

ท่อนแขนกลของเขาหมุนเสียงแหลมก่อนปล่อยลำแสงพุ่งใส่เป้าหมายทีละตัว

> “ระบบต่อสู้ระดับ B+ ใช้งานเต็มรูปแบบ”

เสียงอิริสดังในหัว — เยือกเย็นและแม่นยำ

“พลังงานเหลือ 63%... เหลืออีกไม่เกิน 4 นาทีในโหมดต่อสู้ต่อเนื่อง”

โชอินกัดฟันแน่น

> “ยูมินะ! วิ่งตามฉันมา!”

เด็กสาวพยักหน้าแม้สีหน้าเธอจะซีดเผือด

เธอคว้ามือเขาไว้แน่น ทั้งตัวสั่นเล็กน้อย แต่ยังคงวิ่งตาม

...ไม่ใช่เพราะเชื่อมั่นในตัวเอง แต่เพราะเชื่อในเขา

พวกเขาวิ่งไปตามเส้นทางที่ปูด้วยดอกกุหลาบกลายพันธุ์

เสียงกรีดร้องของฝันเน่าเสียดังก้องราวกับปีศาจในโลกเงียบ

ขณะที่โชอินใช้แขนกลยิงฉีกทางให้ยูมินะวิ่งตามโดยไม่หันกลับ

> “...ทำไมฉันถึงเชื่อใจเขาได้ขนาดนี้?”

ยูมินะคิดในใจระหว่างวิ่ง

แม้จะไม่รู้จักเขามาก่อน... แต่เธอรู้สึกได้

...ว่ามือของเขาอบอุ่นกว่าฝันใด ๆ ที่เคยมี

 

ทางออกจากฝันระดับลึก: โคโดมะ

ในที่สุดทั้งคู่ก็วิ่งมาถึงต้นไม้ใหญ่กลางทุ่ง — ต้นไม้ที่สูงทะลุฟ้าดูเหมือนสร้างจากคริสตัลและเส้นใยแสง

อิริสระบุทันทีว่า ที่นี่คือ “แกนกลางฝัน” ของยูมินะ

...สถานที่ที่เป็นจุดเชื่อมกับโลกความจริง

> “ยูมินะ ฟังให้ดี”

โชอินหันมาหาเธอ ดวงตาจริงจัง “นี่คือโอกาสเดียวที่จะพาเธอกลับไปโลกจริง”

> “แต่ถ้าฉันออกไป... ฉันจะลืมคุณใช่ไหม?”

ยูมินะถามเสียงเบา

> “ระบบป้องกันจิตของเธอจะล้างความทรงจำฝัน เพื่อปกป้องสมองจากความเสียหาย”

อิริสตอบแทนเขา — ตรงไปตรงมา... เยือกเย็น

เงียบงัน...

ก่อนยูมินะจะพูดเสียงเบา

> “งั้น...ช่วยสัญญาได้ไหม ว่าจะมาหาฉันอีก”

เขาชะงัก...

...แต่ยิ้มบาง

> “สัญญา...จะมาหาอีกครั้งแน่นอน”

เธอยื่นมือไปสัมผัสแกนกลาง

รอยแสงสว่างไสวสว่างขึ้นช้า ๆ — เสียงกรีดร้องของฝันเน่าเสียเริ่มจางหาย

ภาพสุดท้ายที่ยูมินะเห็นก่อนจะสลายหายไปจากฝันนั้นคือ...

ใบหน้าของโชอิน ที่ยังคงจ้องมองเธออยู่...ไม่เปลี่ยน

 

โลกความจริง – ห้องทดลองลับใต้ดิน เขต D-17

> “หน่วยฝันลึกเบอร์ 07 — ภารกิจสำเร็จ”

เสียงอิริสรายงานท่ามกลางสายตานักวิจัยจำนวนมากที่กำลังจับจ้องจอมอนิเตอร์

เด็กสาวที่หลับอยู่ในแคปซูลนอน ค่อย ๆ ลืมตาช้า ๆ

ผมทองยาวสยาย...นัยน์ตาสีทองหรี่ลงน้อย ๆ

ก่อนริมฝีปากจะพึมพำคำที่ไม่ควรจำได้…

> “…โชอิน…?”

 

[จบตอนที่ 2]

[ เห็นมีคนบอกว่า รู้สึกติดใจ อยากให้อัพไวๆงั้น เอาอันที่ว่าจะดองลงพรุ่งนี้ลงวันนี้ซ่ะเลยล่ะกัน อิอิ~ ]

กกาวน์โหลดทันที

ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
กกาวน์โหลดทันที

โบนัส

ผู้ใช้ใหม่ที่ดาวน์โหลดแอพสามารถปลดล็อค 10 ตอนได้ฟรี

รับ
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!