ตอนที่3

23:59 น. — เพียงหนึ่งนาทีก่อนวันใหม่

กรวินออกจากห้องแฟ้มลับหลังแงะประตูหนีได้สำเร็จ

แต่ก่อนเขาจะหลบหนีออกจากสถานี มีเสียงสัญญาณเตือนดังขึ้น

เขาเห็นเงาคนบนชั้นสาม

อีกฝ่ายชักปืนเล็งมา — กรวินหมอบหลบ เศษกระเบื้องกระจาย เสียงปืนดังสองนัด

แต่เขาไม่หยุด

เขาหนีรอดออกมาได้จากประตูหลัง พร้อมกับแฟ้มสีดำในมือ

ก่อนจะขึ้นรถ เขาโทรหา “อริณ” อีกครั้ง

น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไป — หนักแน่น เหมือนคนเริ่มยอมรับว่าเรื่องนี้จะไม่มีใคร “ไว้ใจ” ได้อีก

> “คุณเคยพูดว่า ยังมีพยานที่รอด — ที่เคยเห็นการขนย้ายเด็กพวกนั้น…เขายังอยู่ที่ไหน?”

อริณตอบกลับเบา ๆ

> “อยู่ในรายชื่อพยานที่หายตัวก่อนวันขึ้นศาลไง... ชื่อเขาคือ ภัทร์”

ชื่อที่คุ้นมาก — กรวินเคยสอบปากคำเขาเมื่อสามปีก่อน

เด็กผู้ชายอายุ 16 ปีในตอนนั้น

ดวงตาไร้แววเหมือนผ่านอะไรมามากกว่าผู้ใหญ่ทั้งกรมรวมกัน

แฟ้มบันทึกคำให้การเก่า ๆ กลับมาในหัวเขา:

> “ผมเห็นคนที่เอาเด็กขึ้นรถครับ…คน ๆ นั้นใส่ชุดตำรวจ มีตรานายพล...แต่ผมจำหน้าไม่ได้ เพราะเขา...ใส่ ‘หน้ากากเหมือนหน้าคนจริง ๆ’”

แต่สิ่งที่ทำให้กรวินจดจำชื่อเด็กคนนี้ได้ไม่ลืมคือ —

เขาคือคนเดียวที่เคยพูดกับกรวินว่า…

> “พี่...พี่เคยอยู่ฝั่งนั้นใช่ไหม?”

ในเวลานั้น กรวินนึกว่าเป็นคำพูดเพ้อเจ้อ

แต่วันนี้ เขาเริ่มไม่แน่ใจในอดีตตัวเองอีกต่อไป

กรวินตัดสินใจเดินทางไปหอพักแห่งหนึ่งย่านรามอินทรา

ตามพิกัดที่อริณส่งให้

ตึกเงียบสงัด ฝุ่นเกาะตามทางเดิน

เบอร์ห้อง 409 — ป้ายชื่อหลุดลุ่ย เขาเคาะประตูเบา ๆ

เงียบ…

แต่ก่อนที่เขาจะเดินจากไป

เสียงจากข้างในก็ดังขึ้นช้า ๆ

> “ผมรอคุณมานานแล้ว...คุณกรวิน”

ประตูเปิดออก

ภัทร์…ตอนนี้อายุ 19 ปี แต่ดวงตายังเต็มไปด้วยความกลัวแบบเด็กที่ไม่เคยพ้นฝันร้าย

กรวินถามเบา ๆ

> “นายยังจำวันนั้นได้ไหม…ที่นายพูดถึงหน้ากาก?”

ภัทร์พยักหน้า และเดินไปหยิบกล่องเหล็กใต้เตียง

เปิดออก…ข้างในมีแผ่นยางเนื้อมนุษย์เทียม เหมือน “หนังหน้า” ที่ถูกร่อนออกมาจากคนจริง ๆ

> “นี่แหละ...สิ่งที่พวกนั้นใช้”

“พวกมันแฝงตัวได้ในทุกที่ — แม้แต่ใน ‘ตัวคุณ’”

กรวินเริ่มไม่มั่นใจว่ากำลังสืบสวนคดีอะไรอยู่

คดีเด็กหาย...หรือคดีที่เขาเองก็อาจ “เคยอยู่ในนั้น” มาก่อน?

มาแล้วจ้า! พี่ขอพาเข้าสู่ ตอนที่ 6

ตอนนี้คือจุดพีคแรกของเรื่อง — การลอบสังหารพยานเงา, ความลับที่ถูกเผา และเงาของคนที่ “ไม่ควรกลับมาได้”

เสียงแผ่นยางพับตัวในมือของกรวินราวกับมีชีวิต

ขณะที่ภัทร์นั่งจ้องมันอย่างเยือกเย็น

> “พี่จำไม่ได้หรอก… แต่พี่เคยมาที่โกดังนั้น”

“ผมเห็นพี่ — หรือไม่ก็คนที่ใส่หน้านั้นอยู่”

“ผมหนีมาได้เพราะมีคนช่วย…มัญชุพร”

ก่อนที่กรวินจะถามอะไรต่อ

ไฟในห้องก็ดับวูบลงทันที

พร้อมกับเสียง "ชึ่ก!" — เหมือนมีใครบางคนงัดสายไฟจากแผงด้านนอก

ไม่กี่วินาทีต่อมา กลิ่นไหม้จาง ๆ ลอยมาจากทางเดิน

> “ออกไปจากที่นี่ — พวกมันมาแล้ว!” ภัทร์ตะโกน

กรวินฉุดภัทร์ออกจากห้อง ผ่านทางหนีไฟที่มีกลิ่นน้ำมันลอยอบอวล

ชั้นสี่เริ่มลุกเป็นไฟข้างห้อง

เปลวเพลิงสีส้มพุ่งขึ้นกำแพงราวกับมีใคร “ตั้งใจเผา”

เสียงวิทยุสื่อสารแว่วจากคนในชุดดำที่ยืนดักบนชั้นล่าง

> “เป้าหมายหลบหนีทางบันไดฝั่งทิศเหนือ — ล็อกลิฟต์แล้ว ยิงได้ทันทีถ้าพบตัว”

กรวินกับภัทร์หนีออกมาทางช่องระบายอากาศหลังตึก โดยที่เขาคว้ากล่องเหล็กใบเล็กติดมือมาได้

ภายในกล่อง — นอกจาก “หนังหน้า” ที่ภัทร์เก็บไว้ ยังมี “บัตรประชาชน” ของคนอีก 4 คน

แต่สิ่งที่ทำให้กรวินสะดุดตาคือชื่อบัตรใบหนึ่ง...

> มัญชุพร สุรเศรษฐ์

วันเกิดตรงกันทุกอย่าง...แต่ วันเสียชีวิตเว้นว่าง

และลายนิ้วมือมีรหัสประจำตัว “ล่าสุด” ที่ไม่ตรงกับทะเบียนกลาง

นั่นแปลว่า — ข้อมูลนี้ถูกดัดแปลง หรือ “เธอยังไม่ตาย”

แต่ก่อนที่เขาจะตั้งสมาธิต่อ

ภัทร์ที่วิ่งอยู่ข้างหน้า ก็โดนลูกปืนเฉี่ยวเข้าที่ไหล่ ล้มลงในตรอกแคบ

กรวินหันกลับมายิงสวน — กระจกร้านแถวนั้นแตกกระจาย

คนในชุดดำสองคนถอยหนี — แต่ทิ้งวัตถุเล็ก ๆ ไว้เบื้องหลัง...

“โทรศัพท์พับรุ่นเก่า”

ภายในไม่มีซิม แต่มี “เสียงบันทึกไว้หนึ่งไฟล์”

กรวินเปิดฟังทันที

เสียงนั้นคือเสียงผู้หญิง…พูดเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่คุ้นจนขนลุก

> “ถ้าคุณได้ยินเสียงนี้ แปลว่า...พวกมันรู้แล้วว่าคุณตื่น”

“แฟ้ม X-37 ไม่ได้มีแค่เด็กหาย มันมีชื่อพวกเราทุกคน…รวมทั้งคุณ”

เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อว่า…

> “กรวิน...คุณไม่ใช่แค่ผู้สืบสวน”

“คุณ...คือ ‘เบอร์หก’”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***