ตอนที่2

เช้าวันถัดมา หลังจากคืนที่ไม่ได้นอนแม้แต่นาทีเดียว กรวินนั่งจ้องแฟ้มกระดาษเก่าเปื้อนคราบกาแฟและลายมือดินสอที่ขีดฆ่าเต็มหน้า

ชื่อแฟ้ม: X-37: รายงานพิเศษ — เด็กหาย

มันคือแฟ้มที่เคยอยู่ในความดูแลของเขา ก่อนถูกถอนรายชื่อออกอย่างลึกลับ และส่งคดีเข้าสู่ “การปิดแฟ้มถาวร” พร้อมคำว่า “ไม่พบข้อมูลเพิ่มเติม”

แต่ในกล่องนั้น มัญชุพรซ่อนเอกสารบางส่วนไว้ — ลับเกินกว่าจะอยู่ในระบบราชการ

ในนั้น มีชื่อเด็กทั้งหมด 17 คน พร้อมภาพถ่ายวันสุดท้ายก่อนหายตัว

เด็กหญิงคนหนึ่งสะดุดตาเขาที่สุด — เด็กอายุประมาณ 14 ปี ผิวคล้ำ ผมสั้น หน้าเรียบเฉยแต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความกลัว

ใต้ภาพเขียนว่า:

“ชื่อเล่น: น้ำ”

สถานที่หาย: ศูนย์ฟื้นฟูเยาวชนลับ — จ.ลำปาง

กรวินจำได้ทันที — ชื่อนี้เคยหลุดในรายงานจากพยานที่ไม่เคยเข้าสู่สำนวน

เขาเปิดเบอร์เก่าที่มัญชุพรเขียนไว้ใต้ภาพ — เบอร์นั้นลงชื่อว่า

“อริณ”

เมื่อโทรออก มีเสียงผู้หญิงรับสาย เสียงแหบแห้งแบบคนไม่เคยพูดกับใครมานาน

> “คุณ...คือคนของมัญชุพรใช่ไหม?”

กรวินตอบเพียง “ใช่”

เธอนัดเขาพบที่คาเฟ่เล็ก ๆ ริมแม่น้ำในเย็นวันเดียวกัน

ชื่อร้าน: “เงาสะท้อน”

เมื่อไปถึง เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

หน้าตาธรรมดา เสื้อผ้าโทรม ผิวคล้ำแดด แต่แววตาคมราวกับมองทะลุจิตใจคนได้

> “ฉันเคยอยู่ในนั้น...ที่ที่เด็กพวกนั้นถูกขัง”

“มัญชุพรช่วยฉันออกมา...แต่ไม่มีใครเชื่อฉัน...จนเธอถูกฆ่า”

กรวินไม่พูดอะไร เขาแค่จ้องสบตาเธอ เธอยื่นซองเอกสารบางอย่างให้

> “ในนั้นคือรายชื่อคนที่อยู่เบื้องหลัง...แต่เธอมีชื่อใครบางคนในกรมคุณด้วย”

“คุณกล้าดูไหมล่ะ?”

กรวินเปิดซองช้า ๆ — กระดาษเพียงใบเดียว

รายชื่อพิมพ์ด้วยเครื่องพิมพ์ดีด แต่มีชื่อหนึ่งถูกวงด้วยปากกาแดงเข้ม

ชื่อที่ทำให้เขานิ่งงัน...

“พ.ต.อ. ปริวัตร ณรงค์คุณ”

อดีตหัวหน้าของเขาเอง...

ชายที่กรวินเคยเรียกว่าพ่อคนที่สอง

คืนวันเดียวกัน หลังกลับจากคาเฟ่ “เงาสะท้อน” กรวินไม่ได้กลับบ้าน

เขาตรงดิ่งไปที่สถานีตำรวจใหญ่ในถนนพระราม 1

เวลา 23:14 น. อาคารเงียบสนิท มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและเอกสารปลิวเบา ๆ

เขาเดินสวมฮู้ด ปิดกล้องวงจรปิดชั่วคราวด้วยรหัสพิเศษที่เขาเคยใช้ตอนอยู่หน่วยข่าวกรอง

เขาเดินตรงไปยัง “ห้องแฟ้มลับ B4” — ห้องที่ไม่มีชื่อบนแปลน ไม่มีล็อกอินในระบบ

ภายในห้องนั้นคือแฟ้มคดีที่ไม่เคยเข้าสู่ระบบตรวจสอบ

และที่มุมลึกสุดของชั้นวาง เขาเจอแฟ้มที่เคยอยู่ในมือเขาเมื่อ 3 ปีก่อน — X-37 (เวอร์ชันต้นฉบับ)

เปิดแฟ้มออก

ครึ่งแรก เหมือนกับที่มัญชุพรให้มา

แต่ ครึ่งหลัง คือสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...

> “แผนผังการเคลื่อนย้าย”

เส้นทางรถตู้ที่ใช้ขนย้ายเด็ก

จุดพักแรม

จุดส่งตัว

…และบัญชีโอนเงินจากองค์กรต่างประเทศ

รายชื่อผู้รับเงินแฝงตัวในหน่วยงานรัฐ

หนึ่งในนั้นคือ

“ปริวัตร ณรงค์คุณ” (หัวหน้าเขา)

และอีกชื่อหนึ่งที่เขาไม่อยากเชื่อ...

“กรวิน ชลธาราวุธ”

เขาชะงักไปชั่วขณะ หัวใจเต้นถี่

ชื่อของเขาปรากฏในบัญชีผู้รับเงิน 80,000 บาท จากองค์กร “Cassandra Foundation”

พร้อมหมายเหตุ:

> “เบิกโดย ป.ณรงค์ ในนามลูกน้อง – สำหรับค่าปิดปาก”

กรวินเริ่มไม่แน่ใจในความทรงจำของตัวเองอีกต่อไป

เขาเคยเข้าไปในแฟ้มนี้เมื่อ 3 ปีก่อน...หรือว่าใครกันแน่ที่ใช้ชื่อเขา?

ทันใดนั้น ไฟในห้องดับวูบ

เสียงประตู “คลิ๊ก” เหมือนถูกล็อกจากด้านนอก

แล้วเสียงกระซิบเบา ๆ ดังแผ่วในความมืด

> “มองซ้าย…แฟ้มสุดท้าย…”

เขาหยิบไฟฉายขึ้นทันที

ตรงชั้นซ้ายสุดของห้อง มีแฟ้มสีดำเรียบไร้ชื่อ

ภายในมีเพียงภาพเดียว

ภาพถ่ายกล้องอินฟราเรดของโกดังคลองเตยเมื่อ 3 วันก่อน

มีเงาคนสองคนยืนคุยกัน

และหนึ่งในนั้น...คือเขาเอง

แต่เขาไม่เคยไปที่นั่นเมื่อ 3 วันก่อน

เพราะวันนั้นเขา...นั่งทำสำนวนอยู่ทั้งวัน

หรือใครบางคน ปลอมตัวเป็นเขา?

หรือเขาเอง...เคยอยู่ที่นั่นโดยจำไม่ได้?

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***