บทที่4 ส่วนน้อย

ยามรุ่งเช้าศูนย์วิจัยก็วุ่นวายอย่างยิ่งเพราะฮิโระที่เป็นร่างโคลนหนีไป ฮิโระร่างจริงนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร

"ปล่อยมันไป เพราะเจ้านั้นหมดหน้าที่ของมันแล้ว"

เมื่อฮิโระพูดจบก็สั่งให้นักวิจัยเก็บชิ้นส่วนเข้าลังไม้ให้หมด นักวิจัยก็แยกย้ายกันเอาของเข้าลัง ชิ้นส่วนแขน และหัวของฮิโระที่เป็นร่างโคลนก่อนหน้าถูกเก็บเข้าลัง ฮานะนั้นนั่งดูนักวิจัยขนของอยู่บนเปียโน ฮิโระนั้นเดินมาดูฮานะ แต่ก็พบว่าเธอนั้นมิได้ยิ้มให้เขาเลยแม้แต่นิด เพราะในใจฮานะนั้นรักร่างโคลนไปแล้ว ในขณะเดียวกันฮิโระร่างโคลนก็ขี่ม้ามาถึงโรงเลี้ยงม้า เมื่อถึงเขานั้นลงจากม้าแล้งเดินไปที่ประตู เขาค่อยๆเปิดประตูไม้ออกก็พบว่า มีแค่กองฟางเก่าและอ่างน้ำเท่านั้น ฮิโระเห็นก็สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วผ่อนลมหายใจอย่างช้าๆแล้วเริ่มทำความสะอาดโรงเลี้ยงม้า ตกดึกที่บ้านของฮิโระร่างจริงฮิโระและฮานะนั้นก็นั่งผิงไฟอยู่ที่เตาผิง พูดคุยกันเพียงน้อยนิดฮิโระนั้นก็สังเกตุว่าฮานะนั้นเย็นชา และเงียบขึ้นแต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร ไม่นานฮานะก็ลุกแล้วเดินกลับไปที่ห้อง เมื่อถึงห้องฮานะนั้นก็หยิบไวล์มาเทใส่แก้วแล้วดื่ม ในขณะที่ดื่มใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ในเวลานั้นฮิโระก็แช่น้ำอยู่ในอ่างซึ่งฮิโระร่างจริงและร่างโคลนในเวลานั้นแช่น้ำฝนเวลาเดียวกัน แต่ที่แตกต่างกันก็คือที่หลังของฮิโระร่างโคลนนั้นมีแท่งสีดำมีรูตรงกลางที่หลังทั้งสองข้างของฮิโระ ทั้งสองอยู่ในความรู้สึกเดียวกันคือสับสนในตัวเอง ฮิโระร่างจริงสับสน ว่าทำไมคนรักของตัวเองถึงเปลี่ยนไป ส่วนฮิโระร่างโคลนสับสนในตัวเอง ตัวเขาไม่ใช่ร่างจริง ทำไมฮานะถึงช่วยเขา ทั้งสองตกอยู่ในความรู้สึกเดียวกัน เป็นช่วงเวลาที่สับสนของทั้งสอง วันต่อมาที่บ้านของฮิโระร่างจริง มีงานแต่งรอบที่สอง ฮานะไม่รู้ว่าทำไมฮิโระต้องแต่งงานถึงสองครั้ง ในงานแต่ง ฮิโระใส่สูทสีดำ ฮานะใส่ชุดราตรีสีขาวแต่ทว่าใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ฮิโระร่างโคลนแอบมองอยู่ห่างๆ หลังพุ่มไม้เขาคอยมองฮานะอยู่บนหลังม้า ท่ามกลางความรู้สึกที่สับสนของทั้งสอง เพลงก็ค่อยๆดังขึ้นในขณะที่เพลงขึ้นความทรงจำของฮิโระร่างโคลยกับฮานะก็ลอยขึ้นมาในหัวของทั้งสอง

~ลองดูใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมา ล่องลอยมากมายไปตามสายลมที่พัดผ่าน อย่างกับความรักที่พูดไปไม่หมดสักที บอกเธอในทุก ๆ วันและเวลา

ทุกเสี้ยวนาทีและทุกชั่วโมงที่ผันผ่าน แต่ก็ยังไม่เป็นทั้งหมดข้างในหัวใจ

ให้บอกเธอไปก็คงไม่หมด จะจดจำได้ทุกคำหรือเปล่า ต้องใช้เวลา อีกตั้งมากมาย ที่เธอได้ยินเป็นเพียงส่วนน้อยในใจ ตลอดชีวิตก็คงไม่หมด

จะอยู่และรอฟังมันไหม ถ้าชั่วนิรันด์ ไม่รู้รอกันได้ไหม

จากการคำนวณของวันและเวลา ไม่อาจจะบอกว่าต้องเนิ่นนานสักเท่าไหร่ อาจจะเลยวิวาห์ของเราไปอีกแสนไกล บางทีสีผมของเราอาจเปลี่ยนไป บางทีเลยไปวันที่นิทราชั่วนิรันดร์ แต่ว่าความรักยังพูดไปไม่พอสักที

ให้บอกเธอไปก็คงไม่หมด จะจดจำได้ทุกคำหรือเปล่า ต้องใช้เวลา อีกตั้งมากมาย ที่เธอได้ยินเป็นเพียงส่วนน้อยในใจ ตลอดชีวิตก็คงไม่หมด

จะอยู่และรอฟังมันไหม ถ้าชั่วนิรันด์ ไม่รู้รอกันได้ไหม Forever love for you Forever love for you Forever love for you Forever love for you~

เมื่อเพลงจบลงความทรงจำเก่าๆก็หายไป ฮิโระร่างโคลนก็ได้ควบม้ากลับโรงเลี้ยงม้า เมื่อถึงฮิโระก็ได้นอนบนฟางหลังชนเสา แล้วเขียนจดหมาย ในขณะเดียวกันฮานะก็เริ่มตีตัวออกห่างจากฮิโระมากขึ้น ทุกๆครั้งเธอตะเข้าไปในห้องแล้วหยิบไวค์มาเทดื่ม ฮิโระก็แอบมองผ่านรูประตูที่แง้มอยู่ วันต่อมาฮิโระได้ออกไปทำงานที่ศูนย์วิจัย ฮิโระร่างโคลนก็ใช้โอกาสนี้เดินไปวางจดหมายบนเก้าอี้โยก เคาะประตูแล้วก็ขี่ม้าหนีไป ฮานะลงมาเปิดประตู เดินออกมานอกบ้านก็พบว่าไม่มีใคร ในตอนที่เธอกำลังหันหลังกลับเธอก็เหลือบไปเห็นจดหมายบนเก้าอี้โยก เธอค่อยๆเดินไปแล้วค่อยๆหยิบจดหมายขึ้นมาอ่าน ในนั้นเขียนไว้ว่า

"ฮานะ หวังว่าเธอคงสบายดี โรงเลี้ยงม้าที่เธอบอกถึงแม้ที่จะแคบไปหน่อย แต่ก็พออยู่ได้ ทางนู้นยังสบายดีใช่มั้ย คำถามนี้ยังวนเวียนอยู่ในหัว ฉันคิดว่าตัวของฉันทางนั้นคงดูแลเธอดี ทางนี้โอเค ฉันสบายดี หากจดหมายนี้ถึงมือเธอ ฉันอยากจะบอกว่าฉันรักเธอเสมอ ฉันไม่เคยโกรธเรื่องที่ฉันไม่ใช่ตัวจริง ฉันไม่เคยโกรธเธอเลย ที่ผ่านมา ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ใช้ชีวิตด้วยกันมันช่างดีเหลือเกินนี้จะเป็นความทรงจำที่ดีที่สุดสำหรับฉัน และสุดท้ายหากจดหมายนี้ไม่ถึงมือเธอก็ไม่เป็นไร เพราะฉันจะคอยเฝ้าดูเธออยู่ห่างๆ ฉันเป็นห่วงและยังรักอยู่เสมอ จากฮิโระผู้เป็นที่รัก"

เมื่อฮานะอ่านจบก็เอาจดหมายมากอดแล้วร้องไห้ออกมา หลังจากนั้นฮานะก็ขึ้นห้องรีบเขียนจดหมาย เมื่อเขียนเสร็จก็ไปส่งที่ไปรษณีย์ ฮิโระร่างโคลนกลับไปถึงโรงเลี้ยงม้า ก็พบกับจดหมายในกล่องหน้าประตู ฮิโระเดินไปหยิบแล้วเอาไปวางบนโต๊ะ เมื่อฮิโระนอนแช่น้ำในอ่างก็หยิบจดหมาย มาอ่าน ในนั้นเขียนไว้ว่า

"ทางนี้ฉันสบายดี ฉันไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ใช่ในแบบที่ฉันต้องการ ถ้ามีโอกาสฉันก็อยากใช้ชีวิตกับเธอนะ เธอให้ในสิ่งที่ฉันต้องการมาตลอด ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ใช่ร่างจริง แต่ฉันรักเธอนะ รักในสิ่งที่เธอเป็น ไม่ได้เกี่ยวว่าเธอจะเป็นร่างโคลนหรือร่างไหน แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเธอมีจิตใจและความรู้สึกที่สวยงามจริงๆ ฉันจะเป็นดวงดาวคอยเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ เธอแม้กายเราจะห่างกัน แต่ความรู้สึกดีๆของเราทั้งหมดยังคงอยู่เสมอ ถ้ามีโอกาสจะเจอเธออีกครั้งถึงแม้ตอนนั้นร่างกายจะเหี่ยวย่นไปทั้งตัวก็ตาม แต่ถ้าได้เจอเธออีกครั้งฉันก็ดีใจแล้ว ภาวนาให้เราได้เจอกันอีกครั้งนะ รักเธอเสมอนะ จากฮานะผู้ที่รักเธอด้วยความเต็มใจเสมอมา"

เมื่อฮิโระอ่านจบก็ยิ้ม เพราะถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ร่างจริง แต่เขานั้นให้ในสิ่งที่ร่างจริงให้ไม่ได้ เขานั้นทำให้ฮานะมีความสุขได้มากกว่าร่างที่แท้จริง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***