บทที่3 ซ่อน(ไม่)หา

1ปีผ่านไป ความสัมพันธุของฮิโระและฮานะค่อยๆเพิ่มขึ้นฮานะรู้สึกผูกพันกับฮิโระที่ถึงแม้จะไม่ใช่ร่างจริงแต่ก็เป็นฮิโระที่เธอต้องการมาโดยตลอด วันนี้ก็เป็นวันธรรมดาของทั้งสองดินเนอร์ที่สวนและเล่นซ่อนหากันตามปกติ

"ฮิโระ กลับกัน ฉันจะไปทำอาหารให้กิน"

ฮานะบอก

"ไปก่อนเลย เดี๋ยวของพวกนี้ฉันจัดการเอง"

ฮานะเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าแล้วเดินกลับบ้านไป เมื่อถึงบ้านฮานะได้เข้าไปที่ห้องนึง มีโต๊ะสีน้ำตาลลักษณะคล้ายๆโต๊ะเปียโน ฮานะนั่งลงที่เก้าอี้ ค่อยๆเปิดลิ้นชัก ในนั้นมีรูปแต่งงานของฮานะและฮิโระ ฮานะก็ค่อยๆถอดแหวนเงินแล้ววางไว้บนรูป เมื่อวางเสร็จก็ปิดลิ้นชักแล้วก็ลุกไปทำอาหารที่ห้องครัว ฮิโระที่เก็บของเสร็จก็นั่งที่เก้าอี้โยกนอกบ้าน ฮิโระนั่งโยกเก้าอี้ไปเบาๆในมือนั้นมีเส้นใยคล้ายเถาวัลย์ ฮิโระนั้นค่อยๆพันให้เป็นรูปแหวน ในขณะที่พันไปก็ยิ้มตามไป ในคืนนั้นทั้งสองก็ดินเนอร์กัน แล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเมื่อถึงเวลาฮิโระก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดว่า

"ฮานะ"

เมื่อพูดจบก็หยิบแหวนเถาวัลย์ในกระเป๋าแล้วนั่งคุกเข่าข้างนึงหยิบแหวนขึ้นมาแล้วพูดว่า

"แต่งงานกันนะฮานะ"

ฮานะที่เห็นอย่างนั้นก็นิ่งไปพักนึงสักพักก็ยื่นแขนไปแล้วตอบว่า

"ตกลง"

ฮิโระที่ได้ยินอย่างนั้นก็สวมแหวนให้ฮานะ เมื่อสวมแหวนเสร็จฮิโระก็กอดฮานะค่อยๆหมุนไปรอบตัวแล้วตะโกนอย่างดีใจ ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนอบอุ่นของทั้งสอง

ณ ศูนย์ปฎิบัติการบนดาวเสาร์

ฮิโระและลูกน้องในทีมได้ฝ่าพายุจนถึงฐานสุดท้ายได้สำเร็จ

"ปฎิบัติการครั้งนี้สำเร็จลุล่วง เยี่ยมมากฮิโระ ในตอนนี้บนดาวเสาร์ไม่มีสิ่งมีชีวิตแม้กระทั้งจุดที่มืดของดาวเสาร์ ภารกิจของพวกเจ้าเสร็จสิ้นแล้ว เดินทางกลับโลกได้"

หัวหน้าของปฎิบัติการพูด

"ครั้งหน้าจะไปสำรวจดาวไหนอีกเหรอครับ"

ฮิโระถาม

"คงไม่มีแล้ว เรามาไกลได้แค่นี้ ปฎิบัติการเราสิ้นสุดที่ดาวนี้ พวกเจ้ากลับโลกได้ทันที"

หัวหน้าพูด

"ทำความเคารพ"

ฮิโระสั่งทุกๆคนก็ทำท่าวันทยหัตถ์เพื่อแสดงความเคารพ เมื่อหัวหน้าเดินผ่านไปฮิโระและลูกน้องคนอื่นๆในทีมก็พากันเดินไปที่ยานเซก้าเพื่อเดินทางกลับไปที่โลก

วันต่อมาในช่วงบ่าย กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพน์ดังขึ้นฮานะไปรับโทรศัพน์คุยอยู่พักนึง สักพักฮิโระก็ลงมา

"อะไรเหรอ ได้ยินเสียงโทรศัพน์ดังเลยลงมาดู มีอะไรรึเปล่า"

ฮิโระถาม

"ไม่มีอะไร เล่นซ่อนหากัน"

เมื่อฮิโระได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้าฮานะก็เอาผ้ามาปิดตาให้ฮิโระ เมื่อปิดตาเสร็จฮิโระก็เริ่มนับ ในขณะที่ฮิโระนับฮาระก็ไปที่ห้องที่มีโต๊ะคล้ายเปียโน ฮานะนั่งอยู่ที่โต๊ะเปิดลิ้นชัก สักพักก็ดึงแหวนในมือออกวางบนรูปแล้วเอาแหวนเงินมาใส่ เมื่อใส่แหวนเงินก็ร้องไห้ออกมา ฮิโระที่กำลังเดินหาสักพักเขาก็ได้ยินเสียงรถ เมื่อได้ยินเขาก็ถอดผ้าปิดตาออก รถคันนึงมาจอดหน้าบ้าน ชายชุดสีฟ้าผ้าคลุมสีขาวสามคนและทหารอีกสองคน กำลังเดินมาที่บ้านฮิโระเห็นอย่างนั้นก็เดินไปหยิบขวานที่ปักอยู่บนขอนไม้แล้วเอาขวานชี้หน้า

"พวกแกเป็นใคร ออกไปจากบ้านฉัน"

แต่กระนั้นทหารสองคนไม่หยุดเดิน ฮิโระง้างขวานจะฟันแต่ทหารคนนึงจับที่ขวานแล้วกดฮิโระลงกับพื้น ฮิโระพยายามดิ้นอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่หลุด เมื่อฮิโระเงยหน้าก็เห็นชายชุดดำเข้าไปกอดฮานะ ฮิโระสังเกตเห็นแหวนสีเงินแล้วเขาก็สลบไป ไม่นานฮิโระก็ฟื้นตัวแต่เขานั้นนั่งคุกเข่าอยู่กลางห้อง มีสายสองสายเสียบอยู่ที่หลังของเขา นักวิจัยนั้นก็เดิรไปๆมาๆกันอย่างวุ่นวาย ไม่นานนักวิจัยทุกคนก็หยุด ชายชุดดำคนนึงค่อยๆเดินมาเมื่อเดินมา ฮิโระก็ตกใจเพราะชายชุดดำคือตัวเขาอีกคน ฮิโระร่างจริงเดินมายืนตรงหน้าก็ยิ้มแล้วนั่งคุกเข่า

"ทำดีมาก ที่ดูแลฮานะเป็นอย่างดี ในตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว นายหมดหน้าที่แล้ว"

เมื่อร่างจริงพูดจบก็ยิ้มแล้วเอามือแตะที่หน้าฝั่งซ้าย รอยยิ้มที่ร่างจริงยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก สักพักฮิโระร่างจริงก็ลุกขึ้น

"จัดการทิ้งตามขั้นตอน"

ฮิโระร่างจริงได้บอกกับนักวิจัยแล้งเดินออกนอกห้องไป ฮานะยืนพิงผนังกำลังจมองฮิโระร่างโคลนแปบนึงก็ก้มหน้าจดข้อมูล ฮิโระร่างโคลนเมื่อเห็นอย่างนั้นก็หันหน้าหนีไปทางอื่น ตกดึกในห้องนั้นไม่มีใครอยู่แม้แต่คนเดียว ฮานะเดินไปจูงม้าไปที่หลังศูนย์วิจัยแล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้องที่ฮิโระร่างโคลนอยู่ ในห้องที่มืดสงัด เห็นเพียงฮิโระที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางห้องแสงไฟนั้นสว่างเพียงน้อยนิด ฮานะค่อยๆเดินไป เมื่อเดินไปถึงฮิโระก็คุกเข่าเอามือจับไปที่แก้มแล้วพูดว่า

"ฉันขอโทษ ฉันจะพาเธอออกไป"

เมื่อพูดจบก็เดินไปดึงสายออกจากหลังฮิโระทั้งสองสายออก ฮิโระนั้นทรุดลงฮานะก็หาเสื้อมาคลุมที่หลังแล้วพาฮิโระออกไปที่หลังศูนย์วิจัย เมื่อเดินไปถึงก็เห็นม้าที่ฮานะเอามารอฮิโระเห็นก็ถามว่า

"ทำไมทำแบบนี้ ฉันไม่ใช่ฮิโระที่เธอรัก ฉันไม่ใบ่ร่างที่แท้จริง"

เมื่อไปถึงม้าฮานะก็บอกว่า

"ก็เพราะว่านาย คือฮิโระที่ฉันไฝ่ฝันมากที่สุด สิ่งที่ฉันไฝ่ฝันคือได้อยู่ด้วยกัน ใช้เวลาทุกนาทีด้วยกัน นานคือฮิโระที่ฉันไฝ่ฝัน และที่ฉันทำแบบนี้ก็เพราะฉันรักนาย"

เมื่อฮานะพูดจบก็ร้องไห้ฮิโระเห็นอย่างนั้นก็เอามือจับหัวของฮานะมาชนกับหัวของเขาแล้วบอกว่า

"อย่าร้อง ไม่ต้องห่วงฉันหรอก ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดีขึ้น"

เมื่อฮิโระพูดจบฮานะก็บอกว่า

"ขี่ม้าตามทางนี้ไปเรื่อยๆ จะเจอกับโรงเลี้ยงม้าเก่า เธอน่าจะใช้อาศัยอยู่ได้ ขอให้โชคดีนะ"

เมื่อฮิโระได้นินอย่างนั้นก็เอาหัวฮานะมาชนกันแล้วบอกว่า

"ไม่เป็นไร ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี"

เมื้อพูดจบฮิโระก็ขึ้นม้า หันมามองฮานะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วก็หันหน้าขี่ม้าไป ในเส้นทางที่ฮิโระต้องไปนั้นไม่มีทางเลือก แต่ก็ต้องไปเพื่อความปลอดภัยของตัวเขาและของฮานะ ฮิโระที่ขี่ม้าไปในเส้นทางที่ไม่รู้ว่าจะถึงเมื่อไหร่ เพลงก็ค่อยๆดังขึ้น ในบรรยากาศที่เงียบสงบ มีแต่เสียงเท้าของม้าที่วิ่ง

~ฉันจะซ่อนความเสียใจ ด้วยคำว่าไม่เป็นไร

ซ่อนเธอให้ลึกเข้าไป ไม่ว่าจะต้องร้องไห้แค่ไหนจะไม่ตามหา ไม่ใช่เธอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ

ไม่ต้องทนอยู่เพื่อรอวันจากลา ไม่ว่าเธออยู่ที่ใดจะไม่ตามหา Ah-ah, ah-ah, won't find you ไม่ใช่เธอก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ขอให้เธอมีชีวิตที่ตามหา ส่วนฉันจะซ่อนทุกความสุขที่ผ่านมา Ah-ah พอฉันลืมตาขอให้ไม่เจอ~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***