บทที่2 เสียงร่ำร้องของหัวใจ

ในยามเช้าเมื่ออาทิตย์สาดส่องลงมาตรงหน้าต่างฮิโระก็สะดุ้งตื่น เมื่อฮิโระสะดุ้งตื่นก็ถอนหายใจแล้วเอามือประกบที่หน้าทั้งสองข้างฮานะที่นอนอยู่ข้างๆก็ลุกขึ้นมาถามว่า

"เป็นอะไรเหรอฮิโระ"

ฮานะถาม

"แค่ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ"

เมื่อพูดจบฮานะก็ดึงตัวฮิโระเข้ามากอดพร้อมเอามือลูบหัวไปพลางๆแล้วพูดว่า

"มันก็แค่ฝันร้าย"

ฮานะพูดพร้อมกับลูบหัวไปพลางๆ

"ป่ะ เดี๋ยวฉันทำอะไรให้กิน ลงไปล้างหน้าได้แล้ว"

เมื่อพูดจบฮานะก็ลูบหัวแล้วเดินออกจากห้องไป ฮิโระมองตามก็ยิ้มแล้วก็ลุกไป

ณ ศูนย์ปฎิบัติการบนดาวเสาร์

ฮิโระนั้นกำลังเดินฝ่าพายุทราย ฮิโระใส่ชุดนักบินอวกาศสีขาวเดินฝ่าพายุไปโดยมีแสงจากไปที่หมวกเพียงลางๆ

"ออกซิเจนในชุดนายเหลือ30นาที นานต้องเดินฝ่าพายุไปถึงฐาน1ให้ได้ก้อนออกซิเจนในชุดพวกนายจะหมด"

เสียงจากวิทยุดังขึ้น

"แต่พายุนี้มันรุนแรงเกินไป เป็นเรื่องยากที่จะเดินฝ่าไปให้ถึงฐานใน30นาที"

ฮิโระพูด

"พายุทรายแรงเกินไปเราเดินฝ่าไปไม่ถึงแน่"

อีกสามคนที่ไปกับฮิโระได้พูดขึ้น ในวินาทีที่ทุกคนกำลังจนหนทางจู่ๆก็มีแสงไฟมากระทบที่พวกเขาเป็นรถขนาดใหญ่รูปร่างลักษณะคล้ายรถถังแต่เล็กกว่าและไม่มีปืนที่ข้างบนแต่เป็นไฟนับสิบดวง

"พวกเขาส่งรถสำรวจดาวมารับพวกเรา"

เสียงลูกน้องในทีมดังขึ้น เมื่อรถคันนั้นจอดแล้วเปิดท้ายรถทุกคนรีบเข้าไปให้ไวที่สุด เมื่อประตูปิดทุกคนถอดหมวกอ๊อกซิเจนออกแล้วหายใจด้วยอาการหอบ

"โอเคกันใช่มั้ย"

เสียงคนในทีมถาม

"โอเค"

ทุกคนในทีมตอบพร้อมกัน ลูกน้องในทีมคนนึงหันไปเห็นฮิโระที่นั่งจ้องมองไปที่แหวนเงินด้วยสีหน้าที่กังวล

"อย่าห่วงเลย คุณต้องรอดกลับไป"

ลูกน้องในทีมคนนึงพูดปลอบฮิโระแล้วเอามือตบไหล่ฮิโระเบาๆฮิโระก็ยิ้มแล้วบอกว่า

"ถึงต่อให้ฉันไม่รอดกลับไป ยังไงร่างโคลนของฉันก็ต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"

เมื่อฮิโระพูดจบลูกน้องในทีมคนนึงก็ถามว่า

"คุณใส่คำสั่งอะไรบ้างในร่างโคลนนั้น"

ฮิโระก็ตอบว่า

"ชื่อฉัน คำสั่งให้ดูแลและปกป้องฮานะด้วยชีวิต"

เมื่อพูดจบลูกน้องในทีมก็เอามือจับไปที่ไหล่แล้วบอกว่า

"คุณต้องรอดกลับไปให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม ปฎิบัติการสำรวจด้านมืดของดาวเสาร์นั้นมีความอันตรายแต่พวกเราจะทำทุกทางเพื่อให้คุณได้กลับไปหาคนที่คุณรักอย่างแน่นอน"

เมื่อพูดจบฮิโระก็ยิ้มเบาๆแล้วพูดคุยเรื่องแผนการต่อ

ณ สวนหลังบ้าน(เวลาปัจจุบัน)

ฮิโระและฮานะดินเนอร์กันที่สวนหลังบ้าน ทานแซนวิชและจิบชากันเมื่อดินเนอร์เสร็จทั้งสองก็เล่นซ่อนหากันต่อ แต่ครั้งนี้ฮานะได้บอกฮิโระว่า

"เล่นซ่อนหากัน แต่รอบนี้ไม่ต้องหาฉัน ฉันจะพานายเดินไปที่ที่นึงเอง"

เมื่อฮิโระได้ยินอย่างนั้นก็พยักหน้า เมื่อฮิโระพยักหน้าฮานะก็เอาผ้าปิดตาของฮิโระ เมื่อปิดตาเสร็จก็ไปยืนข้างหน้าฮิโระแล้วเอามือประกบกันแล้วค่อยๆพาเดินไป

"ใกล้ถึงยังง"

ฮิโระถาม

"ใกล้แล้ว อีกนิดเดียว"

ฮานะตอบ เมื่อถึงฮินะก็แกะผ้าปิดตาแล้วบอกว่า

"ลืมตาได้แล้ว"

เมื่อฮิโระลืมตาสถานที่ที่ฮานะพามาก็คือน้ำตก เมื้อฮิโระเห็นอย่างนั้นก็บอกว่า

"สวยจัง"

ฮานะก็บอกว่า

"ฉันอยากพาเธอมานานแล้วแต่เธอก็ติดแต่งานเลยไม่ทีโอกาสได้พามา"

เมื่อฮานะพูดอย่างนั้นจบก็ทำหน้าซึมๆ ฮาโระเลยถามว่า

"นี้ฉันติดงานขนาดนั้นเลยเหรอ"

ฮานะก็บอกว่า

"ใช่ เธอติดงานหนักมากๆ ไม่ค่อยมีเวลาให้ฉันเลย คำว่ารักฉันเธอก็ไม่เคยบอกฉันเลยด้วยซ้ำ"

เมื่อฮานะพูดจบก็ทำหน้าซึมฮิโระเห็นอย่างนั้นก็เดินไปหาฮานะเมื่อเดินไปถึงฮิโระก็เอามือจับแก้มฮานะทั้งสองข้างแล้วบอกว่า

"ถึงแม้ฉันจะติดงานหนักมากแค่ไหนก็ตาม แต่ฉันก็พยายามหาเวลาเพื่อใช้เวลาอยู่ด้วยกันกับเธอนะ แล้วฉันอยากจะบอกว่า ฉันรักเธอนะฮานะ รักโดยไม่มีเงื่อนไขไร้เหตุผลใดที่จะอธิบายว่าฉันรักเธอได้ยังไง แต่ฉันรักไปแล้วและฉันจะรักเธออย่างนี้ตลอดไปนะ"

เมื่อพูดจบฮานะก็ค่อยๆเงยหน้าแล้วยิ้ม ในใบหน้าที่ยิ้มน้ำตาก็ค่อยๆคลอฮิโระเห็นอย่างนั้นก็ดึงเข้ามากอดแล้วลูบหัวเบาๆ ในบรรยากาศที่เงียบสงบเสียงลมผ่านใบไม้ เสียงน้ำตกลงสู่หิน เพลงก็ดังขึ้นท่ามกลางธรรมชาติที่งดงาม

~พูดวันนี้ เหมือนเธอนั้นอยู่แสนไกล ได้ยินไหม ได้ยินไหม โปรดฟังว่าฉันรักเธอ เธอจะอยู่ไหน อยู่สุดฟ้าไกล เพียงให้เธอรับรู้ ได้ยินฉัน บอกเธอไหม ว่าคนคนนี้รักเธอ นี่ไงคำว่ารัก ที่เธอรอฟัง ได้ยินไหม~

เมื่อสิ้นเสียงเพลงฮิโระก็บอกว่า

"ไม่ต้องร้อง หลังจากนี้ฉันจะใข้เวลาทุกนาทีกับเธอ"

เมื่อพูดจบฮิโระก็จับมือพาไปที่น้ำตก เมื่อไปถึงทั้งสองก็นั่งที่ข้างๆน้ำตกฮิโระเอามือจุ่มไปที่น้ำแล้วเช็ดหน้าฮานะ

"ดีขึ้นไหม"

ฮิโระถาม ฮานะก็พยักหน้าแล้วก็ยิ้ม

"งั้นถ้าดีขึ้นแล้วก็แปลว่า..."

เมื่อฮิโระพูดจบก็สาดน้ำไปที่ฮานะแล้วหัวเราะ ฮานะเห็นอย่างนั้นก็พลักฮิโระแต่ในจังหวะที่ฮิโระตกก็จับฮานะตกไปด้วย ฮิโระจุ๊บไปที่ฮานะทีนึงแล้วหนีฮานะก็สาดน้ำตามแล้วบอกว่า

"อย่าหนีนะ"

ทั้งสองเล่นน้ำที่น้ำตกกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางอากาศที่เย็นสบาย ช่างเป็นช่วงเวลาที่แสนจะอบอุ่นของทั้งสอง

ในขณะเดียวกันบนดาวเสาร์ฮิโระนั้นกำลังเดินฝ่าพายุทรายเพื่อไปฐานสุดท้าย แต่ไปไม่ถึง

"พายุหนักเกินไปออกซิเจนหมดก่อนไปถึงฐานแน่"

เสียงลูกน้องในทีมคนนึงพูด

"เรากลับฐานสเตลล่ากันเถอะ กลับตอนนี้ยังทัน"

เสียงลูกน้องในทีมคนนึงพูดขึ้น

"เราหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว ออกซิเจนไม่เพียงพอให้เราเดินหันหลังกลับ เราต้องเดินหน้าต่อไป"

รองหัวหน้าทีมพูด

"แต่ยูกิ เราไปไม่ถึงแน่"

ลูกน้องในทีมพูด

"เดินหน้าต่อไป เราหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว"

ฮิโระพูดผ่านวิทยุลูกน้องในทีมทั้งหมดมองไปที่ฮิโระแล้วบอกว่า

"รับทราบครับ/ค่ะ"

ในขณะเดียวกันฮิโระและฮานะที่โลก กำลังไปได้ด้วยดี ทั้งสองไปดินเนอร์กันที่สวนทุกเย็น และดินเนอร์ทุกค่ำคืน เล่นซ่อนแอบทุกวัน ความสัมพันธุ์ทั้งสองค่อยๆพัฒนาขึ้น ความสัมพันธุ์ทั้งสองเป็นแบบนี้ในทุกวัน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี ฮานะนั้นเริ่มรักฮิโระร่างโคลน ที่ถึงแม้จะไม่ใช่ฮิโระร่างจริงแต่ก็มีจิตใจและความรู้สึกในสิ่งที่ฮานะต้องการ เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันคือสิ่งที่ฮานะไฝ่ฝันมาตลอด ฮิโระร่างจริงนั้นให้ไม่ได้แต่ร่างโคลนที่ไม่ใช่ร่างจริงนั้นกลับมีทุกสิ่งที่เธอต้องการ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***