บทที่1 ตัวแทนของคนไกล

ณ บ้านหลังนึงกลางป่ากำลังมีงานวิวาห์ของใครสักคนนึง หญิงสาวคนนึงใส่ชุดราตรีสีขาวยืนอยู่ที่ซุ้มดอกไม้ ไม่นานนักก็มีชายชุดสูทสีดำค่อยๆเดินไปจนถึงซุ้ม เมื่อเดินไปถึงซุ้มชายคนนั้นก็จับมือของหญิงสาวคนนั้น ชายคนนั้นมีชื่อว่า"ฮิโระ"ซึ่งเป็นเจ้าบ่าว ส่วนเจ้าสาวมีชื่อว่า"ฮานะ"ไม่ช้า บาทหลวงก็พูดกล่าวในพิธี

"วันนี้ เป็นวันดีของทั้งสอง ฮิโระ คุณมีอะไรจะบอกเจ้าสาวหรือไม่"

บาทหลวงกล่าว

"มีครับ"

ฮิโระกล่าว

"ฮานะ เธอเปรียบเสมือนดอกไม้ในสวนหัวใจของฉัน เธอคือดอกไม้ที่เบ่งบานในใจฉัน ฉันคือผีเสื้อที่กลับมากินน้ำจากดอกไม้นี้ทุกครั้ง วันนี้คือวันที่เราไฝ่ฝันกันมานาน ผมสัญญาว่าจะมั่นคง ซื่อสัตย์และรักเธอคนนี้ตลอดไป"

เมื่อฮิโระกล่าวจบ แขกในพิธีก็ต่างพากันปรบมือ ฮิโระได้หยิบแหวนสีเงินวงนึง สวมที่นิ้วนางของฮานะ เมื่อสวมเสร็จบาทหลวงก็ได้กล่าวว่า

"บัดนี้ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว"

เมื่อบาทหลวงกล่าวจบฮิโระก็จูบฮินะ ท่ามกลางบรรยากาศแสนอบอุ่นในงานวิวาห์ ตกดึกในขณะที่ทั้งสองทานอาหารจู่ๆก็มีเสียงดังขึ้น กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง เสียงโทรศัพน์ดังขึ้น ฮิโระลุกขึ้นไปรับโทรศัพน์เสียงคุยกันสักพักก็กลับมานั่งที่โต๊ะ จับมือทั้งสองของฮานะแล้วพูดว่า

"หน่วยงานของฉันโทรมาบอกว่าภารกิจสำรวจอวกาศใกล้เสร็จแล้ว"

"สำรวจนานมั้ย"

ฮานะถาม

"2ปี ฮานะอยู่ได้มั้ย"

เมื่อฮิโระพูดจบฮานะก็ลุกขึ้นแล้วขึ้นห้องไป ฮิโระนั้นนั่งครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ๆ สักพักก็เดินไปหยิบโทรศัพน์โทรกลับไป เมื่อคุยเสร็จไม่นานก็มีรถมารับฮิโระไป เมื่อถึงศูนย์วิจัยฮิโระก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าศูนย์วิจัย เดินเข้าไปมีเตียงนึงฮิโระก็เดินไปนอนบนเตียง นักวิจัยชุดสีฟ้าก็ได้ฉีดยาสลบฮิโระไม่ช้าฮิโระก็สลบไป ในระหว่างที่ฮิโระสลบนักวิจัยก็ได้ฉีดเข็มเข้าไปที่หัวของฮิโระแล้วค่อยๆเอาเลือดมาจนเต็มหลอด เมื่อเลือดเต็มหลอดนักวิจัยคนนึงก็ได้เอาไปใส่เครื่องนึงเป็นทรงกระบอก สูงราว190ซ.ม.มีกระจกใสอยู่ด้านหน้า เมื่อเอาหลอดใส่ที่แผงควบคุมด้านหน้า นักวิจัยคนนึงก็ได้เขียนโค๊ดใส่คำสั่งไม่นานเครื่องนั้นก็เริ่มทำงาน เมื่อฮิโระฟื้นนักวิจัยคนนึงก็เดินมาบอกฮิโระว่า

"คุณฮิโระ ทดลองสำเร็จแล้ว"

เมื่อพูดจบฮิโระก็ค่อยๆลุกเดินไปที่เครื่องนั้น ในเครื่องนั้นคือฮิโระอีกคนมีสายเชื่อมที่หลังทั้งสองข้างกำลังถูกแช่อยู่ในเครื่อง

"แล้วจะใช้งานจริงได้เมื่อไหร่"

ฮิโระถาม

"พรุ่งนี้ครับ"

นักวิจัยพูด

"ฝังความทรงจำอะไรลงไปบ้าง"

ฮิโระถาม

"ชื่อของคุณ และฝังความทรงจำไปว่าคุณและฮานะเป็นคู่รักกัน ใส่คำสั่งไปว่าคอยดูแลคุณฮานะในระหว่างที่คุณไม่อยู่"

นักวิจัยกล่าว

"ดีมาก เตรียมการภารกิจทั้งสองให้พร้อมปฎิบัติการจะเริ่มใน1วันหลังจากนี้"

ฮิโระกล่าว

"ขอถามอะไรได้มั้ยครับ ทำไมท่านถึงสร้างร่างโคลนของตัวเองขึ้นมาละครับ"

นักวิจัยถาม

"ที่ฉันให้พวกเจ้าสร้างร่างโคลน เพื่อจะให้อยู่กับฮานะและดูแลฮานะในระหว่างที่ฉันไปทำภารกิจ"

ฮิโระกล่าว

"แต่ภารกิจนี้ อาจจะน้อยกว่า2ปีก็ได้นะครับ ท่านถูกเรียกตัวให้เดินทางกลับไปประจำการหน่วยงานหลักที่ดาวเสาร์ ซึ่งจากการคาดการณ์ท่านอาจจะกลับมาที่นี้ก่อนครบกำหนด2ปี ภารกิจที่หน่วยงานหลักส่งมาคือเรียกคุณกลับไปหน่วยงานหลักเพื่อสำรวจด้านมืดของดาวเสาร์"

นักวิจัยกล่าวจบฮิโระก็ทำหน้าเครียดๆอยู่พักนึงแล้วพูดว่า

"ในระหว่างที่ฉันประจำการที่ดาวเสาร์ พวกเจ้าที่อยู่ที่นี้คอยดูเจ้านี้(ชี้ไปที่ร่างโคลน)อยู่ห่างๆ อย่าให้เจ้านี้รู้เด็ดขาดว่ามันคือร่างโคลน"

นักวิจัยก็ตอบว่า

"รับทราบครับ"

รุ่งเช้าของปฎิบัติการฮิโระเดินถือกระเป๋าออกมานอกตัวบ้านหันหลังไปกอดฮานะผู้เป็นภรรยาแล้วบอกว่า

"รอฉันหน่อยนะที่รัก"

เมื่อพูดจบรถก็มาจอดที่หน้าบ้าน ทหารสองคนก็นำร่างทดลองของฮิโระแบกเข้าบ้านขึ้นไปวางลงที่นอนของฮิโระ เมื่อเสร็จฮิโระก็ขึ้นรถไป ฮานะนั้นมองดูรถของฮิโระค่อยๆจากไป เมื่อรถผ่านเข้าป่าฮิโระที่นอนอยู่ก็ลงมาเรียกฮานะแล้วกอดฮานะ เมื่อกอดเสร็จก็เดินไปหยิบที่ขุดดิน ขุดดินปลูกดอกไม้ ไม่นานก็มียานอวกาศลำนึงค่อยๆขึ้นไปบนท้องฟ้า ฮานะนั้นมองตามยานอวกาศนั้นไปจนสุดสายตาเมื่อไกลจนไม่สามารถมองเห็นได้ก็หันไปมองฮิโระ ฮิโระที่ขุดดินอยู่ก็เงยหน้ามายิ้ม เมื้อยิ้มเสร็จฮานะก็เดินขึ้นบ้านไป เมื้อปลูกดอกไม้เสร็จก็เดินเข้าไปในบ้าน เมื่ออยู่ในบ้านเอาผ้ามาเช็ดมือที่เปื้อนดิน สักพักก็มีเสียงเรียก

"ฮิโระ"

เมื่อฮิโระเงยหน้าขึ้นไปฮานะก็ยื่นผ้าผืนหนึ่งแล้วบอกว่า

"เล่นซ่อนหากัน"

ฮิโระก็พยักหน้า ฮานะก็จูงมือฮาโระไปที่ห้องนั่งเล่น เอาผ้ามาปิดตาฮิโระแล้วบอกว่า

"นับ1-10แล้วเริ่มหาได้เลยนะ"

เมื่อพูดจบฮิโระก็เริ่มนับอย่างช้าๆ

"หนึ่ง.....สอง....สาม....สี่....ห้า....หก....เจ็ด....แปด....เก้า....สิบ"

เมื่อฮิโระนับเสร็จก็ค่อยๆเดินไปทีละก้าวอย่างระมัดระวังเมื่อเดินไปสักพัก มือฮืโระก็ค่อยๆลูบจนรู้ว่าสิ่งที่เขาลูบคือราวบันได เมื่อรู้ว่าคืออะไรฮิโระก็ลูบแล้วค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปทีละก้าว เมื้อถึงชั้นบนฮิโระก็ลูบๆแล้วเดินไปทางขวาเดินไปจนเข้าห้องนอน เดินไปทีละนิดค่อยๆก้าวขึ้นเตียงฮานะก็ดึงผ้าปิดตาออกแล้วพูดว่า

"เก่งมาก"

เมื่อพูดจบฮิโระก็จุ๊ฟฮานะ ฮานะที่โดนจุ๊ฟก็เอาหมอนเขวี้ยงใส่ฮิโระแล้ววิ่งหนีฮิโระ ฮิโระก็วิ่งตามไป และจับฮานะได้ที่สวนข้างๆลำธารเมื่อฮิโระจับได้ก็กอดเอวฮานะแล้วอุ้มลงมานอนบนพื้นทั้งสองนอนมองท้องฟ้าฮิโระก็ใช้นิ้ววาดหัวใจครึ่งนึง เมื่อฮานะเห็นอย่างนั้นก็ใช้นิ้ววาดเติมหัวใจอีกครึ่งนึง เมื่อฮิโระเห็นอย่างนั้นก็จุ๊ฟไปที่แก้มของฮานะ ทั้งสองสบตากันแล้วเพลงก็ค่อยๆดังขึ้นท่ามกลางธรรมชาติที่มีเสียงน้ำจากลำธารเสียงเสียงหญ้าที่ถูกลมกระทบ

~เจ็บปวดรู้ไหม ที่ได้รู้ความเป็นจริง ว่าเธอนั้นไม่เคยจะลืม และยังรักเขามากมาย เจ็บปวดทุกครั้งแต่ต้องทนอยู่เรื่อยไป จะห้ามได้อย่างไร กับเขาคนที่เธอไม่ลืม ตั้งแต่เมื่อฉันและเธอตกลงมาคบกัน แค่ตัวเธอเท่านั้น เท่าที่ฉันครอบครองได้ แต่สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอคือหัวใจ แต่จะทำยังไง

ให้เธอลืมเขาคนนั้น อยากเก็บเขาไว้คงไม่ฝืนหัวใจเธอ ไม่ต้องการอะไรจากเธอ ถ้ามันฝืนใจให้กัน อยากเก็บเขาไว้ไม่เป็นไรไม่ว่ากัน จะรู้ไว้เท่านั้น ว่าฉันเป็นตัวจริงของเธอ~

เมื่อสิ้นเสียงเพลง ทั้งฮานะก็ยิ้มแล้วจุ๊ฟไปที่ปากของฮิโระลุกขึ้นยืนแล้วบอกว่า

"ใกล้ค่ำแล้ว เข้าบ้านกัน ฉันจะไปทำอาหารให้กิน"

เมื่อพูดจบฮิโระก็พยักหน้า ฮานะก็จับมือฮิโระแล้วพากันเดินกลับบ้าน เมื่อถึงบ้านฮานะก็ทำอาหารที่ห้องครัว เมื่อทำอาหารเสร็จทั้งสองก็นั่งทานอาหารพร้อมกันที่โต๊ะ ฮานะและฮิโระคุยกันอย่างสนุกสนาน ความสัมพันธุ์ของฮินะกับฮิโระค่อยๆเพิ่มขึ้น ในตอนนี้ใจนึงก็เริ่มมีใจให้ฮิโระร่างทดลอง แต่อีกใจก็ยังรักฮิโระที่เป็นตัวจริง ในใจฮินะตอนนี้สับสนเป็นอย่างยิ่ง ในคืนนั้นฮิโระได้ฝันว่าตัวเขาถูกล่ามโซ่ที่แขนทั้งสองข้าง นั่งชันเข่าอยู่กลางห้องนึง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็ตกใจ เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือตัวเขาอีกคนที่สวมชุดสูทสีดำ ฮิโระพยายามขยับตัวแต่ขยับไม่ได้เพราะโซ่ที่ตรึงเขาไว้นั้นแน่นมาก เสียงโซ่ของความดิ้นรนดังไปทั่วห้อง ฮิโระพยายามดึงให้โซ่หลุดแต่ก็ทำไม่ได้ ฮิโระในชุดสูทสีดำที่เห็นฮิโระกำลังดิ้นรนก็ยิ้มเบาๆแล้วเดินพาฮานะออกไป เมื่อฮิโระเห็นฮานะก็ตะโกนเรียกอย่างสุดกำลัง

"ฮานะ ไม่นะอย่าไปนะฮานะ ฮานะ(ดังขึ้น) ฮานะ!!!(เรียกสุดกำลัง)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***