ชั้นเรียนที่ไม่มีใครพูดถึง

โรงเรียนมัธยมโคซาเนะตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ทางตอนเหนือของญี่ปุ่น แม้จะดูธรรมดา แต่มีบางสิ่งที่นักเรียนทุกคนรู้โดยไม่ต้องพูดออกมา...

อย่าขึ้นไปชั้นสี่เด็ดขาดหลังเลิกเรียน

ตึกเรียนมีเพียงสามชั้น — อย่างที่ใคร ๆ บอก

แต่บางคนเล่ากันว่าถ้าเธออยู่จนถึงห้าโมงเย็นและเดินขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ บางครั้ง...เธอจะพบว่ามันมี “ขั้นต่อ” ให้ขึ้นไปอีก

ยูนะ นักเรียนปีสอง เป็นคนไม่เชื่อเรื่องพวกนี้

วันหนึ่งหลังเลิกชมรม เธออยู่คนเดียวในห้องเรียน กำลังจะลงไปซื้อขนมในโรงอาหาร

แต่ขณะเดินผ่านบันได...เธอก็เห็นมัน

ขั้นบันไดไม้เก่า ๆ โผล่มาเหนือชั้นสาม มีป้ายไม้เขียนด้วยพู่กันว่า

“ห้องเรียน 4-1”

ยูนะขึ้นไป

บรรยากาศเปลี่ยนทันที อากาศเย็นชื้นเหมือนฝนจะตก กลิ่นกระดานดำชื้น ๆ และเศษชอล์กฟุ้งในอากาศ ห้องเรียนหน้าประตูเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย

เธอผลักเข้าไป

โต๊ะเก่าเรียงเป็นระเบียบ มีครูผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าชั้นหันหลังให้ เธอสวมกิโมโนสีดำ... ไม่ขยับเลย

นักเรียนในห้องทุกคนก้มหน้าเขียนอะไรบางอย่างลงในสมุด ไม่มีเสียงพูด ไม่มีเสียงหัวเราะ

ยูนะเริ่มรู้สึกผิดปกติ จึงถอยหลังจะออกจากห้อง

แต่ตอนนั้นเอง “ครู” คนนั้นก็หันกลับมาช้า ๆ

เธอไม่มีหน้า

เพียงช่องว่างสีดำเรียบโล่ง และริมฝีปากที่กรีดยิ้มจนถึงใบหู

เสียงเคลื่อนไหวจากนักเรียนในห้องดังขึ้นพร้อมกัน ทุกคนหันขวับมาทางยูนะ ดวงตากลมโตขาวโพลน ไร้แวว

ยูนะวิ่งหนีทันที

เธอล้มลงบันได กระแทกพื้นชั้นสามหมดสติ

เมื่อฟื้นขึ้นมา เธออยู่ในห้องพยาบาล ครูเวรบอกว่าเธออาจเป็นลมจากความเหนื่อย

ไม่มีใครเห็นชั้นสี่ ไม่มีใครเชื่อเธอ

แต่หลังจากวันนั้น...

เธอเริ่มได้ยินเสียงชอล์กขีดบนกระดานในห้องว่าง

ได้กลิ่นดอกลิลลี่เน่า ๆ ลอยมาทุกเย็น

และเมื่อเปิดสมุดโน้ตของตัวเอง...พบว่าในหน้าว่างมีลายมือหวัด ๆ เขียนไว้ว่า

“ยูนะจัง...ครูจะรอเธอกลับมาที่ห้องเรียนของเราอีกครั้งนะ”

---

สตอรี่นี่เป็นเรื่องสั้นซึ่งตัวอักษรไม่ครบ 1,500 อักษรจึงมาเรียนเพื่อให้ท่านทราบว่า นักเขียนผู้นี้มีนามว่า เมลว่าส ท่านสามารถเรียกแมววัดได้ ที่สำคัญนักเขียนผู้นี้แต่งเพื่อตนเองล้วนๆอย่าคาดหวังเพราะยิ่งคาดหวังยิ่งผิดหวัง เมลผู้นี้แต่งนิยายไม่เคยจบเลยผันตัวมาแต่งนิยายสั้นๆเพราะงั้นสำหรับ สตอรี่สั้นนี้ถือเป็นสตอรี่แรกที่เมลทำ ไม่มีขออภัย ถ้าดีหรือมีตรงไหนไม่พอใจก็เม้นท์บอกกันได้และแน่นอน ไม่รับฟังเอ้ยรับฟังๆ เมลแค่ติดกวนทีนนิดหน่อยปล่อยผ่านเถอะยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไม่สิสตอรี่นี้ไว้ให้อ้อมอกอ้อมใจด้วยนะส่วนใครที่บอกว่าเห้ยตรงนี้ต่อได้นะทำไมไม่ต่อ ขอบอกเลยว่า อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ ย้ำ! "อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ" แล้วก็บางคำถ้ามีผิดพลาดก็ขออภัยขอบคุณค่ะไว้เจอกันในเรื่องต่อไป เมลคาดหวังให้คุณมีความสุขกับการอ่านเรื่องราวนี้นะคะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

ตุ๊กตาในกล่อง

บทต่อไป

กระดาษแดงกระดาษขาว



ฮอต

Comments

