ตุ๊กตาในกล่อง

วันนั้นฝนตกหนัก หญิงสาวพบกล่องพัสดุวางอยู่หน้าห้อง ทั้งที่เธอไม่ได้สั่งของอะไร

ในกล่องมีเพียงตุ๊กตาผ้าตัวหนึ่ง สูงเท่าแขนเด็ก ผ้าสีซีดเก่า และมีกระดุมสีแดงแทนดวงตา

ไม่มีผู้ส่ง ไม่มีข้อความแนบมา

เธอคิดว่าอาจเป็นของผิดบ้าน จึงวางไว้ข้างเตียง รอคนมาเอาคืน

แต่คืนนั้น เธอสะดุ้งตื่นตอนตีสอง เพราะเสียงบางอย่าง…เหมือนผ้าถูพื้นลากไปบนไม้

เมื่อลุกขึ้นเปิดไฟ ตุ๊กตาก็ยังอยู่ที่เดิม — หรือ...มันขยับจากเดิมนิดหน่อย?

วันถัดมา เธอลองตั้งกล้องมือถือถ่ายตอนกลางคืน

สิ่งที่เห็นทำให้ขนลุกซู่

ตุ๊กตานั่งนิ่งอยู่นาน ก่อนค่อย ๆ หันศีรษะมาทางกล้อง

มันไม่มีมือ แต่มันยกแขนขึ้นราวกับโบก “ลาก่อน”

เธอโยนมันทิ้งในถังขยะข้างตึกทันที และสาบานว่าจะไม่พูดถึงมันอีก

แต่คืนนั้น มีพัสดุใหม่วางอยู่หน้าห้อง

ข้างใน…คือตุ๊กตาตัวเดิม

แต่ตาข้างหนึ่งหายไป

มีการ์ดใบเล็ก ๆ แนบมาว่า

“ขอบคุณที่ไม่ลืมฉัน”

---

สตอรี่นี่เป็นเรื่องสั้นซึ่งตัวอักษรไม่ครบ 1,500 อักษรจึงมาเรียนเพื่อให้ท่านทราบว่า นักเขียนผู้นี้มีนามว่า เมลว่าส ท่านสามารถเรียกแมววัดได้ ที่สำคัญนักเขียนผู้นี้แต่งเพื่อตนเองล้วนๆอย่าคาดหวังเพราะยิ่งคาดหวังยิ่งผิดหวัง เมลผู้นี้แต่งนิยายไม่เคยจบเลยผันตัวมาแต่งนิยายสั้นๆเพราะงั้นสำหรับ สตอรี่สั้นนี้ถือเป็นสตอรี่แรกที่เมลทำ ไม่มีขออภัย ถ้าดีหรือมีตรงไหนไม่พอใจก็เม้นท์บอกกันได้และแน่นอน ไม่รับฟังเอ้ยรับฟังๆ เมลแค่ติดกวนทีนนิดหน่อยปล่อยผ่านเถอะยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไม่สิสตอรี่นี้ไว้ให้อ้อมอกอ้อมใจด้วยนะส่วนใครที่บอกว่าเห้ยตรงนี้ต่อได้นะทำไมไม่ต่อ ขอบอกเลยว่า อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ ย้ำ! "อ่านหน้าปกเรื่องให้ละเอียดนะจ๊ะ" แล้วก็บางคำถ้ามีผิดพลาดก็ขออภัยขอบคุณค่ะไว้เจอกันในเรื่องต่อไป เมลคาดหวังให้คุณมีความสุขกับการอ่านเรื่องราวนี้นะคะ

ยังไม่ครบขออนุญาตปั่น 55555555555555555555555555555555

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บ้านเช่าเลข 13

บทต่อไป

ชั้นเรียนที่ไม่มีใครพูดถึง

