...ผูัชายคนนั้นไม่มีหน้างั้นหรอ มันทำให้ฉันใจเต้นด้วยความกัลวสุดขีด ฉันไม่นึกว่าจะเจอกับเหตุการณ์เหนือะรรมาชาติแบบนี้ ฉัันทำใจรับความจริงกำอะไรแบบนี้ได้ยาก...
...*ผมบอกคุณแล้ว*...
...อยู่ดีๆก็มีเสียงจากที่ไหนไม่รู้ผ่านหูฉันไป มันทำให้ฉันรู้สึกหนาวยังบอกไม่ถูก...
...เสียงผู้ชายคนนั้นฉันสามารถบอกได้ว่าดูปกติที่สุดแล้วในโรงพยาบาลนี้...
...(นั้นเสียงใครกัน.. ไม่มีใครทำงานก๊ะนิ นอกจากฉัน แล้วนั้นเสียงใครกัน หน้ากลัวชิ!!)...
...ฉันได้ฉุกคิดดขึ้นมาพร้อมตัวที่สั่่นเป็นเจ้าเข้า โรงพยาบาลนี้ทำให้ฉันเรื่องพวกผีๆ เป็นครัั้งแรกในชีวิตเลยละ...
...เวลาผ่านไปสักพักเจ้านั้นก็ได้เดินออก ไปจากโรงพยาบาล แล้วหายไปพร้อมกับหมอก เดี๋ยวนะ นั้นหมอกมาตอนไหน ที่หน้าประหลาด ใจคือ หมอกนั้นสีดำ แต่ฉันไม่ควรมาคิดอะไรแบบนี้เพราะตอนนี้ฉันควรออกจากโรงพยาบาลนี้ให้ได้ ฉันได้รีบวิ่งไปทางประตูทางออกของโรงพยาบาลพอฉันกำลังจะ เปิดประตูนั้น...
...*ทำไมมันเปิดไม่ได้ ประตูก็ไม่ได้ล็อคนิ*...
...้้ฉันได้พยายามเปิดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังเปิดไม่ได้อยู่ดี นี้ฉันโดนหลอกรึป่าวว่ะ แต่สุดท้ายฉันก้ตัดใจแล้วคงคิดว่า ฉันคงต้องตายอยู่โรงบาลบ้านี้แล้วละ...
...ฉันนั่งร้องไห้ด้วยความโง่ของตัวเอง ทั้งๆที่ไม่ไว้ใจโรงบาลนี้อยู่แล้ว แต่ก็ยังมาทำงานที่นี้ได้...
...*ฉันยังไม่อยากตายๆๆๆๆ ทำไมต้องมาเจอเ*ี้ยไรแบบนี้ด้วย ทำไมว่ะ*...
...หลังจากฉันนั่งร้องไห้ได้ไม่ได้นาน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักเดินตรงมาที่ฉัน...
...*ฉันต้องรีบหาที่ซ่อน ฉันต้องหาที่ซ่อน ฉันต้องไม่ตาย*...
...จบคำพูดเสร็จ ฉันได้รีบวิ่งกลับไปที่โต๊ะเคาน์เตอร์ แล้วกลับไปซ่อนอยู่ใต้โต๊ะที่เดิม แล้วหลังจากนั้น ฉันก็ได้เห็นผู้ชายจากห้องผู้ป่วยพิเศษคนนั้น แต่สิ่งที่ฉันเห็น คือเค้ากำลังกินแขนของมนุษย์ ภาพตกหน้าทำให้ฉันมั่นใจว่า ฉันควรหนีออกไปจากที่นี้อย่างเต็มระบบ แต่จู่ๆ ผูู้ชายคนนั้นก็ได้หัดหน้ามาทางฉัน...
...เค้ารูุ้ได้ไงว่าฉันตรง เค้าได้ทิ้งแขนนั้นลงกับพื้นก่อนที่จะมุ่งตรงมาที่ฉันแบบไม่ลังเล (ฉันตายแน่ๆๆ) ฉันฉุกคิดขึ้นก่อนจะได้นำแขนมาปิดหน้าตัวเอง...
...*..เป็นไรรึป่าวครับคุณพยาบาล*...
...เค้าได้ยื่นมือที่เปื้อนเลือดมาจับที่แขนของฉัน มันทำให้ฉันสะดุ้งไปพักหนึ่งก่อนจะบอกเค้าไปว่า...
...*อย่ากินฉันเลยนะค่ะ อย่าทำไรฉันเลย*...
...เค้าทำหน้าสงสัยพร้อมถอยห่างมานั่งข้างหน้าของฉัน...
...*ผมไม่ทำอะไรแน่นอนครับ นี้เป็นแขนจากศพพยาบาลคนก่อนน่ะครับ ผมแอบเก็บไว้ ที่ลิ้นชักในห้องของผมเองน่ะ ขอโทษที่ทำให้กลัวนะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณแน่นอน ไว้ใจผมได้*...
...เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนโยน ก่อที่จะยิ้มให้ฉัน(นี้มันหมาเด็กชัดๆ) ฉันเริ่มผ่อนแขนลง ก่อนจะถามเค้าว่า ที่นี้มันเกิดไรขึ้น...
...*ที่นี้ก็โรงพยาบาลปกตินี้แหละครับ*...
...(เค้าจะไม่บอกฉันจริงดิ) ฉันได้ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปทางบรรไดแล้วลองขึ้นไปดูชั้นสองโดยที่ลืมตัวไปว่าตะกี้พึ่งเจอคุณอีธานกำลังแขนคนตะกี้ แต่ในขณะนั้น ฉันเองก็ได้หัดไปข้างหลังก่อนจะพบว่าคุณอีธานก็ได้เดินตามมาด้วย มันเลยทำให้ฉันแอบระแวงด้วยนิดหน่อย ฉันได้ถามเค้าว่า...
...*คุรจะไม่กินฉันใช่ไหมคะ*...
...*ฮิฮิ ผมไ่ม่กินหรอกครับ แต่พวกเค้าอาจจะไม่แน่*...
...สิ่งที่เค้าพูด มันทำให้ฉันเริ่มกลัวอีกครั้งก่อนจะพบว่า ชั้นสอง... มีผู้หญิงชุดพยาบาลสีแดง ยืนแสยะยิ้ม ให้ฉันอยู่...
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 4
กกาวน์โหลดทันที
ชอบผลงานนี้ไหม? ดาวน์โหลดแอพ บันทึกการอ่านของคุณจะไม่สูญหาย
Comments