(1)Earl เเห่งเเฮรมตัน
ในปี1920
ค่ำคืนเเห่งความฝันของครอบครัวนี้ เพราะวันนี้เเม่นิลินได้เวลาที่เธอกำเนิดบุตรขึ้นมาเสียงร้องอันเจ็บปวดได้ร้องไปทั่วบ้าน
"นายท่านคะ..สำเร็จเเล้วค่ะท่านนิลินได้ลูกชายค่ะ"
"อ๊า..อ..ฉันขอดูหน้าของลูกชายได้ไหมคะ"
"ค่ะ..นายหญิง"
เธออุ้มเเละมองหน้าของลูกชายเธอ ตัวของลูกชายนั้นค่อนข้างขาวเขานั้นดูน่ารักมาก คุณพ่อโจเซฟก็เข้ามาดูลูกของพวกเขาทั้งเองเองทั้งคู่ต่างก็มีความสุขที่ได้เห็นลูกคนเเรกของเขาทั้งคู่ต่างมองหน้ากันเเละตัดสินใจเเล้วว่าจะให้ลูกของเขาชื่ออะไรดี
"ที่รักคะ ตั้งชื่อลูกเลยค่ะ"
"นั้นสินะ...เกรย์วิโลวไหมที่รัก"
ทั้งสองต่างชอบชื่อนี้เเละยิ้มอย่างมีความสุขเพราะอย่างน้อยเกรย์คนนี้คือคนที่ทำให้ตระกูลเขาอยู่อีกนาน เเละอีกไม่นานพวกเขาก็ต้องหนีไปเเล้ว เขาจะต้องอยู่คนเดียวอยู่อย่างลำพังเพราะ นิลินเป็นนางฟ้าที่หนีมา ส่วน โจเซฟคือปีศาจที่หนีออกมาเช่นกัน ทั้งคู่โดนเรียกจากสวรรค์เเละนรกมานานเเล้วเเต่เขาอยากได้ลูกที่มาดูเเลตระกูลต่อไป
ผ่านไป5ปีราวกับความฝัน
เกรย์ได้โตขึ้นมาผมสีเทาตาสีน้ำเงินของเขาค่อนข้างเด่นกว่าผมสีทองเเละบลอนในโรงเรียนเกรย์ทั้งเรียนเก่งเเละเล่นกีฬาก็ได้โดยเฉพาะกีฬาที่หลบอะไรที่รวดเร็วหรือกีฬาที่ฟันดาบ ไม่ว่าดาบเเบบไหนเขาก็ใช้ได้อย่างสง่างาม เกรย์ก็ได้เป็นดาวเด่นของโรงเรียนนี้เขาได้รับสิทธิเป็นนักเรียนชาดีโดยมีคนที่มีฐานะทั้งบาลอน เอิร์ลจากหลายๆที่
(นักเรียนชาดีคือนักเรียนที่เด่นเเละเป็นหน้าเป็นตาให้กับโรงเรียน)
โรงเรียนที่เกรย์อยู่คือโรงเรียนพี่น้องกับโรงเรียนเซนส์เเมรี่ซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วนส่วนโรงเรียนชายคือโรงเรียนวอร์ริงตัน โรงเรียนที่สอนให้เป็นชายที่สง่างามทั้งฝึกชงชาเเละอื่นๆอีกมากมาย
เกรย์ได้กลับมาถึงบ้าน
"ยินดีต้อนรับค่ะนายน้อย"
"อื้ม..ท่านเเม่กับท่านพ่อคงไปทำธุระสินะ คุณเเม่บ้านช่วยชงชามาให้สวนหลังบ้านหน่อยนะคะ"
เกรย์ที่ไม่สนเรื่องฐานะเขาไม่อยากไปด่าต่อว่าคนที่มีฐานะต่ำกว่าหรือการยกย่องตำเเหน่งของตัวเอง เกรย์เเทบไม่สนเลยด้วยซ้ำ เขาเเค่ใช้ชีวิตปกติก็พอใจเเต่เเล้วเสียงรถก็มาถึงท่านพ่อเเละท่านเเม่กลับมาเเต่เหมือนว่ามีเเขกคนอื่นก็เข้ามาด้วย รถอีกคันนั่นคือจัสมิน เป็นตำเเหน่งบาลอนของเเฮรมตันลูกสาวของท่านก็มาด้วยเธอชื่อดาจีริ่ง ฝั่งของพ่อเเม่นั้นคุยกันเเละฝั่งลูกนั้นก็คุยกันเเละเล่นกัน ลูกสาวลูกชายของสองตระกูลได้คุยกันเหมือนว่าโชคชะตาได้พาเขามาเจอกันเเละ พวกเขาคุยกันถูกคอ ถึงจะเป็นเวลาสั้นๆก็ตามเเต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นมันชั่งรวดเร็ว พ่อเเม่ของเเต่ละฝ่ายได้มาเเอบดูทั้งคู่คุยกัน
"ผมว่า ทั้งสองเหมาะสมกันดีนะเราให้พวกเขาหมั้นกันเถอะ"
"นั้นสินะทำพิธีหมั้นให้ทั้งสอง"
"ทั้งคู่ก็เหมาะสมกันดีนะคะ ว่าไหมคุณจัสมิน"
"อื้ม..เเน่นอนอยู่เเล้ว ลูกสาวฉันเป็นคนดีเเละสง่างาม ลูกชายท่านก็เหมือนกันทั้งคู่ก็เหมาะกันเเล้วนะคะ"
ทั้งคู่ได้หมั้นกันทั้งคู่ก็มีความสุขเเละยิ้มเเย้มเเบบเด็กที่พร้อมสนุกด้วยกัน เเต่ความสุขของพวกเขาก็อยู่ได้ไม่นานท่านพ่อเเละท่านเเม่ของเกรย์ได้เกิดอุบัติเหตุกลางทางตอนไปทำธุระที่ต่างประเทศคลื่นน้ำได้กลืนกินตัวของพวกเขาหายไปตลอดกาลเกรย์นั้นได้อยู่คนเดียวโดยมีดาจีลิ่งนั้นคอยให้กำลังใจอยู่
"ไม่เป็นไรนะเกรย์ฉันจะดูเเลเธอตลอดไปเธออย่าได้เศร้าไปเลย"
เธอที่คอยให้กำลังใจเเละอยากเป็นคนที่ทำให้เกรย์รู้สึกโล่งใจ เธออยากจะให้เกรย์มีความสุขเธอนั้นมอบความรักให้เกรย์ขอเพียงเเค่นั้นชีวิตเธอก็มีความสุขกัน เกรย์ก็รู้สึกโล่งใจที่มีดาจีลิ่งอยุ่ข้างกาย
ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของตระกูลwillowตกเป็นของเกรย์เพียงผู้เดียว เเละได้รับบัลลังก์ท่านเอิร์ลเเห่งเเฮรมตันต่อจากท่านพ่อ
"เราต้องมาเข้าเฝ้าราชาสินะ"
เกรย์ได้เข้ามาในลอนดอน เเละได้เข้าเฝ้าพระเจ้าจอร์จที่6
"ผมขอเเสดงความเสียใจให้เธอด้วยนะ ที่คุณพ่อเเละคุุณเเม่เธอเกิดอุบัติเหตุระหว่างทำงาน"
"ขอบพระทัยฝ่าบาท..กระหม่อมไม่มีเวลามาเสียใจ กระหม่อมจะขอรับช่วงต่อจากท่านพ่อเองขอรับเเม้ว่างานนี้มันยาก เเต่กระหม่อมคือ เกรย์วิลโล ท่านเอิร์ลเเห่งเเฮรมตัน"
ณ ต่อไปจากนี้เกรย์ได้ขึ้นเป็นท่านเอิร์ลเเห่งเเฮรมตันต่อจากท่านพ่อที่เสียไป วันเวลาผ่านไปเขาทำหน้าที่ท่านเอิร์ลได้อย่างดี ช่วยเหลือประชาชนในเขตของเขา เข้าไปช่วยเหลือประชาชนบางเเห่ง
เช้าวันต่อมา
"อรุณสวัสดิ์ค่ะ..นายน้อย เช้าวันนี้มีสโคนหรือทรัฟเฟิลดีคะ"
"สโคน"
เกรย์ตื่นเช้าเเบบนี้ทุกวัน เขามองไปนอกหน้าต่างวันนี้ฟ้ามืดมัว ราวกับว่าจะมีเรื่องร้ายจะเกิดชึ้นอันใกล้ เขาเเต่งตัวเเละเดินออกไปเพื่อรับประทานอาหารที่ห้องรับประทานอาหาร
"คุณเเม่บ้าน เคยได้ยินคำกล่าวนี้ไหม เมื่อวันวานน้ำชาที่อร่อยที่สุดได้หายไป เเต่ก็ยังมีชาอื่นๆที่รสชาติพอๆกันกับชาที่หายไปได้ เราก็สุขใจเเล้ว"
"นายน้อย..ดิฉันไม่สามารถเข้าใจความรู้สึกคุณได้หรอกนะคะ"
***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***
อัพเดทถึงตอนที่ 3
Comments