เสียงหัวใจในความเงียบ

เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังสมํ่าเสมอในห้องทดลองใต้ดินที่ไร้แสงอีธานรู้ดีว่าเขาไม่ควรมีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ แต่ทุกอย่าง จังหวะหัวใจที่ยังเต้นคือการยืนยันว่าเขายังไม่ยอมตาย _ และยังไม่สามารถยอมแพ้ได้ตอนนี้

ตอนนี้ร่างกายของเขาบอบชํ้า มีรอยเข็มมากมายนับไม่ถ้วน บางรอยยังเป็นรอยเเผลที่พึ่งถูกแทงเลือดไหลซิบออกมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนแต่สิ่งที่เขาเจอนั้นมันเหมือนตกนรกทั้งเป็นและบรรยากาศเริ่มเงียบลงอย่างเห็นได้ชัด

บรรยากาศเงียบจนเขาได้ยินเสียง " บางอย่าง "ที่อยู่ในท้องของเขาเอง

"....ไ ..ไม่จริงใช่มั้ย " เขากระซิบกับตัวเองมือวางหน้าท้องที่แบนราบแต่รู้สึกอุ่นอย่างหน้าประหลาดใจ

เพราะตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยรู้เลยว่าร่ากายของตัวเองไม่เหมือนแวมไพร์ทั่วไปอีกต่อไป

จนกระทั่งวันนี้ ที่เขารู้ว่าตัวเอง....กำลังตั้งครรภ์

เสียงก้าวเท้าของเจ้าหน้าที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง

เขาต้องหนี

ไม่ใช่แค่เพื่อตัวเองอีกต่อไปแต่เพื่อลูกในท้องที่ยังไม่มีแต่ชื่อ

เขาข่มความเจ็บปวด ฝืนลากขาตัวเองลุกขึ้น ท่ามกลางกลิ่นยาและเหล็กที่เย็นเฉียบ....

เสียงหัวใจของเขาที่ยังเต้นสมํ่าเสมอ ทว่าไม่ได้เต้นเพียงจังหวะเดียวมันมีชีวิตน้อยๆกำลังดิ้นอยู่ในนั้น

ไม่ต้องกลัวนะลูก...แม่อยู่นี่...

แต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งดังมาจากไกลๆ " นายเป็นตัวอย่างที่สมบูรณ์ที่สุดที่เคยมีมาเลย"

เสียงของหมอคนหนึ่งยังดังก้องอยู่ในหัว ความจำล่าสุดก่อนหมดสติเหมือนย้อนกลับมาอีกครั้ง

สายเลือดของนาย....คือคำตอบของโลกใบนี้"

แต่สำหรับอีธานแล้ว เขาไม่สนว่าตัวเองจะเป็นคำตอบของใครเขาแค่อยากเป็นอิสระ และตอนนี้....เขาไม่ได้หนีเพื่อตัวเองเพียงคนเดียวแต่เขากำลังหนีเพื่อลูก

เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เข้าเรื่อยๆ เขาข่มความเจ็บปวด ลากขาตัวเองไปจนถึงช่องระบายอากาศเล็กๆ ที่เคยสังเกตไว้นานแล้วด้วยเรี่ยวแรงที่แทบไม่เหลือกลับเอื้อมมือหยิบเหล็กชิ้นเล็กชิ้นหนึ่งที่แอบเก็บไว้งัดฝาช่องระบายอากาศออก กลั้นใจคลานเข้าไปในช่องแคบอย่างทุลักทุเล

กลิ่นสนิม กลิ่นเลือด และกลิ่นยาเก่าๆ ปะปนกันจนแสบจมูกแต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเขาก็ต้องคลานออกไปให้ได้

เวลาผ่านไปและในที่สุด เขาก็คลานออกมาจากช่องระบายอากาศได้สำเร็จ และพบว่าตัวเองในห้องเก็บของเก่าๆห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยฝุ่นและเป็นที่ไม่มีใครใช้งานมานานแล้ว ผนังแตกร้าว มีแมงมุมชักใยเต็มเพดาน ไม่มีเสียงฝีเท้าของใครตามา และเจ้าหน้าที่ก็ไม่รู้ว่าเขาหนีออกมา

เป็นครั้งแรกในรอบหลายปี....ที่เขาอยู่ในความเงียบที่ไม่ทำให้กลัว

อีธานหอบหายใจเล็กน้อย ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ นั่งลงพิงผนังกำแพงหยิบผ้าขี้ริ้วผืนเก่าๆ มาคลุมร่างกายที่เปลืยเปล่า มือสั่นเทาวางลงที่หน้าท้องของตัวเองมันยังคงแบนราบ...แต่ก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นที่ซ่อนอยู่ภายใน

" ไม่ต้องกลัวนะ..." เขาพูดเสียงเบาๆนํ้าเสียงสั่นเครือ

แม่จะไม่ยอมให้ใครมาแตะต้องตัวลูก แม่สัญญา"

นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่เคยพูดกับใครด้วยนํ้าเสียงแบบนี้?ไม่ใช่เสียงแวมไพร์เลือดเย็น ไม่ใช่สียงของเหยื่อที่กำลังหนีตาย

แต่มันคือนํ้าเสียงของผู้ที่จะกลายเป็น แม่...

แม่ที่ยังไม่รู้เลยด้วยซํ้าว่าจะพาลูกไปที่ไหน

แม่ที่มีแค่ร่างที่อ่อนแอ และหัวใจที่สู้ไม่ยอมถอย

และที่นั่งอยู่ในห้องนี่ คือแม่ที่พร้อมจะปกป้องลูกจากสิ่งเลวร้าย

หลับตาลงเพียงไม่กี่นาทีเพื่อพัก ก่อนจะลืมตาอีกครั้งพร้อมแสงสว่างแรกที่ลอดผ่านช่องแตกร้าวของกำแพง

รุ่งเช้า....

วันที่เขากลายเป็น " แม่" อย่างเต็มตัว

และเริ่มต้นการเดินทางในโลกที่ไม่มีให้พวกเขาอยู่

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***