บทที่4

"อื้อ..."

เสียงครางเบาในลำคอดังขึ้นขณะผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นจากความมืด ร่างกายหนักอึ้งเหมือนถูกถ่วงด้วยบางสิ่งที่มองไม่เห็น กล้ามเนื้อทุกส่วนปวดระบมโดยไร้เหตุผล

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเก่าเข้ามาในห้องที่คุ้นเคย ผมกระพริบตาถี่ๆ ก่อนยันตัวลุกขึ้นนั่ง ทั้งตัวเปลือยเปล่า มีผ้าห่มกองอยู่แค่ช่วงเอว

"เฮ้ย"

ผมมองรอบห้อง ไม่มีใคร ไม่มีอะไรผิดแปลกไปจากห้องพักรูหนูประจำของผมเลยสักนิด ยกเว้น

คราบอะไรบางอย่างจางๆ บนผ้าปูเตียง กับรอยจ้ำจางๆ ตามร่างกายคล้ายรอยช้ำที่ไม่รู้ได้มายังไง

"เมื่อคืน...?"

ผมกุมหัว พยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ภาพลางๆ ของร่างสูง หนวดสีประหลาด สัมผัสร้อนจัด และเสียงกระซิบติดหู...

"เธอจะชอบมันเอง ที่รัก"

ผมสะบัดหัวแรงๆ ไล่ความคิดบ้าๆ

"ไม่ นั่นมันฝันโว้ย ฝันบ้าๆ แน่นอน ฝันเพราะกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหมดอายุแน่ๆ"

ผมพึมพำอย่างเสียสติ แล้วคว้าเสื้อผ้ามาสวมลวกๆ ก่อนกวาดสายตามองทั่วห้องอีกครั้งไม่มีวี่แววของคนแปลกหน้าชื่อ เฮริออส หรืออะไรที่บอกว่ามีเอเลี่ยนบุกห้องเมื่อคืนนี้เลยแม้แต่น้อย

ผมเดินไปเปิดหน้าต่าง มองออกไปนอกระเบียง ไม่มีรอยเท้า ไม่มีอะไรตกค้าง ไม่มีแม้แต่กล่องแสงแปลภาษา

"ฝันไปจริงๆ"

ผมพ่นลมหายใจแรงๆ ก่อนจะหัวเราะในลำคออย่างกลั้นไม่อยู่

"กูฝันว่าโดนเอเลี่ยนเอาเป็นแม่พันธุ์เนี่ยนะ? แม่มึงสิ ยูเมะ สงสัยขาดสารอาหารจนหลอนละ"

จากนั้น ผมก็ใช้ชีวิตต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ล้างหน้า แปรงฟัน ออกไปกดข้าวปั้นลดราคาหน้าร้านสะดวกซื้อ หยิบกาแฟกระป๋องแช่เย็นในตู้

ทุกอย่างดูปกติ ไม่มีหนวด ไม่มีมนุษย์ต่างดาว ไม่มีสารแปลกๆ ไม่มีอะไรในตัวผมที่ดูจะผิดแปลก

แต่ผมไม่รู้เลยว่า นั่นเป็นเพียง จุดเริ่มต้น

หลังจากวันนั้น ผ่านมาได้เกือบ 2สัปดาห์ ทุกอย่างก็ดูจะกลับสู่ความปกติ หรืออย่างน้อย มันก็ควรจะปกติ

แต่มันไม่เป็นแบบนั้น

ตอนแรกผมแค่รู้สึกว่าข้าวปั้นรสแซลมอนมัน เค็มแปลกๆ แล้วก็มีรสฝาดๆ เหมือนกลืนสนิมลงคอ พอไปลองเปลี่ยนเป็นอันอื่น กาแฟกระป๋อง หรือแม้แต่บะหมี่สำเร็จรูปซองโปรด ก็ยัง ไม่อร่อย

มันไม่ใช่แค่ว่าผมเบื่ออาหาร แต่มันเป็น ความรู้สึกผิดที่ลิ้น เหมือนรสชาติทั้งหมดในโลกนี้ถูกกรองผ่านเหล็กกล้าและเลือดอ่อนๆ ก่อนจะส่งขึ้นสมอง

ผมขมวดคิ้ว ขณะยืนพิงเคาน์เตอร์ครัวเก่าๆ ถือกล่องนมที่เพิ่งเทจิบไปอึกเดียว

"รสเหี้ยอะไรเนี่ย"

ผมวางมันลงก่อนจะถอนหายใจ มองไปรอบห้องอีกครั้ง เงียบ ปกติ ไม่มีร่องรอยของฝันประหลาดเมื่อสัปดาห์ก่อน

แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างแผ่นกระดาษโน้ตขนาดเล็กพับไว้เสียบอยู่ตรงมุมโต๊ะข้างที่นอน

ผมหยิบมันขึ้นมา เปิดออกด้วยความลังเล ในโน๊ต้ขียนด้วยตัวอักษรบรรจง เขียนด้วยหมึกสีเทาอมม่วง

"*ฉันของฝากเด็กไว้ในท้องไว้กับเธอสัก 6 เดือนนี้ อย่าเพิ่งกินไรแปลกๆ หรือขยับตัวเยอะละ ถ้าต้องการไรให้เขียนกระดาษวางไว้ตอนกลางคืน -H*."

ผมยืนตัวแข็งทื่อ ใบหน้าชาวาบราวกับเลือดถูกดึงออกไปทั้งตัว

"เด็ก?"

ผมรีบโยนกระดาษใบนั้นทิ้งลงพื้นอย่างลืมตัว หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมานอกอก

"ห่ะ... อีเหี้ย กูต้องหลอนแน่ๆ"

แต่รสชาติสนิมในปาก กับโน้ตแผ่นนั้น กลับตอกย้ำทุกสิ่งว่าบางอย่างอาจจะ ไม่ได้จบแค่เมื่อสัปดาห์ และผมอาจจะ ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว