บทที่3แม่เลี้ยง

เสียงนาฬิกาปลุกแจ้งเตือนบอกเวลาเช้า พระเพลิงที่นอนไม่หลับจึงรีบลุกเดินออกมาจากห้องโดยไม่บอกกล่าวภาคิน แต่เนื่องจากความมืดในบริเวณนั้นจึงทำให้ชายหนุ่มไม่ระวังและเผลอชนเข้ากับแจกันที่มีมูลค่าเฉียดทะลุหลักล้าน เป็นเหตุให้คนที่นอนหลับอยู่ในห้วงนิทราสดุ้งตื่น

พรึบ!!     "ว๊าย!!ตายแล้วคนสวนแบบแกทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ดูสิเนี่ยข้าวของพังหมด" พลอยใสกรี๊ดกร๊าดดังลั่นเพราะแจกันใบโปรดของเธอแตกเป็นเสี่ยงๆก่อนดนัยจะรีบวิ่งหน้าตั้งมาหา

"มีอะไรเหรอคุณ เสียงดังตั้งแต่เช้าเชียว" ชายวัยกลางคนเอ่ยถามอย่างสงสัยพลางมองไปยังเศษแก้วที่แตกกระจายเกลื่อนพื้นพร้อมกับสลับมองหน้าชายหนุ่มเวลาผ่านไปสักพักภาคินก็ถูกเรียกตัวให้มาพบเพื่อไต่ถามถึงเรื่องเมื่อคืน

"โธ่พ่อ!!ผมก็บอกไปแล้วไงเดี๋ยวจะซื้อให้ใหม่จะอะไรนักหนาเนี่ย" ชายหนุ่มขึ้นเสียงสีหน้าท่าทางแสดงออกถึงความไม่พอใจอย่างมากพอจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จคนงานก็ได้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนส่วนดนัยก็ไปทำธุระข้างนอกทิ้งให้พลอยใสกับภาคินอยู่บ้านด้วยกัน

"ภาคินน้ารู้นะว่าเธอเกลียดน้า แต่เรื่องนั้นน่ะเอาไว้ก่อนเรามาคุยเรื่องสำคัญกันดีกว่า" เธอกล่าวก่อนจะเดินมากอดคอชายหนุ่มพลางเอามือเล่นปูไต่ตรงลำคอคนตรงหน้า

"อย่ามาใช้วิธีสกปรกกับกู ต้องการอะไรว่ามา"

"แหมๆใจร้อนจังเลยนะเราเนี่ย น้าก็แค่หยอกเล่นเอง"  เธอกล่าวพร้อมกับใบหน้าที่เผยรอยยิ้มอย่างมีเล่เหลี่ยม

(หึ...เล่นตัวไปเถอะมึงอีกไม่นานทุกอย่างในบ้านนี้ก็จะตกเป็นของกูคนเดียวเผื่อตอนนั้นมึงก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...อา~) 《ความคิดของพลอยใส》

*****

"ป้าเห็นพระเพลิงบ้างไหมครับ" เขาเอ่ยถามป้านิดที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเช็ดกระจกพลางมองตามปลายนิ้วชี้ที่ชี้บอกทางแทนคำตอบ

ปึก!!    เสียงฝ่ามือที่กระทบกับหัวไหล่คนตรงหน้าทำเอาเจ้าตัวสดุ้งเฮือก

"ขยันจังนะมึง ไปซื้อของกับกูหน่อยดิ" ภาคิน กล่าวชักชวนก่อนจะลากตัวพระเพลิงออกไปจากบริเวณนั้น

"ที่เหลือฝากด้วยนะครับลุงแดง" เขาตะโกนบอกพลางดึงคนตรงหน้าขึ้นรถระหว่างทางมีทั้งตึกสูงใหญ่สลับกันทำให้พระเพลิงถึงกับต้องอ้าปากค้าง

"ถึงแล้วลงมาเดี๋ยวกูจะซื้อของมองไรอะ?ตามมาดิ"เขาพูดพลางถลึงตาใส่คนตรงข้ามก่อนจะเดินจับมือชายหนุ่มเข้าไปในห้างผู้คนมากมายต่างจับจ้องมาที่ภาคินเป็นสายตาเดียวเนื่องด้วยชื่อเสียงที่โด่งดังและรูปร่างหน้าตาอันหล่อเหลาทำเอาสาวๆหลายคนถึงกับใจสลาย

"ทั้งหมดเก้าหมื่นสองพันถ้วนค่ะไม่ทราบว่าคุณลูกค้าจะจ่ายสดหรือรูดบัตรดีคะ" เสียงพนักงานสาวเอ่ยถามก่อนจะรับเอาบัตรหรูมูลค่าหลายบาทมาคิดเงินเมื่อได้ของเสร็จภาคินจึงพาพระเพลิงมาลองชุดใหม่ที่เขาเลือกให้

"มึงใส่ชุดนี้แล้วก็หล่อขึ้นเยอะเหมือนกันนะเนี่ย"

"จริงหรอครับขอบคุณนะครับ"

"อือ...ว่าแต่ชอบปะ"

"ชอบครับ"

"ชอบกู!!"

"………"

"หยอกๆอย่าทำหน้าแบบนั้นดิจริงจังไปแล้วนะมึง" เพียงไม่กี่ประโยชน์ที่เขาได้กล่าวโดยไม่คิดอะไรนั้นมันกลับทำให้ความรู้สึกคนบางคนว้าวุ่นจนทำตัวไม่ถูก

"ตั้งแต่พรุ่งนี้กูไม่อยู่เอาโทรศัพท์นี้ติดตัวไว้นะ" ภาคินพูดก่อนจะยื่นของในมือให้และหันหน้ามาจ้องตากับอีกฝ่ายเชิงบังคับ

"ขอบคุณครับแต่...."

"ไม่มีแต่มึงอย่าลืมนะว่าวันนี้มึงทำเหี้ยอะไรลงไปหรือว่ามึงอยากจะขัดดอกกับกู" คำๆนั้นมันยิ่งตอกย้ำให้พระเพลิงที่ทำตัวไม่ถูกถึงกับนั่งตัวแข็งและได้รับเอาของทั้งหมดที่ภาคินมอบให้มาถือไว้

ภายในรถ:

ศีรษะของพระเพลิงก็ค่อยๆก้มหลงมาซบยังหัวไหล่ของเขาทำเอาชายหนุ่มต้องขยับให้ท่านั่งนั้นสบายตัวภาคินได้ฉวยโอกาสก้มลงไปจูบยังริมฝีปากคนตรงหน้าความรู้สึกที่นุ่มนวลนั้นส่งผ่านปลายประสาทไปยังสมอง ทำเอาหัวใจเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนใบหน้าที่ไร้รอยสิวของเขานั้นช่างเย้ายวนใจเสียเหลือเกิน ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ค่อยๆฉุดกระชากเขาให้จมดิ่งอยู่ในภวังค์แต่ทว่าเขาจะรู้หรือไม่ว่าการกระทำนั้นจะเป็นต้นเหตุให้เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***