ตอนที่4: บาดแผลจากอดีต

เธอไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหน รู้แค่ว่าเมื่อรู้สึกตัวอีกที แสงแดดยามเช้าก็ลอดเข้ามาในห้องแล้ว ขวัญข้าวเดินไปล้างหน้าในห้องน้ำ เงยหน้ามองกระจกแล้วถอนหายใจยาว

“ฉันจะทนอยู่แบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน…”

เธอรู้ว่าไม่มีใครช่วยเธอได้ และคิรากร… ก็ไม่ใช่คนที่เธอสามารถคาดเดาได้เลย

—

ในอีกห้องหนึ่งของคฤหาสน์…

คิรากรยืนมองภาพเก่าในมือ สีหน้าของเขาแข็งทื่อเหมือนรูปปั้น ในมือเป็นรูปถ่ายเก่าๆ ขอบรูปเริ่มหลุดลุ่ย มีชายสูงวัยคนหนึ่งยิ้มกว้าง—คือพ่อของเขา และข้างๆ คือหญิงสาวที่มีดวงตาคล้ายขวัญข้าว

เขาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะขว้างรูปนั้นลงพื้น

“ลูกมัน… ดันเหมือนแม่นั่นไม่มีผิด”

เสียงเขาแหบต่ำ ราวกับกำลังต่อสู้กับความเจ็บในอกตัวเอง

⸻

ช่วงบ่าย ขวัญข้าวได้รับอนุญาตให้ออกมานั่งในสวนหลังคฤหาสน์ได้ชั่วคราว พร้อมบอดี้การ์ดตามประกบสองคน เธอได้สูดอากาศภายนอกเต็มปอดเป็นครั้งแรกในหลายวัน

ขณะที่เธอกำลังเดินชมดอกไม้ในสวน เสียงฝีเท้าหนักของใครบางคนก็ดังเข้ามา

คิรากร

วันนี้เขาไม่ได้แต่งตัวเรียบหรูแบบทุกที เสื้อยืดสีเข้มพอดีตัวและกางเกงยีนส์ธรรมดา… แต่แค่นั้นก็ทำให้เขาดูน่าเกรงขามราวกับยังสวมชุดสูทอยู่

“ทำไมถึงออกมาได้?” เขาถามน้ำเสียงเรียบ

“เพราะฉันขอร้องไง ไม่ใช่เพราะคุณใจดี”

เขายกคิ้วขึ้นนิดๆ แล้วเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ

“เธอคิดว่าฉันไม่มีหัวใจเลยหรือไง?”