ถิ่นใหม่

สิ้นเสียงของคุณหนูเก้า ก็มีทหารของอีกฝ่ายมารับอย่างสมเกียรติและให้คำสั่งของกษัตริย์เป็นอย่างดี ก่อนจะนำตัวทั้งสี่คนไปที่พระราชวังและจัดเตรียมที่นั่งไว้อย่างดี

"คารวะกษัตริย์ ข้ากงซางเซี้ย น้องข้าสิบเอ็ด กงซางเซีย น้องสิบสองกงซางเซียน และสิบสามกงซางเซียง ขอคารวะฝ่าบาท"

"นั้งลงเถอะ พวกเจ้าที่มาที่นี่ถึงจะมาเป็นตัวประกันแต่ก็มีอำนาจกันมากมาย จะว่าไปก็ต่างงดงามตามคำลือเสียจริงโดยเฉพาะเจ้าชื่ออะไรนะ เซียงๆ"

"กราบทูล เรียกหม่อมฉันว่า หวังหลิน ก็ได้เพคะฝ่าบาท"

"ชั่งงดงามที่สุด อ่อนน้อม ไพเราะ ข้าชอบเจ้า ฮ่าๆ"

"เรามาที่นี่เพื่อมาเป็นตัวประกันหาได้มาเป็นสนมของท่านไม่"

"ฮ่าๆ เราลืมแนะนำชื่อ เราชื่อว่า ภาคี เป็นกษัตริย์แห่งเมืองมะลิกา ในวังนี้พวกเจ้าสามารถเดินได้ทั่วเลย"

ทั้งสี่พยักหน้ารับคำก่อนจะเดินออกไปข้างนอกพร้อมกันแต่ไม่พ้นสายตาของผู้ชายที่ชายตามองไปที่หวังหลินเป็นมัน ก่อนกษัตริย์ภาคีจะเรียกคนรับใช้มา

"จับตาดูแม่หญิงหวังหลินเอาไว้ข้าชอบใจน้อง หากจะดีถ้าได้เป็นเมียจะดีไม่น้อย"

"รับด้วยก้าวพระเจ้าค่ะ"

กษัตริย์ภาคีหัวเราะชอบใจก่อนทำหน้าเจ้าเล่ห์ตามหลักคุณหนูสิบสามไป ตัดไปทางด้านหญิงสาวที่เดินตามนางกำนัลมาที่พักของตนที่จัดได้เหมาะสมและสวยงามและต้อนรับเป็นอย่างดี ก่อนจะบอกให้นางกำนัลออกไปให้หมด

"ท่านพี่ข้ากลัวเหลือเกิน"

"อย่ากลัวไปน้องพี่มีพวกเราอยู่"

"พลังปราณของพวกเราถูกสะกดเอานำมาใช้ไม่ได้แบบนี้เราจะปกป้องน้องได้อย่างไร"

"เรามิได้พิการเราก็สามารถใช่มือของเราในการปกป้องเราได้นะ สิบเอ็ด"

"สิบสองพูดถูก พี่เก้าเห็นด้วย อย่ากลัวไปเลยสิบสามพวกพี่อยู่นี้ใครก็ทำร้ายเข้าไม่ได้ "

พวกพี่ๆลูบหัวและกอดน้องสิบสามอย่างอ่อนโยนก่อนจะมีทหารและนางกำนันมาที่หน้าห้อง

"ฝ่าบาทมีรับสั่งเชิญแม่นางหวังหลินไปพบเป็นการส่วนตัวเพคะ"

"มีคำสั่งให้น้องข้าไปเหตุเพราะอันได"

"เป็นความลับเพคะ มีเพียงรับสั่งแค่นี้ไม่สามารถขัดต่อรับสั่งได้โปรดไปกับพวกเราด้วย"

"ท่านพี่ข้ากลัวเหลือเกิน ท่านพี่"

"ไม่ต้องห่วงพี่จะตามเจ้าไปด้วย"

"ฝ่าบาทรับสั้งเพียงแม่นางหวังหลินเท่านั้นเพคะ"