แรงที่ไม่ต้องการ

ลมเช้าพัดผ่านทุ่งหญ้าแห้งกรังที่เคยเป็นสวนของแม่ กลิ่นดินเปียกและกลิ่นเถ้าถ่านยังไม่จางหาย แม้เวลาผ่านไปหลายวันแล้วนับตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาสูญเสียแม่ไปอย่างไม่มีวันกลับ

วิรัสยืนอยู่หน้าบ้านไม้เก่าหลังเดิม ฝุ่นจับตามขอบหน้าต่างและบานประตูไม้ส่งเสียงเอี๊ยดเมื่อเขาผลักเข้าไป ทุกอย่างในบ้านยังคงอยู่ที่เดิม เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น... ยกเว้นว่าแม่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว

เขานั่งลงบนเก้าอี้เก่าในห้องรับแขก สายตาว่างเปล่าจ้องมองฝุ่นที่ลอยอยู่ในแสงแดด ไม่มีน้ำตา ไม่รู้จะร้องไปเพื่อใคร ไม่มีแม้แต่ความโกรธ มีเพียงความว่างเปล่าและคำถามที่วนเวียนไม่หยุด

“ทำไมต้องเป็นแม่”

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกโดยไม่รอคำเชิญ

“ยังไม่ออกจากบ้านอีกเหรอ” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น

วิรัสเงยหน้ามอง... ชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ ผมแซมสีเทา ใส่เสื้อคลุมเก่า ๆ เดินเข้ามาพร้อมกลิ่นดินและเขม่าควันจาง ๆ

“คิล...” วิรัสพึมพำ ชื่อนี้เขาเคยได้ยินจากแม่บ่อย ๆ เพื่อนของพ่อ สหายร่วมหลุมในอดีต

คิลวางกระเป๋าเป้เก่า ๆ ลงข้างตัวแล้วมองไปรอบบ้าน

“เธอจากไปแล้วสินะ...” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น แต่ไม่แข็งกร้าว “แม่ของนายเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดที่ฉันเคยรู้จักเลย”

วิรัสไม่ได้ตอบ

คิลเดินไปเปิดหน้าต่างให้แสงส่องเข้ามามากขึ้น “ฉันรู้ว่านายไม่อยากได้อะไรตอนนี้ แต่ก็ต้องฟังไว้ก่อน — แม่ของนายติดต่อฉันไว้ก่อนที่เธอจะ... ไป”

เขาหยิบซองจดหมายเล็ก ๆ จากเสื้อคลุม แล้วยื่นให้

วิรัสรับมาเงียบ ๆ เปิดออก — ข้างในมีแค่ประโยคเดียว

“ถ้าเขาตื่นขึ้นมา ให้เขารู้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว”