ตอนที่ 5: ลมหายใจของเขา

“ขอให้ท่านสารวัตรภพ...หยุดปฏิบัติหน้าที่เป็นการชั่วคราว เพื่อรอผลสอบกรณี ‘การใช้ความรุนแรงนอกเหนืออำนาจหน้าที่’”

เสียงเย็นเฉียบจากเบื้องบนในห้องประชุมทำให้ทุกคนในหน่วยสืบสวนนั่งเงียบ

ภพไม่แสดงสีหน้าใด ๆ เขาเพียงลุกขึ้น หยิบแฟ้มงาน แล้วเดินออกจากห้องโดยไม่พูดสักคำ

ไม่มีการปฏิเสธ

ไม่มีการโต้แย้ง

ไม่มีคำขอโทษ

เขาเดินผ่านทุกคนเหมือนไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น

เหมือนคนที่ใจไม่อยู่ตรงนั้นอีกต่อไป

ภายในห้องดาดฟ้าเดิมของเขา

แสงแดดบ่ายส่องผ่านกระจกที่เริ่มมีฝุ่นจับ เสียงทีวีเปิดค้างไว้ แต่ไม่มีใครสนใจรายการที่ฉายอยู่

ภพนั่งนิ่งบนเก้าอี้ แขนพาดพนักหลัง ดวงตาจ้องมองปลายเท้าเหมือนกำลังคิดบางอย่างที่ทำให้ใจเขาหนักหน่วง

“มันผิดตั้งแต่ที่ฉันปล่อยให้ตัวเองรู้สึก”

เสียงทุ้มต่ำพึมพำในลำคอ

เขาไม่ชอบการยึดติด

ไม่ชอบความผูกพัน

ไม่ชอบอะไรที่เขาไม่สามารถควบคุมได้

แต่ตอนนี้...เขากำลังพ่าย

พ่ายให้กับกลิ่นกายของเธอ

พ่ายให้กับเสียงครางของเธอที่ติดอยู่ในหัวเขาไม่จางสักวินาที

พ่ายให้กับสายตาเธอ...ที่เขากลัวจะไม่มีวันได้เห็นอีก

ประตูห้องเปิดออก

แววเดินเข้ามาโดยไม่พูดอะไร เธอถอดรองเท้า วางกระเป๋า แล้วตรงมาหาเขา

“วันนี้เขาให้คุณพักงานแล้วใช่มั้ย”

“อืม” เขาตอบเสียงเบา

“คุณจะทำยังไงต่อ”

“ยังไม่รู้” เขาตอบพลางมองมือเธอที่วางลงบนหัวเขาเบา ๆ

“งั้นวันนี้...” เธอกระซิบ

“ขอให้ฉันเป็นลมหายใจของคุณได้มั้ย...อีกครั้ง”

เขาเงยหน้าขึ้น

แววโน้มตัวลง จูบริมฝีปากเขาเบา ๆ

ภพไม่ตอบ

แต่เขาดึงเธอเข้ามานั่งบนตัก แขนรัดแน่น

และในวินาทีต่อมา...

เขาฝังหน้าไว้ที่ซอกคอเธอ กัดแรงจนเธอสะดุ้ง

“คุณเจ็บเหรอ...” เธอถามเสียงเบา

“ไม่รู้...แต่ฉันรู้ว่าฉันโกรธตัวเอง”

เขากระซิบ “เพราะฉันเริ่มอยาก ‘อยู่’ แค่ในอ้อมแขนของเธอ

ไม่ใช่ในคราบตำรวจอีกต่อไป”

ภายในห้องพักดาดฟ้าของเขา

เสียงหอบเบา ๆ ร่างของแววถูกภพดึงลงบนตัก เขาไม่พูดอะไร

แต่จ้องเธอเหมือนเธอคือโลกทั้งใบที่เขาไม่อยากให้หลุดมือแม้แต่นิดเดียว

มือใหญ่เลื่อนเข้ามาปลดกระดุมเสื้อเธอทีละเม็ด

ช้า

แน่น

เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ค้างคา

เขาก้มลง จูบซอกคอเธออย่างแรง ไม่ใช่จูบแบบหอม

แต่เป็น “รอยกัด” ที่จงใจทิ้งไว้ — แววสะดุ้งเงยหน้ารับลมหายใจที่ร้อนจัดเป่าใกล้ผิว

“คุณกำลังสั่งสอนฉันอยู่เหรอ”

เสียงเธอถามเบา ๆ ริมฝีปากยิ้มบางแต่ตาแดงนิด ๆ

“เปล่า” เขาตอบ

“ฉันกำลังลงโทษตัวเอง...ที่ปล่อยให้เธอเสี่ยง”

มือเขารูดเสื้อเธอลงจากไหล่ ใช้นิ้วลูบผ่านกระดูกไหปลาร้า ก่อนจะก้มลงครอบยอดอกที่เริ่มตั้งแข็ง

เสียงจ๊วบดังชัดในห้องเงียบ

เขาดูดแรง ขบปลายยอดอก ขณะที่อีกมือบีบเต้าข้างที่ว่าง

แล้วกระซิบเสียงพร่าใกล้หูเธอ

“จำสัมผัสฉันไว้ให้ลึก...

จำให้มากกว่าทุกคนที่เธอเคยมี...

จำให้ลึกจนถ้าใครแตะเธออีกครั้ง เธอจะไม่มีวันรู้สึกอะไรเลย”

เธอเผลอหลุดเสียงครางต่ำ

มือเขาเลื่อนลงผ่านหน้าท้อง แทรกนิ้วกลางเข้าไปสัมผัสเนื้ออ่อนที่ชื้นเกินคำว่าพร้อม

นิ้วเขาเลื่อนไปจนถึงติ่งเสียว แล้ววนช้า ๆ

“คุณกลัวฉันหายไป...

แต่คุณรู้มั้ยว่า ทุกครั้งที่คุณไม่แตะฉัน ฉันเหมือนกำลังหายใจไม่ออก”

เขาเงยหน้าขึ้นทันที

มองเธอด้วยสายตาแดงวาบเหมือนเปลวไฟ

“พูดอีกทีสิ”

“ฉันหายใจไม่ออก...ถ้าคุณไม่แตะฉัน”

เธอพูดซ้ำอย่างแน่นิ่ง — เสียงสั่น แต่จริง

ภพคว้าร่างเธอยกขึ้นแนบอกทันที แล้วพาไปวางนอนลงกลางเตียง

ไม่รีบ ไม่รุนแรง

แต่มือเขาแน่น

สายตาเขาร้อน

และลมหายใจเขาหนักจนอึดอัด

เขาก้มลงปลดกางเกงเธอออกอย่างรวดเร็ว

ใช้ลิ้นแตะปลายสะโพก ไล้ลงไประหว่างขา

จูบ — เลีย — ดูด

แบบไม่มีการเตือน

เธอสะดุ้ง ร้องเสียงสูง มือจิกผ้าปูเตียงจนยับ

“อ๊ะ...ภพ...อื๊อ...” เสียงครางเธอดังลั่นห้อง

เขากดลิ้นลึกขึ้น ย้ำซ้ำจนเธอใกล้แตะขอบ

แล้วถอนตัวออกกระทันหัน

“ยังไม่ได้” เขาพูดเสียงพร่า “เธอต้องได้พร้อมฉัน”

เขารีบถอดกางเกงตัวเองออกอย่างรุนแรง ตัวตนของเขาแข็งขึงแน่นราวกับไม่มีเส้นเลือดไหนไหลได้อีก

จับสะโพกเธอยกขึ้น สอดร่างเข้าไปในตัวเธอทันที

แรง ลึก หนัก

จนเสียงเตียงกระแทกผนังดัง “ตึก ตึก” ไม่หยุด

เขาไม่พูดอะไรต่อ

แค่เคลื่อนสะโพกช้า ๆ ลึกทุกจังหวะ

และทุกครั้งที่ดันเข้าไปสุด เขาจะกดปลายจมูกลงที่แก้มเธอ

สูดลมหายใจเธอ...เหมือนเธอคืออากาศ

เธอกรีดร้องในลำคอ น้ำตาคลอ

มือโอบรอบไหล่เขา

และในจังหวะที่ใกล้ถึงสุด — เขาหยุด

“พูด...ว่าฉันคือทุกอย่างของเธอ”

เสียงเขาแหบพร่า ขณะที่ยังค้างอยู่ลึกในตัวเธอ

“คุณ...คือทุกอย่าง...” เธอกระซิบ “คือชีวิตฉัน”

เขาเร่งจังหวะทันที

กดเธอแนบลงกับเตียง กระแทกสุดแรง

เสียงเนื้อกระทบดังไม่หยุด

ร่างทั้งสองสั่นเทา

ก่อนจะกระตุกพร้อมกัน

แววถึงฝั่งไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบขมับ

และเขา...กอดเธอไว้แน่น เหมือนจะรวมตัวเธอเข้ากับร่างกายของเขาให้ได้

เขานอนกอดเธอไว้ไม่ปล่อย ร่างทั้งคู่ยังเต็มไปด้วยเหงื่อ หอบ

แต่ไม่มีใครพูดอะไร

“ฉัน...” เขาเปิดปากในที่สุด

“ไม่รู้จะบอกยังไงว่าเธอสำคัญ...

แต่ทุกครั้งที่ฉันกลัวจะเสียเธอ ฉันอยากจะขังเธอไว้ทั้งชีวิต”

เธอหันมากอดเขาแน่นกว่าเดิม

จูบซอกคอเขาเบา ๆ แล้วกระซิบว่า

“ฉันไม่ไปไหน...แต่คุณต้องสัญญา

ว่าจะไม่หายไปจากฉันก่อน”

คืนนั้นหลังเซ็กส์ที่เร่าร้อนราวกับปล่อยความตายออกจากหัวใจ

ภพนั่งนิ่งอยู่ขอบเตียงข้างหน้าต่าง

มือคีบบุหรี่ไว้ในมือ แต่ไม่ได้จุด

สายตาจ้องไปที่เมืองข้างล่างเหมือนกำลังรอศัตรูสักคนโผล่พ้นเงาไฟ

แววลุกขึ้นช้า ๆ ผ้าห่มคลุมกายไว้ เธอก้าวเข้ามาโอบหลังเขาเงียบ ๆ

ใบหน้าซบลงบนแผ่นหลังเขา

“มีอะไรในใจคุณใช่มั้ย”

“มันกลับมา...” เขาตอบสั้น ๆ

“ใคร?”

“คนที่ฉันเคยฆ่า — มันยังไม่ตาย” เขาหันมา สบตาเธอ

“และมันกำลังจะเอาคืนผ่านเธอ”

วันถัดมา

มีซองจดหมายส่งมาที่หน้าคลินิกของแวว

ในนั้นมีเพียงรูปถ่ายใบเดียว

ภาพของเธอในห้องอาบน้ำ...เมื่อคืนที่ภพอยู่ด้วยกัน

และภาพอีกภาพ — คือใบหน้าของภพ ตอนเขายิงคน

ด้านหลังรูปมีข้อความเขียนด้วยลายมือ

> “รอบนี้ ฉันจะไม่ยิงเขา — ฉันจะยิงเธอ แล้วให้เขาดูเธอตาย”

เธอกำรูปแน่น

ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้น โทรหาเขา

แต่เปลี่ยนใจทันก่อนกดโทร

เพราะเธอรู้ว่า ถ้าภพรู้...เขาจะฆ่าคนแบบไม่กลับมาอีกเลย

คืนนั้น

แววกลับมาหาภพที่ห้องบนดาดฟ้า

สีหน้าเธอเรียบ แต่แววตาซ่อนแรงสั่นสะท้าน

“เธอปิดบังอะไรฉัน” ภพถามทันที

แววนิ่ง

ก่อนจะเดินเข้ามากอดเขาแน่น

“ถ้าฉันเป็นฝ่ายตายก่อน...คุณจะคิดถึงฉันมั้ย”

ภพขยับออกทันที จับแขนเธอแน่น

“พูดบ้าอะไร”

“ถ้าฉันเป็นฝ่ายที่โดนยิงแทนคุณ...คุณจะให้อภัยฉันมั้ย ที่ไม่ได้บอกอะไรเลย”

เขากอดเธอแน่นในทันที

ทั้งแรง ทั้งสั่น

“ไม่มีใครได้แตะเธอ ไม่มีใครได้ฆ่าเธอ ไม่มีใครได้แม้แต่จะหลับตานึกถึงเธอแบบนั้น”

เสียงเขาเปลี่ยนไป

เสียงของชายที่พร้อมจะฆ่าอีกครั้ง

เพื่อคน ๆ เดียว

ในเวลานั้น

ชายที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง — เดช ชายอดีตสายลับนอกระบบที่ภพเคยสั่งเก็บแต่ไม่ตาย

กำลังนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

จ้องภาพของแววผ่านกล้องจากอาคารฝั่งตรงข้าม

เขาจุดบุหรี่

หัวเราะในลำคอ

> “ของสำคัญของมึงอยู่ในเป้าแล้ว ภพ...

กูจะทำให้มึงคลั่ง จนต้องฆ่าคนอีกครั้ง — คราวนี้มึงจะไม่ได้กลับไปกอดมันอีกเลย”

ค่ำคืนนั้น

ภพอาบน้ำช้า ๆ ในห้องน้ำสลัว ๆ

แววเดินเข้ามาช้า ๆ จากข้างหลัง

ใช้แขนกอดเอวเขาแน่นจากด้านหลัง

เขาหยุดนิ่ง ไม่ขยับ

ก่อนจะพูดเสียงแผ่ว

“ฉันไม่รู้ว่าโลกนี้จะให้เธออยู่กับฉันได้นานแค่ไหน...

แต่ถ้าวันไหนเธอหายไป ฉันจะไม่มีวันหายใจอีกเลย”

เธอกอดแน่นขึ้น

แล้วกระซิบเบา ๆ

“งั้นคืนนี้ ให้ฉันเป็นลมหายใจคุณอีกครั้งนะ”

เขาหันกลับมา

จูบเธออย่างเงียบที่สุด

ช้าที่สุด

และแน่นที่สุด

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***