ตอนที่ 3: จุดแตกของน้ำแข็ง

ภายในห้องทำงานชั้นพิเศษของแวว

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะกว้างรายล้อมด้วยแฟ้มคนไข้ เสียงแอร์เบา ๆ ไม่ช่วยให้บรรยากาศในหัวใจเธอเย็นลงเลย

โทรศัพท์ของเธอเงียบไปทั้งวัน

ไม่มีข้อความ ไม่มีสายจากเขา ไม่มีแม้แต่เสียงเคาะประตูที่เธอหวังว่าจะเป็นเขา

ภพหายไป

หลังจากคืนที่เขาพาเธอไปหลบภัยบนดาดฟ้าของเขา — ที่ที่ไม่มีใครเคยได้เข้าไป

หลังจากคำพูดที่ว่า “เธอเป็นของฉัน”

หลังจากสายตาและสัมผัสที่เหมือนเขาจะ...ห่วงเธอมากกว่าที่เขายอมรับ

วันนี้เขากลับหายไปเหมือนลม

เธอลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง มองออกไปเห็นเงาตึกที่ซ้อนกันเหมือนม่านความเงียบ เธอไม่รู้เลยว่า...เขากำลังคิดอะไรอยู่

ไม่รู้เลยว่า...ที่เขาเงียบไปเพราะ “กลัว” หรือเพราะ “พยายามตัดใจ”

---

ณ ห้องซักถามของหน่วยสืบสวน

ภพนั่งอยู่หน้าแฟ้มข้อมูลการลอบติดตามแวว ดวงตาเขาแดงเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะอดนอน — แต่เพราะเขาคุมอารมณ์ไม่ได้ตอนเห็นภาพจากกล้องวงจรปิด

มีผู้ชายแปลกหน้า ยืนมองเธอที่คาเฟ่ข้างโรงพยาบาลนานกว่า 18 นาที

ไม่เข้าไปทัก แต่จ้องเหมือนหมาป่ารอเหยื่อ

กรามเขาขบแน่นจนได้ยินเสียงกึกในห้อง

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

“สารวัตรครับ มีสายจากหน่วยคุ้มครองพยาน จะให้โอนมั้ยครับ?”

“ไม่ต้อง” ภพพูดสั้นก่อนปิดแฟ้ม และเดินออกจากห้องทันที

เขาไม่ใช่ตำรวจในตอนนี้

เขาแค่เป็นผู้ชายคนหนึ่ง...ที่กำลังจะเสียผู้หญิงของเขาไป

---

ภายในผับหรูที่แววเคยไปประจำกับเพื่อน

คืนนี้เธอมานั่งเงียบ ๆ อยู่คนเดียว สวมเดรสสีน้ำเงินเข้มเปิดหลัง ผมม้วนลอนคลาย ปากทาสีเบอร์เดิมที่ภพเคยกัดเม้มไม่หยุด

เพื่อน ๆ โทรตามหลายครั้ง แต่เธอไม่อยากให้ใครรู้ว่า...

คืนนี้เธอกำลัง “รอ”

เธอไม่ได้เต้น ไม่ได้ดื่ม ไม่ได้เล่นมือถือ

แค่จิบไวน์เบา ๆ และปล่อยเพลงดังกลบความว่างเปล่าในหัวใจ

แต่ทันใดนั้น

แรงบีบที่ข้อมือซ้ายเธอแน่นขึ้นกะทันหัน

เธอหันไป—เขายืนอยู่ตรงหน้า

ภพ

ในเสื้อเชิ้ตดำเปิดกระดุมสองเม็ด สายตาเขาดำสนิท แข็งกร้าว ไม่ใช่ความเย็นชาแบบเดิม

แต่คือความคลั่ง

“ลุก” เขาสั่งเสียงต่ำ

“อะไรของคุณ—”

“ฉันบอกให้ลุก” เขาโน้มตัวลง กระซิบชิดหู “ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันพาเธอขึ้นโต๊ะตรงนี้...ต่อหน้าคนทั้งผับ”

หัวใจแววกระตุก เธอลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ภพคว้ามือเธอพาเดินทะลุกลางผับ ไม่พูดอะไรสักคำ แต่ทุกคนหลีกทางให้เขาโดยอัตโนมัติ เหมือนรู้ว่า...ผู้ชายคนนี้ “กำลังจะระเบิด”

---

ลิฟต์ส่วนตัวของผับหยุดที่ชั้นบนสุด — ห้องรับรอง VIP

ประตูปิดลงทันทีที่เธอก้าวเข้ามา เขาไม่พูดสักคำ

แต่พอเสียง ติ้ง ของลิฟต์จบลง — เขาก็กระชากเธอเข้ากำแพงทันที

ริมฝีปากบดลงอย่างรุนแรง ไม่มีคำทัก ไม่มีอารัมภบท มีแต่ความเร่าร้อนที่แทบเผาทุกเส้นประสาท

“ทำไม...” เขาพูดเบาหลังจากถอนจูบ

“ถึงแต่งตัวแบบนั้น... ทำไมต้องนั่งรอใครในผับ...ทำไมไม่โทรหาฉัน...”

เธอหอบแรง ดวงตาแดงเรื่อ “เพราะคุณหายไป! เพราะฉันไม่ใช่คนที่คุณ—”

ภพไม่ปล่อยให้เธอพูดจบ

เขาหันตัวเธอไปพิงโต๊ะบาร์ กระชากเดรสลงอย่างแรงจนซิปขาด กระโปรงเลื่อนลงพื้นในพริบตา

มือเขาไม่สั่น

เสียงเขาไม่ดัง

แต่ท่าทางเขาคือพายุคลั่งที่ไม่มีใครหยุดได้

“ฉันไม่เคยคิดว่าจะเสพติดใครได้ขนาดนี้...” เขากระซิบ

“แต่พอเธอหายไป...ฉันอยากฆ่าทุกคนที่มองเธอ”

“คุณ...” แววพูดไม่ออก ร่างกายเธอสั่นเพราะแรงตึงในอากาศ

“คืนนี้...” เขาก้มลง ลิ้นแตะใบหูเธอเบา ๆ

“ฉันจะฝังคำว่าของฉันไว้ในร่างกายเธอ...ทุกจุดที่ผู้ชายคนอื่นคิดจะมอง”

---

เสียงซิปแตกของเดรสดังเหมือนระเบิดในห้องรับรองหรู

แววหอบหายใจแรง ร่างเปลือยเปล่าเบื้องหน้าภพที่มองเธอราวกับไม่ใช่ผู้หญิง แต่คือสิ่งที่เขาต้อง “ครอบครองจนสุดลมหายใจ”

เขาไม่ถอดเสื้อของตัวเอง ไม่ปล่อยให้เธอได้แม้แต่เวลาเตรียมใจ

เขาแค่คว้าเธอเข้ามาในอ้อมแขน แล้ววางเธอลงบนโซฟาหนังอย่างแรง แต่ระวังพอจะไม่ให้เจ็บ

ดวงตาเขาทั้งดำ ทั้งแดง และทั้งสั่น

แต่ร่างกายของเขาแน่นร้อน ราวกับจะระเบิดได้ทุกวินาที

“คุณจะทำอะไร…” แววถามเสียงหอบ

“จะสั่งสอน” เขาตอบสั้น ๆ ก่อนโน้มตัวลง

ริมฝีปากของเขาประกบกับยอดอกเธออย่างแรง ใช้ทั้งปาก ลิ้น และฟัน ขบ ดูด จนร่างเธอสะดุ้ง

เขาทำเหมือนต้องการทิ้ง “รอยล่า” ไว้ในทุกจุดสำคัญของร่างเธอ

ให้เธอเป็นสนามรบที่ไม่มีใครกล้าเหยียบหลังจากนี้

มือเขาเลื่อนลงกลางเรียวขา ค่อย ๆ แยกมันออกโดยไม่มีคำขอ

แววขนลุกวาบทั่วร่างเมื่อเขาใช้นิ้วกลางแทรกระหว่างกลีบเนื้ออ่อนนุ่ม ไล้ขึ้นลงช้า ๆ

เสียงครางเบาหลุดจากลำคอเธอทันที

“ยังกล้าบอกอีกมั้ยว่าเมื่อคืนไม่สำคัญ” เขาถามข้างหู ขณะที่เพิ่มแรงนิ้ววนบนจุดไวสัมผัส

เธอเม้มปากแน่น สะโพกยกตามแรงนิ้วอย่างควบคุมไม่ได้

“ตอบสิ”

นิ้วเขาเริ่มแทรกลึกขึ้น “หรือจะให้ฉันทำแรงขึ้น จนเธอยอมพูดเอง”

“...สำคัญ” เธอกระซิบเสียงสั่น

“พูดใหม่ — ดัง ๆ”

เขาก้มลง ลิ้นแตะที่ปลายยอดอกเธอแล้วกัดเบา ๆ ขณะมือยังทำงานไม่หยุด

“สำคัญ...มาก...คุณภพ...” เสียงเธอเบาแต่จริง

เขาชะงักไปหนึ่งวินาที ก่อนเงยหน้าขึ้น สบตาเธอเต็ม ๆ

สายตานั้น... ไม่ได้เถื่อนอีกต่อไป แต่มันกลับเต็มไปด้วยความ กลัว

กลัวเสียเธอ

ภพไม่พูดอะไรต่อ เขายืดตัวขึ้น ถอดเข็มขัดอย่างเร็วแล้วปลดซิปลง เสียงโลหะกระทบกันดังแผ่ว ๆ

แล้วร่างของเขาก็คร่อมทับเธอไว้ทั้งหมด

เขาไม่ลูบ ไม่ถาม ไม่เตือน — แค่จับสะโพกเธอยกขึ้นเล็กน้อย แล้วดันตัวตนของเขาเข้าไปช้า ๆ

แน่น ลึก จนแววหายใจสะดุด

“ภพ...” เธอเรียกชื่อเขาเป็นครั้งแรก

เขาชะงักไปนิด แล้วเริ่มขยับช้า ๆ ดวงตาไม่ละจากใบหน้าเธอเลย

เสียงครางผสานกับเสียงเนื้อกระทบเนื้อในห้องเงียบ

ร่างเขาแนบเธอสนิท มือจับข้อมือเธอไว้ทั้งสองข้างเหนือศีรษะ

“บอกฉันอีก... ว่าเธอเป็นของใคร”

“ของคุณ...” แววหลุดเสียงพร่าตอบแทบจะทันที

เขากระแทกหนักขึ้นทันทีหลังคำนั้นหลุดจากปากเธอ

“อีก” เขาคำรามเบา ๆ ข้างหู

“ของคุณ...คุณภพ...คนเดียว...”

เขาครางเสียงต่ำ ร่างกายสั่นสะท้าน จับสะโพกเธอไว้แน่น แล้วเร่งจังหวะแรงขึ้น รุนแรงขึ้น

จนโซฟาสะเทือนจนเสียงหนังเสียดสีฟังชัดไปทั่วห้อง

ภพใช้ลิ้นเลียจากลำคอไปจนถึงฐานคาง สูดดมกลิ่นเหงื่อและน้ำหอมของเธอในทุกซอก

“เธอรู้มั้ย...” เขากระซิบเสียงพร่า “ฉันไม่รู้จะรักยังไง แต่ฉันรู้ว่าฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป”

“แม้จะต้องฆ่าใครก็ตาม”

---

พวกเขาระเบิดปลายสุดในวินาทีเดียวกัน ร่างเธอกระตุกอย่างรุนแรงก่อนเขาจะปล่อยลมหายใจสุดท้ายลงบนไหล่เธอ

แขนแกร่งกอดเธอแน่น เหมือนกลัวเธอจะหายไปจริง ๆ

เขาไม่พูดอีก

แต่ยังซุกใบหน้าไว้ในซอกคอเธออย่างแนบแน่น

แววลูบผมเขาเบา ๆ ในนาทีที่ห้องทั้งห้องเงียบ

ก่อนพูดเสียงสั่น

“คุณ...ไม่ได้แค่ทำให้ฉันรู้สึก...แต่คุณทำให้ฉันกลัวจะรู้สึกมากไปด้วย”

ภพยังคงนิ่ง

แต่มือเขากลับกอดแน่นขึ้น...แน่นเหมือนจะตอบว่า เขาเองก็กลัวไม่ต่างกัน

---

เสียงฝนตกกระทบบานกระจกห้องรับรองชั้นบนสุด

ร่างของทั้งคู่ยังนอนแนบกันอยู่บนโซฟาหนัง

ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงคราง ไม่มีการเคลื่อนไหว — มีเพียงเสียงหอบหายใจที่ยังไม่เสถียรเท่าหัวใจ

แววนอนซุกอยู่ใต้แขนภพ

มือเขากอดรอบหลังเธอไว้แน่นจนรู้สึกถึงจังหวะหัวใจแรง ๆ ใต้กล้ามอก

กลิ่นเหงื่อ กลิ่นน้ำหอม และกลิ่นเพศผสมกันเป็นกลิ่นเฉพาะของค่ำคืนนี้

แต่มันต่างจากทุกครั้ง

ไม่รุนแรง ไม่เร่าร้อน...

มันเต็มไปด้วยความกลัว — ความกลัวที่จะเสียคนตรงหน้า

“คุณไม่เคยพูดเลย...” แววเอ่ยเสียงแผ่วเบา มือนิ้วลูบแผงอกหนาไปมาเบา ๆ

“ว่าคุณเคยมีใครมาก่อนมั้ย... หรือเคยรู้สึกอะไรแบบนี้กับใครมาก่อนมั้ย...”

ภพไม่ตอบทันที ดวงตาเขาเหม่อมองเพดาน

ก่อนจะเอ่ยออกมาช้า ๆ

“ไม่เคยมี... และไม่คิดว่าจะมี... จนเจอเธอ”

แววใจเต้นแรง

คำพูดนั้นธรรมดา...แต่จากผู้ชายแบบภพ มันคือ “คำรัก” ที่ไม่ต้องมีคำว่า รัก

“แล้วถ้าฉันอยากได้มากกว่าร่างกายล่ะ”

เธอกระซิบ หัวใจสั่นจนเสียงสั่น

ภพพลิกตัวคร่อมเธอไว้

สายตาเขาไม่แข็งกระด้าง ไม่คลั่ง ไม่เถื่อน

มันกลับนุ่มจนเจ็บ

“ฉันไม่รู้จะให้ ‘หัวใจ’ ยังไง...

แต่ถ้าเธออยากได้ ฉันให้ทั้งตัว และยอมให้เธอ ก่อนใคร”

แววสะอื้น

เธอกัดริมฝีปาก กอดเขาแน่นเหมือนจะหลอมตัวเองเข้าไปในอกเขา

“ฉันกลัวคุณจะหายไปอีก... กลัวจะกลับไปอยู่คนเดียวอีก...”

ภพไม่พูด เขาแค่ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทั้งตัวเธอ และกอดแน่นขึ้น

จูบลงบนหน้าผากเธอหนึ่งที — ช้า ลึก และมั่นคง

---

เวลาตีสาม

แววตื่นขึ้นอีกครั้ง เธอฝันถึงเสียงปืน ฝันถึงเลือด และภาพของภพที่เดินหายไปในเงามืด

เธอลุกขึ้นจากโซฟาอย่างตกใจ

แต่เขายังนอนอยู่ตรงนั้น มือยังกอดเอวเธอไว้แน่นเหมือนไม่ยอมให้เธอไปไหน

หัวใจเธอหล่นวูบ

นี่ไม่ใช่ความหลงแล้ว

นี่คือความรักที่เริ่มรากลงลึกจนขยับไม่ได้

เธอก้มลงจูบหน้าผากเขาเบา ๆ แล้วกระซิบ

“อย่าทิ้งฉันนะ... ต่อให้คุณไม่พูดว่ารัก...แค่ไม่หายไปก็พอ”

---

เช้าวันต่อมา

ขณะเธอขับรถกลับบ้าน เพื่อล้างตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไปโรงพยาบาล

เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

> “หมอแววครับ... มีเหตุคนร้ายพยายามลอบเข้าห้องเก็บแฟ้ม ICU ช่วงกลางดึกค่ะ

ตำรวจบอกให้คุณงดเข้าเวรชั่วคราวเพื่อความปลอดภัย”

หัวใจเธอหยุดเต้นชั่ววินาที

มีคนต้องการข้อมูลคนไข้ — หรือ...อาจต้องการตัวเธอ

เธอหันรถกลับไปหาเขาทันที

---

ภพนั่งอยู่ในห้องทำงานส่วนตัว

ข้อมูลภาพวงจรปิดเปิดค้างอยู่บนหน้าจอ

ชายที่เคยตามแววที่ลานจอดรถ...กลับมาอีกแล้ว และยืนจ้องกล้องนิ่ง ๆ เหมือนส่งคำเตือน

ในมือเขา ภพกำมือถือไว้แน่น — ภาพใบหน้าของแววถูกตัดต่ออยู่ในกลุ่มลับออนไลน์ใต้ดิน

พร้อมคำว่า “ของเล่นใหม่ของสารวัตรเลือดเย็น”

เลือดขึ้นหน้า

มือที่เคยเฉยชา กลับขยี้มือถือทิ้งกับพื้น

เขาโทรหาหน่วยพิเศษทันที

เสียงเข้ม ราบเรียบ แต่ฟังแล้วขนลุก

“ผมจะเป็นคนเคลียร์เรื่องนี้เอง — ใครเข้าใกล้เธออีกแม้แต่ก้าวเดียว ผมจะฆ่ามันก่อนกฎหมายทันที”

---

ค่ำคืนนั้น

ภพกลับมาที่ห้องบนดาดฟ้าอีกครั้ง แววนั่งรออยู่ตรงหน้าต่าง

เธอไม่ถาม ไม่พูด แค่ลุกขึ้นเดินเข้ามาหาเขา

เขาไม่กอดเธอแน่นเหมือนครั้งก่อน

แต่ใช้มือประคองแก้มเธอ แล้วแนบริมฝีปากจูบเธออย่างอ่อนโยนที่สุดในชีวิต

มือเขาเลื่อนลงมาถอดเสื้อเธอออกทีละชิ้น ไม่รีบ ไม่บีบ ไม่เร่ง

เขาคลานลงบนเตียงอย่างระวัง ก้มลงจูบผิวเธอตั้งแต่ข้อเท้าขึ้นไป

แววนอนนิ่ง น้ำตาคลอ ไม่ใช่เพราะความเจ็บ — แต่เพราะอ้อมกอดที่ทำให้เธอรู้ว่า

เขาอาจไม่พูด...แต่เขากำลัง “รัก”

เขาเข้าไปในตัวเธออย่างช้า ๆ ลึก ทุกจังหวะหนักแน่น

ไม่มีเสียงหอบแรง ไม่มีคำสั่ง ไม่มีคำหยาบ

มีแต่ลมหายใจแนบผิว

มีแต่เสียงครางต่ำในลำคอ

มีแต่น้ำตาของเธอ...ที่ไหลอาบขมับอย่างไม่หยุด

เธอกอดเขาแน่น สะอื้นในอ้อมแขนที่เคยแข็งดั่งหิน

ตอนนี้มันอุ่นยิ่งกว่าผ้าห่ม

เขากระซิบเบา ๆ

“คืนนี้ฉันจะไม่หลับ ฉันจะเฝ้าเธอทั้งคืน — เฝ้าทุกลมหายใจของเธอ”

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***