ตอนที่ 2: ดึงดูดต้องห้าม

เสียงนาฬิกาปลุกไม่ดังในห้องพักโรงแรมหรูกลางเมือง แต่ร่างของแววกลับรู้สึกตัวก่อนแสงแดดจะลอดผ่านม่านเสียอีก

เธอลืมตาช้า ๆ กลิ่นกายของเขายังอวลอยู่ในหมอน กลิ่นกายเพศผู้ที่ดิบเถื่อน แฝงกลิ่นเหงื่อ ผสมกลิ่นบุหรี่และหนังแท้ — กลิ่นที่ติดอยู่บนผิวเธอ ราวกับตราประทับของเจ้าของที่เพิ่งผ่านศึกกลางคืนมา

เตียงข้างเธอว่างเปล่าแล้ว แต่รอยบนผ้าปูบอกชัดว่าเขาเคยนอนอยู่ตรงนี้...

ริมฝีปากของเธอยังชาเหมือนถูกขบเม้มไว้ทั้งคืน ต้นขาด้านในช้ำเบา ๆ ด้วยความแน่นและลึกที่เขาฝากไว้ไม่มีปราณี แต่ถึงอย่างนั้น... ร่างกายเธอกลับยังคงต้องการมากกว่านั้น

ภพ... สัตว์ร้ายเงียบที่ปลุกวิญญาณหญิงในตัวเธอขึ้นมาทั้งหมดในคืนเดียว

เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น — สั่นแรงราวกับจะเตือนว่าโลกจริงยังตามมาเสมอ

> “ดร.แววครับ ที่ ER มีคนไข้ฉุกเฉินที่เกี่ยวข้องกับคดีฆาตกรรมเมื่อวานนี้ค่ะ ตำรวจขอความร่วมมือคุณด่วนเลย”

เธอขมวดคิ้วทันที ชื่อผู้ป่วยคือ "เอกพล" — คนขับรถที่โดนลูกหลงจากเหตุไล่ล่าที่ภพทำเมื่อวาน และตอนนั้นเขาถูกส่งต่อมา ICU โดยที่ภพไม่ทันได้สอบสวน

“คุณอย่าเพิ่งให้ใครเข้าถึงเขา จนกว่าฉันจะไปถึง” เธอสั่งแล้วรีบคว้ากระเป๋า สวมชุดทำงานสีขาวครีม กระโปรงทรงสอบที่ทำให้เรียวขาดูยาวขึ้นทันที

---

ภายในห้องสอบสวนที่โรงพยาบาล ภพยืนพิงผนัง สวมเสื้อเชิ้ตใหม่ สีเทาเข้ม ไม่มีเครื่องแบบ แต่รัศมีของ “สารวัตร” ยังแรงอยู่ชัดเจน

เขาไม่ได้มองคนไข้ตรงหน้าเลย — เขามองแววที่เดินเข้ามาในห้อง พร้อมเสียงส้นสูงกระทบพื้นเบา ๆ ดวงตาของเขากวาดจากหน้าเธอลงมาจนถึงปลายเท้าแบบไร้การปิดบัง

เธอรับรู้... สายตานั้นมันทั้งเรียบ ทั้งลึก และเร่าร้อนเหมือนเปลวเพลิงที่ยังไม่สงบ

แววหลบสายตาไปทางคนไข้ “คนเจ็บยังรู้สึกตัวไม่เต็มร้อยนะคะ พอมีเวลานอนพักสมองไม่นานเอง”

“ผมไม่ถามถึงคนไข้” ภพพูดสั้น ๆ แต่แววสะดุด

“แล้วคุณจะถามถึงอะไร?” เธอถามกลับเสียงเบา

“เมื่อคืน...” เขาหยุดนิ่งไปแค่เสี้ยววินาที ก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำ “เธอเสียใจมั้ย?”

แววเลิกคิ้ว ท่าทางยั่วนิด ๆ เพื่อป้องกันตัวเองจากอารมณ์บางอย่างที่กำลังจะล้น

“คุณถามแบบนั้นกับผู้หญิงทุกคนหลังจาก...”

“ไม่เคยมี ‘ผู้หญิงทุกคน’” ภพตอบทันที “มีแค่เธอ”

แววเงียบ ดวงตาสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนพยายามกลบด้วยรอยยิ้ม

“งั้นก็ถือว่า... เราเริ่มต้นกันแปลกดีนะคะ ตำรวจกับหมอ ที่นอนด้วยกันก่อนคุยกันเรื่องชื่อจริง”

เขาขยับเข้ามาใกล้ แววต้องถอยหลังไปติดโต๊ะ

“ไม่ใช่แค่ ‘นอนด้วยกัน’” เขาโน้มตัวลงช้า ๆ เสียงหายใจแตะข้างแก้มเธอ “ฉัน ‘ฝัง’ ตัวเองไว้ในเธอแล้ว แวว...อย่าคิดว่าเรื่องเมื่อคืนจะลบได้ง่าย”

---

เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะทันควัน

“สารวัตรครับ มีรายงานว่า ‘เอกพล’ ถูกตามสะกดรอยก่อนมาถึงโรงพยาบาล ทางฝ่ายข่าวกรองเชื่อว่าเขาอาจพัวพันกับขบวนการยาเสพติดระหว่างประเทศ”

ภพขมวดคิ้วทันที แววก็พลันรู้สึกถึงไอเย็นแปลก ๆ ไล่ขึ้นสันหลัง

“หมอแวว...คุณเป็นคนสุดท้ายที่เข้าห้อง ICU ก่อนคนเจ็บจะอาการทรุด — แล้วคุณไม่ได้อยู่คนเดียวตอนนั้น”

เสียงจากอีกนายตำรวจพูดชัดเจน

ภพหันขวับ ดวงตาดำสนิท เหมือนเปลวไฟเริ่มจุดขึ้นใหม่

แววกลืนน้ำลาย — เธอรู้แล้วว่านี่อาจไม่ใช่แค่เรื่องของ “เตียง” อีกต่อไป

---

ห้องทำงานแพทย์เวรชั้นบนสุดของโรงพยาบาลปิดเงียบ แต่ประตูที่ล็อกจากด้านในไม่ได้ช่วยปิดกั้นความตึงเครียดที่ไหลเวียนในอากาศเลยแม้แต่น้อย

แววยืนพิงตู้เอกสาร ผิวเธอซีดน้อย ๆ จากแรงกดดันที่ถูกซักถามว่าอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเครือข่ายยาเสพติด ทั้งที่เธอแค่ช่วยคนเจ็บ

ภพเดินตามเข้ามาเงียบ ๆ ปิดประตูลงเบา ๆ ร่างสูงใหญ่ของเขาขวางทางออกไว้โดยสมบูรณ์

“ทำไมไม่บอกฉันว่ามีใครอยู่กับเธอใน ICU?” น้ำเสียงของเขาต่ำ แฝงแรงสะกดจิต

“ก็เพราะมันไม่มีไง...” แววหันมา ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ “แล้วคุณเป็นอะไร ทำไมมองฉันเหมือนจะฆ่ากันอยู่ตลอดเวลา?”

ภพไม่พูดเปล่า เขาก้าวเข้ามาเร็ว ร่างสูงชิดติดจนเธอต้องแหงนหน้าเผชิญเขาเต็ม ๆ

“ฉันมองเธอเหมือนจะ ‘ฆ่า’ เพราะเธอกำลังจะ ‘ฆ่าฉัน’” เขากระซิบเสียงพร่า ขณะที่มือดันเธอชิดผนังตู้เอกสาร “ด้วยความอยาก...ที่ฉันไม่เคยรู้ว่ามันรุนแรงได้ขนาดนี้”

แววยังจะตอบกลับ แต่ถูกปิดปากด้วยริมฝีปากร้อนจัดที่จู่โจมอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีการรอ ไม่มีจังหวะ — มีแค่การลงโทษ

ภพบดจูบรุนแรง มือข้างหนึ่งโอบรัดเอว อีกข้างหนึ่งดึงเสื้อกาวน์เธอเปิดออก กระดุมหลุดกระจาย ขณะที่เขาซุกใบหน้าลงตรงเนินอก ลิ้นไล้กวาดผ่านผิวเนียนจนเธอสะดุ้งเผลอครางเสียงต่ำ

“คุณโกรธ...” เธอพูดระหว่างจูบ “เพราะมีคนอื่นเข้าไปในห้อง ICU หรือเพราะ...กลัวฉันจะไปมีอะไรกับคนอื่น?”

คำพูดนั้นเปลี่ยนอุณหภูมิในห้องทันที

ภพเงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มเหมือนกลางคืน “เพราะฉันไม่ชอบให้ใครแตะ ‘ของ’ ของฉัน”

คำว่า ‘ของฉัน’ ทำให้แววขนลุกวาบ ทั้งร้อน ทั้งหนาว พร้อมกัน

เขาจับข้อมือเธอขึ้น กดไปเหนือศีรษะ ใช้ร่างกายกดเธอไว้กับตู้ มืออีกข้างเลื่อนไปเปิดกระโปรงทรงสอบที่รัดสะโพกเธอขึ้นอย่างรุนแรง ก่อนจะฉีกชั้นในทิ้งอีกครั้ง

“ของฉัน...” เขากระซิบใกล้ ๆ ใบหู “จะไม่มีใครได้เห็น...ไม่ว่าในห้องฉุกเฉิน...หรือใต้แสงไฟใดทั้งนั้น”

แววหายใจหอบ ร่างกายเธอสั่นแรงตั้งแต่เขาแตะนิ้วแรกไปที่กลางเรียวขา ใช้ฝ่ามือหนาบีบสะโพกเธอแน่น แล้วลากไล้นิ้วผ่านร่องชื้นที่เปียกจนเขาต้องกัดฟัน

เขาก้มลง ใช้ลิ้นกวาดซ้ำลงล่าง ไม่รอให้เธอขอ ไม่แม้แต่จะช้า

เสียงของแววหลุดออกมาไม่ทันห้าม เธอร้องครางสูง มือจิกไหล่เขาอย่างไม่สนผิวหนังที่โดนขูด

ภพค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นอีกครั้ง และในจังหวะที่เธอจะพูด เขาดันสะโพกเข้าหาเธอทันที รุนแรง ลึก และไม่มีการเตือน

“อ๊ะ...ภพ...!” เธอกัดปาก มือคว้าคอเสื้อเขาแน่น

เขากระซิบคำเดียว

“เงียบ... อย่าร้อง... เดี๋ยวมีคนได้ยินว่าเธอเป็นของฉันยังไง”

เสียงหอบหายใจของเขาแทรกอยู่ในจังหวะที่สะโพกกระแทกเข้ามาทุกครั้ง ลึกขึ้น เร็วขึ้น ราวกับสัตว์ป่า เขาใช้ทั้งตัวดันเธอไว้ไม่ให้หนี ร่างเขาทั้งแข็งและร้อนระอุ

“คุณหึง” เธอพูดเสียงแผ่ว “คุณติดฉันแล้วจริง ๆ ใช่มั้ย?”

เขาไม่ตอบ เขาเพียงใช้ริมฝีปากขบเบา ๆ ที่ไหล่เธอ ทิ้งรอยไว้เป็นหลักฐาน แล้วกระแทกครั้งสุดท้ายจนร่างเธอแทบยกขึ้นจากพื้น

เสียงครางหลุดจากลำคอของทั้งสองก่อนจะจบด้วยแรงกระตุกที่แผ่ไปทั้งร่าง

และเมื่อทุกอย่างสงบลง ภพก็ยังไม่ขยับออกไปไหน เขายังอยู่ตรงนั้น แนบชิด เหงื่อหยดลงมาตามไรผม

“ฉันไม่เคยติดใครมาก่อน...” เขาพูดเบา ๆ ข้างหูเธอ “แต่เธอกำลังจะเปลี่ยนทุกอย่าง”

ค่ำคืนนั้น เมืองหลวงเต็มไปด้วยแสงไฟและเสียงบีบแตร แต่ในมุมหนึ่งของลานจอดรถชั้นใต้ดินโรงพยาบาล กลับเงียบราวกับหลุดออกจากโลก

แววก้าวออกจากลิฟต์คนเดียว โทรศัพท์แนบหู พูดคุยกับเพื่อนหมออีกโรงพยาบาลเรื่องคนไข้ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีบางอย่าง ‘ผิด’

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ตามหลังมา—ไม่ใช่ใครที่เธอรู้จักแน่

เธอเร่งจังหวะ มือล้วงหากุญแจรถในกระเป๋า แต่เสียงฝีเท้านั้นก็เร็วขึ้นเช่นกัน

ก่อนที่เธอจะหันหลังกลับ—

ร่างหนึ่งพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

แววร้องเสียงหลุดหลุด แต่ไม่ทันจะได้ส่งเสียงอีก เงาสูงใหญ่อีกคนก็พุ่งตามเข้ามา—

ปัง!

เสียงกระแทกดังสนั่น เมื่อชายที่พุ่งมาหาเธอโดนกระชากลำคออัดเข้ากับเสา

แววหอบหายใจ เหงื่อเย็นผุดทั่วหลัง มองภาพตรงหน้าด้วยตาเบิกกว้าง

ภพ

เขามาเร็วกว่าที่เธอคิด

มือข้างหนึ่งของเขากำคอคนร้ายแน่น อีกข้างชักปืนพกออกมาแบบไม่ลังเล ปลายกระบอกจ่อแน่นที่หน้าผากของชายคนนั้น

“ใครส่งแกมา” เขาถามเสียงราบ เรียบ...แต่น่ากลัวกว่าคำขู่ใดในโลก

คนร้ายไม่ตอบ—ภพขยับปืนเข้าใกล้อีกนิด นิ้วเกือบแตะไก

“ฉันนับสาม ถ้าไม่ตอบ... ฉันจะยิงให้ไม่ตายแต่เดินไม่ได้อีกเลย”

แววกลืนน้ำลาย แม้จะรู้ว่าเขาเป็นตำรวจ แต่ภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอขนลุก—เขาไม่ใช่แค่ตำรวจ เขาคือหมาป่าที่เมื่อกัดแล้วจะไม่ปล่อยเหยื่อเด็ดขาด

“ย...อย่าฆ่าผม ผมแค่ได้ค่าจ้างให้ถ่ายภาพผู้หญิงคนนั้น...”

ชายคนนั้นชี้มาที่แวว มือสั่น “ไม่รู้ชื่อคนจ้าง แค่เป็นเบอร์แปลก ๆ...”

ภพผลักมันลงกับพื้นอย่างแรง จนเสียงกระแทกดังก้องลานจอดรถ ก่อนหันกลับมาหาเธอ

แววยืนนิ่ง ใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะ รู้สึกถึงแรงสั่นในร่าง

ภพเดินเข้ามาใกล้ ดวงตาเขาดำสนิท สันกรามขึ้นชัดเจน เส้นเลือดที่คอเต้นแรง

“มีคนหมายหัวเธอ” เขาบอกเสียงเข้ม “และฉันจะไม่ปล่อยให้ใครมาแตะต้องเธออีก—แม้แต่ปลายเล็บ”

เธอหายใจลึก “คุณตามฉันมา?”

“ฉันไม่ได้ตาม... ฉันแค่ไม่ไว้ใจโลกนี้พอจะปล่อยเธอไว้คนเดียว” น้ำเสียงเขาหนักแน่น ราวกับเป็นกฎของจักรวาล

เธอเม้มปากแน่น ก้าวเข้าไปหาเขาหนึ่งก้าว

“แล้วคุณไว้ใจฉันหรือยัง?”

เขาไม่ตอบ แต่มือเขายกขึ้นแตะแก้มเธอเบา ๆ

“ฉันแค่...ยังไม่รู้จะใช้คำว่า ‘ของฉัน’ กับใครยังไง...แต่มันใช้กับเธอ...จนอยากจารึกไว้ในเลือด”

เธอหัวเราะเบา ๆ น้ำตาคลออย่างประหลาด “คุณพูดอะไรโรแมนติกแบบนั้นออกมาได้ยังไง...”

“ไม่โรแมนติก...นี่คือความจริง” เขาจ้องตาเธอไม่กะพริบ “ถ้าฉันต้องฆ่าเพื่อปกป้องเธอ...ฉันจะไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว”

---

คืนนั้น แววไม่ได้กลับบ้าน

ภพพาเธอไปยังห้องลับของเขา — ห้องพักบนดาดฟ้าสถานีตำรวจที่ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีรูป ไม่มีภาพ ไม่มีแม้แต่เตียงดี ๆ

แต่เขาเปิดประตูให้เธอเข้ามา

และในความเงียบของห้องนั้น แววรู้แล้วว่า...

เขาไม่ใช่แค่ผู้ชายที่เธอมีเซ็กส์ด้วย

เขา คือคนที่ร่างกายเธอเลือก...

และหัวใจเธอกำลังจะยอมจำนนอย่างช้า ๆ...แต่แน่นอน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***