ตอนที่ 1: ปะทะแรก แรงสั่นไหว

เสียงไซเรนแว่วไกลดังลั่นใกล้โรงพยาบาลกลางกรุงเทพยามค่ำ หน้าห้องฉุกเฉินเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและเสียงร้องโหยหวนของคนเจ็บ รถตำรวจจอดหน้าทางเข้าอย่างรวดเร็ว ประตูเปิดออกด้วยมือใหญ่แข็งแรงของผู้ชายร่างสูงในชุดนอกเครื่องแบบ — เสื้อเชิ้ตสีดำพับแขนเผยเส้นเลือดตามท่อนแขนแน่น กล้ามไหล่หนา หน้าคมดุดัน มีรอยแผลเป็นจาง ๆ บนคาง และสายตาคมเฉียบเหมือนใบมีดโกน

สารวัตรภพ เดินตรงเข้ามาในห้องฉุกเฉินโดยไม่พูดอะไรสักคำ เสียงบู๊ทหนักกระทบพื้นดังกังวาน เป็นจังหวะเดียวกับที่หญิงสาวในเสื้อกาวน์สีขาวสะบัดผมลอนยาว ดึงถุงมือยางออกและหันมามองเขาอย่างฉับพลัน

“ขอโทษนะคะ นี่มันเขตห้ามเข้า!” เสียงหวานห้วนแต่ดังกังวานของ หมอแวว กระทบโสตประสาทเขาราวกับฟ้าฟาด

เขาหยุดชั่วครู่ มองเธออย่างไร้อารมณ์ ก่อนพูดเพียงคำเดียว

“คนร้ายอยู่ไหน”

แววเลิกคิ้ว หน้าสวยเฉี่ยวด้วยอายไลเนอร์แน่นๆ แววตาคมซ่าบซ่านเหมือนแอลกอฮอล์แรง ๆ ในผับ “คุณจะมาก้าวร้าวอะไรกับหมอคะ คนเจ็บก็ต้องรักษาไม่ว่าจะเป็นใคร—”

“มันฆ่าคนมา” เสียงทุ้มของภพพูดขัดเย็นเฉียบ แต่ดวงตานั้นไม่ได้มองคนร้ายเลย มันจ้องมาที่เธอเต็ม ๆ จนเธอต้องกลืนน้ำลาย

“ก็ใช่ค่ะ แต่นี่โรงพยาบาล ไม่ใช่โรงพัก” แววเชิดคาง ท่าทางมั่นใจ “คุณตำรวจบางคนก็เหมือนคนป่า นึกว่าใช้ตราจับใครก็ได้”

เขาไม่ตอบ แต่เดินเฉียดผ่านเธอไปโดยตั้งใจจะไม่ชน — ทว่าช่วงที่แผ่นอกกว้างของเขาเฉียดเนินอกเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แววก็รู้สึกเหมือนไฟฟ้าช็อต

พระเจ้า...ตัวเขาร้อนเหมือนเตาเผา...

“กลิ่นเลือด...กับกลิ่นน้ำหอมคุณ...ตีกันชะมัด” เขาเอ่ยเสียงเบาราวกระซิบแต่ชัดเจนพอให้เธอได้ยิน

แววหันขวับ ดวงหน้าแดงเรื่อ

“คุณพูดแบบนี้กับหมอทุกคนเหรอ”

ภพไม่ตอบ เพียงปรายตามองเธอ แล้วเดินเข้าห้องคนไข้ไปโดยไม่แคร์ เธอเม้มปากแน่น

อะไรของผู้ชายคนนี้... ทั้งเย็นชา ทั้งไร้มารยาท แถมยังหล่อโคตร...

ใช่ หล่อโคตร...

---

คืนนั้น เวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน ผับหรูแถวย่านทองหล่อเปิดไฟวิบวับสะท้อนเงาผู้คน แววอยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีแดงสด ริมฝีปากทาลิปแดงสดเหมือนเชอรี่ หัวเราะกับเพื่อน ๆ พลางโยกตัวตามจังหวะเพลง EDM เสียงดัง

แต่แล้ว สายตาเธอก็เหลือบเห็นเงาสูงใหญ่ที่ยืนพิงกำแพงตรงบาร์ มองตรงมาด้วยแววตานิ่ง ๆ เหมือนสัตว์นักล่าซ่อนตัวอยู่ในป่า

ภพ

เขาใส่เสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำ กางเกงยีนสีเข้ม และรองเท้าบู๊ทคู่เดิม ดวงตาคมกริบยังจ้องเธอไม่วางตา เหมือนมองเหยื่อ ไม่ใช่ผู้หญิง

“โอ๊ย ตายแล้ว คนหล่อขนาดนั้นใครวะ” เพื่อนแววพูดพลางแตะไหล่เธอ

เธอจิบเหล้า แล้วเลียริมฝีปากเบา ๆ “ตำรวจ...สายสืบ...พูดน้อย ร้ายลึก”

“ของชอบมึงเลยอะดิ” เพื่อนกระซิบ

แววยิ้มมุมปาก “คืนนี้...กูอยากลองเขย่าก้อนน้ำแข็งดูหน่อย”

เธอลุก เดินตรงไปหาเขาด้วยส้นสูงห้าหุน เสียงดังชัดเจนบนพื้นไม้ เขายืนตัวตรงเมื่อเธอหยุดตรงหน้า

“ตามฉันมาทำไมคะ คุณตำรวจ?”

เขาก้มมองเธออย่างเหนือกว่า ใกล้จนเธอได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ผสมกลิ่นบุหรี่

“สืบ”

“สืบที่ผับ? หรือสืบว่าฉันนัวกับใครคืนนี้?” เธอท้าทาย ยกมือแตะกระดุมบนเสื้อเขาเบา ๆ

เขาคว้าข้อมือเธอแน่น แต่น้ำเสียงยังคงราบเรียบ

“อย่าล้อเล่นกับไฟ ถ้าคุณยังไม่พร้อมจะไหม้”

หัวใจเธอเต้นแรงกว่าเบสในผับ มือของเขาแข็งราวกับเหล็ก และความร้อนจากฝ่ามือนั้นแผ่ซ่านขึ้นแขนเธอเหมือนไฟคลอก

นี่มันแค่เริ่มต้น... แล้วถ้าเขาเถื่อนจริงๆ ขึ้นมา...

---

ภายในห้องลับของผับ — ที่มีไว้สำหรับแขกวีไอพีหรือบางครั้ง...เพื่อการแลกเปลี่ยนที่ไม่ควรถูกเปิดเผย — ไฟสลัวส่องผ่านม่านผ้าโปร่งบาง สะท้อนเงาของร่างสองร่างที่ยืนเผชิญหน้ากันอยู่

เสียงเพลงข้างนอกดังเบา ๆ ผ่านผนังหนา ขณะที่แววยืนนิ่ง ไม่แม้แต่จะหายใจแรงเมื่อเขายังคงกุมข้อมือเธอไว้แน่น

“ปล่อยสิ” เธอพูดเบา ๆ

ภพปล่อย แต่ยังไม่ขยับไปไหน ร่างสูงใหญ่ของเขาอยู่ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงความต่างของอุณหภูมิระหว่างผิวกายเธอที่เริ่มร้อน กับร่างเขาที่เหมือนหินหลอมในเปลวไฟ

“คุณมีปัญหากับผม?” เขาถามในที่สุด น้ำเสียงต่ำลึกสะกิดสะท้านอย่างไม่รู้ตัว

แววยิ้มมุมปาก “ไม่มี...แต่ฉันแค่สงสัยว่าคุณเคยยิ้มบ้างมั้ย”

เขาไม่ตอบอีกเช่นเคย ดวงตานิ่งเฉย แต่ข้างในปั่นป่วน

เธอเดินเข้าใกล้ยิ่งกว่าเดิม แหงนหน้ามองขึ้น จนปลายจมูกเกือบแตะกัน

“หรือคุณกลัว... ว่าถ้าเผลอยิ้มให้ฉันแล้วจะติดใจ?”

ภพคว้าคางเธอแน่นกว่าเดิม คราวนี้แรงกว่าครั้งก่อน ริมฝีปากของเขาอยู่ใกล้จนลมหายใจร้อนปะทะผิวเธอทุกคำ

“คุณกำลังเล่นกับอะไรที่คุณไม่เข้าใจ” เสียงเขาเหมือนคำรามเบา ๆ

แววไม่ถอย เธอยังคงยั่ว “ก็สอนฉันสิ”

ทันทีที่คำพูดจบลง ภพบดริมฝีปากลงมาอย่างแรง เขาจูบเธอเหมือนพายุ ไม่ใช่การจูบเพื่อรัก — แต่มันคือการจูบของผู้ชายที่อดกลั้นมานาน จูบแรกของคนที่ไม่เคยลิ้มรสสัมผัสทางเพศ

เขาครางเบา ๆ ในลำคอเมื่อปากเธอตอบรับ ทั้งดุนลิ้นและปล่อยให้เขาดูดขบอย่างดิบเถื่อน

มือของเขาขยุ้มแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่เปิดเพราะชุดเดรสเกาะอก ลูบไล้จากต้นคอลงมาตามแนวกระดูกสันหลัง แววสะดุ้งแต่ไม่หนี กลับยิ่งแนบตัวเข้าไปใกล้

“คุณ... ไม่เคย...” เธอพูดเสียงแผ่วเมื่อริมฝีปากแยกออก

ภพหายใจแรง ดวงตาแดงวาว เขาไม่ตอบ แต่สายตาที่มองเธอเหมือนสัตว์ร้ายเพิ่งได้กลิ่นเหยื่อครั้งแรกในชีวิต

เขาจับมือเธอแล้วกดมันลงบนอกซ้ายของเขา หัวใจเขาเต้นแรง รัว ไม่ต่างจากของเธอ

“ตอนนี้ ฉันไม่อยากฟังคำถาม” เขาเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันแค่อยาก...รู้ว่าเธอจะหยุดฉันไหม ถ้าฉัน...ไปต่อ”

แววยิ้ม — และไม่พูดอะไร เธอแค่ค่อย ๆ ใช้นิ้วปลดกระดุมเสื้อเขาทีละเม็ด ขณะที่ภพยืนนิ่ง ปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายชี้นำเป็นครั้งแรกในชีวิต

เนื้อผิวของเขาร้อนจัด กล้ามอกแน่นกระเพื่อมตามจังหวะหายใจ เธอเลื่อนริมฝีปากลงไปที่อกข้างหนึ่ง ขบเบา ๆ ตรงรอยแผลจาง ๆ บนผิวเขา

ภพสูดลมหายใจแรง คำรามในคออีกครั้ง เขากระชากเธอเข้ามาแนบอกแน่นจนร่างบางแทบขาดใจ ริมฝีปากบดลงมาซ้ำอีกครั้งอย่างหิวกระหายกว่าเดิม มือเลื่อนลงไปถึงสะโพก ลูบคลำผ่านเนื้อผ้า แล้วกำแน่นจนเธอเผลอครางเสียงต่ำ

“คุณรู้มั้ยว่าคุณกำลังทำให้ผม...” เขาหยุดหายใจ

“หิว?” เธอกระซิบ

เขาตอบด้วยการกดเธอลงกับผนังห้อง แขนข้างหนึ่งยันผนังไว้ อีกข้างจับเอวเธอแน่น ใบหน้าเขาอยู่ตรงลำคอเธอ จมูกซุกไซ้ตามแนวคอเบา ๆ ก่อนใช้ลิ้นแตะไล้ไปจนถึงกระดูกไหปลาร้า

แววขาสั่น เธอไม่เคยถูกสัมผัสด้วยพลังแบบนี้ — ดิบ เถื่อน หิวกระหาย และซื่อสัตย์กับความรู้สึกจนแทบไม่มีคำอธิบาย

แต่ภพก็หยุดทันที ทั้งที่ลมหายใจเขายังหนักหน่วง และกล้ามเนื้อแข็งเกร็งเต็มตัว

เขาถอยออกมา ราวกับใช้พลังงานมหาศาลห้ามตัวเองไว้

“ออกไป... ก่อนที่ฉันจะ...” เสียงเขาสั่นเล็กน้อย

แววยืนนิ่ง หน้าหล่อนั้นแดงจัดและเปียกเหงื่อ “ก่อนที่คุณจะทำอะไร?”

เขาหลับตาแน่น “ก่อนที่ฉันจะปล่อยสัตว์ในตัวฉันออกมา — และเธอจะไม่มีวันลืมคืนแรกของมัน”

---

ภายในห้อง VIP ยังคงมืดสลัว กลิ่นกายและเหงื่อเริ่มผสมกับกลิ่นเครื่องดื่มในอากาศจนราวกับห้องนี้ไม่ใช่แค่ที่พักชั่วคราว แต่คือสนามรบของความอยาก...

ภพยืนพิงกำแพง ฝ่ามือยังกำแน่นเหมือนระเบิดจะระเบิดในอกทุกวินาที ใจเขาเต้นแรง และท่อนล่างแข็งขึงเจ็บปวดเพราะความปรารถนาที่ถูกสกัดกลางทาง

เขาไม่เคยรู้ว่า ‘อารมณ์’ แบบนี้มันหน้าตาเป็นยังไง...

และเธอ — หญิงสาวตรงหน้า — เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้ว่า "สิ่งที่เรียกว่าไฟปรารถนา" มันไม่มีวันควบคุมได้จริง

แววถอยออกมานิด ก่อนจะเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง คราวนี้เธอยื่นมือไปที่ขอบกระโปรงเดรสตัวเอง แล้วรูดลงจนหลุดจากสะโพก เผยให้เห็นเรียวขาขาวสะท้อนแสงไฟ และกางเกงในลูกไม้สีดำลายโปร่งที่แทบไม่ปกปิดอะไรเลย

ภพกัดฟันจนสันกรามขึ้นชัดเจน เขายังไม่ขยับ แต่อารมณ์เขารุนแรงเกินจะทนได้นาน

เธอเดินเข้ามาแนบอกเขาอีกครั้ง มือเรียวลูบแผ่นอกเปลือย แล้วลากไล้ลงมาตามแนวหน้าท้องที่แน่นจนเห็นรอยกล้ามเป็นแท่งชัดเจน ราวกับปั้นมาจากหิน

“ถ้า...ฉันขอให้คุณทำ...คุณจะหยุดฉันมั้ย?”

“ผมไม่เคยหยุดอะไรที่ผมไม่เคยเริ่ม” เขาตอบทันที เสียงต่ำราวกับคำสั่ง

แวววางริมฝีปากบนริมฝีปากเขาเบา ๆ ครั้งแรก — ไม่มีแรง ไม่มีการลุกล้ำ แค่สัมผัสแผ่วเบา เหมือนรอให้เขาเป็นฝ่ายเลือก...

และเขาเลือก

ภพคว้าร่างเธอขึ้นช้อนทันที พาไปวางบนโซฟาเบาะหนังอย่างรวดเร็ว ไม่มีความนุ่มนวล มีแต่แรงกด ความแน่น และความดิบที่เขาไม่เคยรู้ว่าเก็บไว้กับตัวมานานแค่ไหน

เขาจูบลงมาที่ลำคอ ใช้ลิ้นไล้ช้า ๆ ไปตามแนวคอด้านข้าง ขบเม้มตามแรงสั่นของกล้ามเนื้อเธอ แววครางเสียงต่ำ มือจิกเบาะโซฟาแน่น

มืออีกข้างของเขาเลื่อนไปยังต้นขาเธอ ลูบผ่านเนื้อเนียนนุ่ม ไล้ไปจนถึงขอบชั้นใน และแทนที่จะรีบร้อน — เขากลับหยุดอยู่แค่ขอบนั้น ใช้ปลายนิ้ววนเบา ๆ จนเธอแทบจะยกสะโพกขึ้น

“คุณ...” แววพูดเสียงหอบ “คุณทำแบบนี้เก่งเกินไปสำหรับคนที่ไม่เคย...”

เขาเงยหน้าขึ้น ดวงตาดำวาวและแดงจัดจนแทบเป็นสีเลือด

“ผมเคยเห็นมันในทุกซอกซอยของชีวิตคนร้าย ผมรู้ว่าความต้องการมันหน้าตาเป็นยังไง...แต่เพิ่งเคยรู้ ว่ากับคุณ...มัน ‘รู้สึก’”

ทันใดนั้น เขาใช้ปากแตะปลายยอดอกเธอผ่านชุดในบางเบา ดูดแรงพอให้เธอร้องคราง มือเลื่อนลงไปใต้กางเกงใน ใช้นิ้วกลางแยกกลีบเนื้ออ่อนช้า ๆ

เธอเปียก — เปียกจนเขารู้สึกได้ตั้งแต่ปลายนิ้วสัมผัส

เขาจ้องหน้าเธออีกครั้ง ขณะที่เริ่มวนปลายนิ้วบนจุดเสียวเบา ๆ “บอกผมว่าคุณพร้อม...”

แววเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรง มือคว้าผมเขาแน่น

“ไม่ใช่แค่พร้อม... ฉันอยากให้คุณปล่อย ‘สัตว์ร้าย’ ตัวนั้น...ออกมาเลย”

ภพไม่ต้องให้เธอพูดซ้ำ เขาลุกขึ้นช้า ๆ รูดซิปกางเกงตัวเองลง เผยให้เห็นสิ่งที่เธอแทบไม่เชื่อสายตา — ใหญ่ ยาว และแข็งจนเส้นเลือดปูด

เธอเบิกตากว้าง ลมหายใจสะดุดทันที ก่อนที่เขาจะเข้ามาแทรกกลางเรียวขาเธอ บังคับให้เธอแยกออกกว้างขึ้น เขาใช้ปลายนิ้วลูบที่ช่องทางชุ่มนั้นอีกครั้ง ก่อนค่อย ๆ กดตัวตนของเขาเข้าช้า ๆ

แรง — ใหญ่ — จนเธอต้องกอดเขาแน่นและหอบคราง

ภพกัดฟันแน่น เขาฝังหน้าไว้ตรงไหล่เธอ ขณะที่ค่อย ๆ ขยับเข้าออกอย่างมั่นคง ทีละนิด แต่ลึกทุกครั้ง

เสียงคราง เสียงเนื้อกระทบเนื้อ และเสียงหอบหายใจของทั้งคู่ดังสลับกันไปในห้อง

เขาไม่ได้พูดสักคำ แต่ร่างกายเขาสื่อสารทุกอย่าง — ทั้งความดิบ เถื่อน ความหิว ความกลัว และ...ความจริงใจที่ล้นออกมาจากสัมผัสทุกครั้งที่เขาเล้าโลมเธอ

แววขยับสะโพกสวนรับจังหวะ เขาเร่งจังหวะขึ้น ขยับแรงและลึกจนเธอกรีดเสียงในลำคอ มือจิกหลังเขาเป็นรอย

และในจังหวะสุดท้าย ก่อนร่างทั้งสองจะกระตุกไปพร้อมกัน — ภพสบตาเธอแน่นิ่ง และพูดเสียงแหบพร่า

“เธอเป็นคนแรก...และจะเป็นคนเดียว”

---

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***