ตอนที่ 1: ตื่นมาอีกที... ที่อโยธยา?!

แสงแดดยามเช้าแยงตา พุดตานตัวปลอมค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ความรู้สึกมึนงงจากไข้ยังคงมีอยู่เล็กน้อย แต่ความจริงที่ว่าเขาอยู่ในปีพุทธศักราชที่ห่างจากปีเกิดของตัวเองไปหลายร้อยปีต่างหากที่ทำให้หัวสมองตื่นตัวเต็มที่

เขาพลิกตัวช้าๆ มองสำรวจรอบๆ ห้องอีกครั้ง ทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด ทั้งเครื่องเรือนไม้ ชุดผ้าฝ้ายที่สวมอยู่ และเสียงนกร้องที่ดังแว่วมาจากนอกหน้าต่าง

"คุณหนูตื่นแล้วจริงๆ ด้วย!" เสียงไอ้ทองดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาถือถ้วยน้ำอุ่นๆ "ดีจังเลยขอรับ ไข้ลดแล้วใช่ไหมขอรับ?"

พุดตานมองหน้าทองที่ยิ้มกว้างอย่างดีใจ รู้สึกผิดที่ต้องโกหก แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องการข้ามภพอย่างไรได้

"อือ... รู้สึกดีขึ้นแล้ว" เขาตอบเสียงเบา พยายามเลียนแบบน้ำเสียงและท่าทีที่รู้สึกว่าเป็นของ 'พุดตาน' คนเดิมจากความทรงจำที่ไหลเข้ามา

"โธ่ คุณหนู ทำเอาทองกับทุกคนใจหายใจคว่ำไปหมด" ทองบ่นด้วยน้ำเสียงโล่งอก ยื่นถ้วยน้ำอุ่นให้ "ดื่มน้ำก่อนนะขอรับ เดี๋ยวทองจะไปตามแม่นายมา"

พุดตานรับถ้วยน้ำมาจิบช้าๆ รู้สึกแปลกๆ กับน้ำเปล่าที่ไม่ได้แช่ตู้เย็นหรือใส่น้ำแข็ง แต่ก็จำต้องดื่ม

"ทอง... เมื่อคืน... ฝันแปลกๆ น่ะ" เขาลองเชิง อยากรู้ว่าท่าทีที่เขาแสดงออกเมื่อวานมัน 'แปลก' แค่ไหน

ไอ้ทองทำหน้าฉงนเล็กน้อย "ฝันว่ากระไรหรือขอรับ คุณหนูเพ้อถึงอะไรแปลกๆ ทั้งคืนเลย ทั้งแสงไฟสว่างๆ อะไรก็ไม่รู้ รถยนต์? ทองฟังแล้วไม่เข้าใจเลยขอรับ"

ใจพุดตานตกไปอยู่ตาตุ่ม! ตายแล้ว! เขาละเมอเป็นภาษาคนยุคใหม่ไปสินะ! ดีที่ทองคิดว่าเขาเพ้อ

"อ้อ... คงจะเพ้อจริงๆ นั่นแหละ" เขาหัวเราะแหะๆ "จำไม่ได้แล้ว"

"ช่างเถิดขอรับ คุณหนูหายดีแล้วก็พอ" ทองยิ้มอย่างโล่งใจ "เดี๋ยวทองไปยกสำรับมาให้เลยนะขอรับ คุณหนูไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันแล้ว"

ทองเดินออกไปแล้ว พุดตานถอนหายใจยาวเหยียด เขาต้องระวังตัวให้มากกว่านี้! การใช้ชีวิตเป็นคนอื่นมันยากขนาดนี้เลยหรือ?!

ไม่นาน แม่นายศรีและหลวงปรีชาก็เข้ามาในห้อง ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขที่เห็นเขาฟื้นไข้ แม่นายศรีโอบกอดเขาอย่างอ่อนโยน หลวงปรีชานั่งลงจับข้อมือตรวจชีพจรอีกครั้ง

"หายดีแล้วจริงๆ ด้วยลูกแม่" แม่นายศรีพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเล็กน้อย "คราวหน้าคราวหลังอย่าไปตากฝนอีกนะรู้ไหม แม่เป็นห่วงแทบแย่"

"ขอรับ ท่านแม่" พุดตานตอบรับเสียงอ่อน รู้สึกผิดจับใจที่เห็นท่านแม่นายเป็นห่วงเขาถึงเพียงนี้

"พักผ่อนอีกสักหน่อยนะลูก" หลวงปรีชาพูดด้วยน้ำเสียงใจดี "ถ้าอยากได้อะไรก็บอกทองนะ"

หลังจากที่แม่นายศรีและหลวงปรีชาออกไปแล้ว ไอ้ทองก็ยกสำรับเช้าเข้ามา เป็นข้าวต้มร้อนๆ กับกับข้าวสองสามอย่าง กลิ่นหอมลอยมาเตะจมูก ทำให้พุดตานที่ไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมาเกือบสองวันรู้สึกหิวขึ้นมาทันที

เขาพยายามใช้ช้อนไม้ตักข้าวต้มเข้าปากอย่างทุลักทุเล เพราะปกติเขาถนัดใช้ช้อนส้อมมากกว่า ไอ้ทองเห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ก็ยิ้มขำเล็กน้อย ก่อนจะเข้ามาช่วยพยุงถ้วยให้

"แหม คุณหนูไม่สบายจนลืมวิธีทานข้าวต้มไปเสียแล้วรึขอรับ" ทองแซวเบาๆ แต่ก็ไม่ได้มีท่าทีสงสัยอะไรมากนัก เพราะปกติพุดตานก็เป็นคนซนๆ เปิ่นๆ อยู่แล้ว

พุดตานยิ้มแห้งๆ ให้ทอง การต้องแสดงเป็น 'พุดตาน' คนเดิมมันยากกว่าที่คิดเยอะเลยแฮะ

ระหว่างที่กำลังนั่งทานข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อย เสียงฝีเท้าหนักๆ ก็ดังมาจากนอกชาน ไม่นานร่างสูงโปร่งในชุดผ้าไหมสีเข้มก็ก้าวเข้ามาในห้อง

เป็น 'ท่านขุนอินทร์' พี่ชายของเขาเอง! ใบหน้าคมคายที่ดูร้อนรนเล็กน้อยคลายลงเมื่อเห็นเขานั่งทานข้าวอยู่

"ไอ้พุด! หายแล้วรึวะ!" ท่านขุนอินทร์เดินเข้ามายีหัวเขาอย่างแรงจนผมเผ้ายุ่งไปหมด

"โอ๊ย! ท่านพี่อินทร์! ผมเพิ่งหายไข้นะขอรับ!" พุดตานร้องโวยวาย พยายามปัดมือพี่ชายออกไป แต่ก็อดรู้สึกอบอุ่นในอกไม่ได้กับท่าทีแบบเด็กๆ ของท่านขุนผู้ใหญ่

"ดีแล้วๆ หายเร็วๆ เสียที ข้าเป็นห่วงเจ้าจะตาย" ท่านขุนอินทร์พูดพลางทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง มองเขาด้วยสายตาเอ็นดูสุดๆ "ไอ้ทองบอกว่าเจ้าเพ้ออะไรแปลกๆ ด้วยรึ? เพ้อถึงสาวไหนวะ"

"เพ้อถึงอะไรก็ไม่รู้ขอรับ ท่านขุน" ทองรีบตอบแทน "พูดจาแปลกๆ ฟังไม่รู้เรื่อง"

ท่านขุนอินทร์เลิกคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมาก อาจจะคิดว่าน้องชายคงเพ้อไปตามประสาคนป่วย

"ช่างเถิดๆ ต่อไปนี้อย่าไปซนตากฝนอีกนะรู้ไหม" ท่านขุนอินทร์ดุน้องชายเบาๆ ก่อนจะยื่นมือมาหยิบชิ้นหมูฝอยในถ้วยข้าวต้มเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย

"ท่านพี่! นั่นของผมนะขอรับ!" พุดตานโวยวาย

"แบ่งพี่บ้างสิวะ" ท่านขุนอินทร์เคี้ยวตุ้ยๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน "หายดีแล้วก็มาช่วยพี่ทำงานบ้านบ้าง อย่าเอาแต่ซนไปวันๆ"

"ผมไม่ใช่บ่าวนะขอรับ!" พุดตานยู่หน้า

การโต้เถียงเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างพี่น้องทำให้บรรยากาศในห้องกลับมาคึกคักอีกครั้ง พุดตานรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อได้อยู่กับครอบครัว 'ใหม่' นี้ พวกเขาดูจะรักและยอมรับในตัว 'พุดตาน' คนเดิมอย่างไม่มีเงื่อนไข

หลังจากท่านขุนอินทร์ออกไปแล้ว ไอ้ทองก็เข้ามาเก็บสำรับ พุดตานมองตามแผ่นหลังของทอง รู้สึกขอบคุณในความใจดีของบ่าวผู้นี้ เขาโชคดีจริงๆ ที่มีทองคอยอยู่ข้างๆ

ตกบ่าย แม่นายศรีให้ทองพาพุดตานออกไปเดินเล่นรับลมที่สวนในบ้าน เพื่อให้ร่างกายได้ฟื้นฟู

สวนในบ้านคุณหลวงกว้างขวาง มีต้นไม้ดอกไม้มากมายส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ เสียงน้ำไหลจากลำธารจำลองทำให้รู้สึกสงบ พุดตานเดินสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าเต็มปอด รู้สึกดีกว่าการอยู่ในห้องแอร์ในยุคปัจจุบันเสียอีก

ขณะที่กำลังเดินชมดอกไม้เพลินๆ อยู่กับทอง สายตาของพุดตานก็พลันไปสะดุดเข้ากับบุรุษร่างสูงสง่าที่กำลังยืนคุยอยู่กับท่านขุนอินทร์อยู่ใต้ต้นมะม่วงใหญ่

บุรุษผู้นั้นสวมชุดผ้าไหมสีน้ำเงินเข้ม ขับให้ผิวขาวผ่องดูมีออร่าอย่างน่าประหลาด ใบหน้าคมคายหล่อเหลาราวกับรูปปั้น ดวงตาคมกริบที่มองตรงมาทางนี้ทำให้พุดตานถึงกับหยุดชะงัก

ท่านขุนอินทร์เห็นพุดตานก็โบกมือเรียก "ไอ้พุด! มานี่สิ! มาไหว้ท่านขุนเดชเสีย!"

ท่านขุนเดช...

ชื่อนี้ทำให้หัวใจของพุดตานเต้นแรงอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขารู้สึกได้ถึงรังสีบางอย่างจากบุรุษผู้นี้ รังสีที่ทรงอำนาจ น่าเกรงขาม และดึงดูดอย่างประหลาด

พุดตานเดินเข้าไปหาพี่ชายและท่านขุนเดชช้าๆ โดยมีทองเดินตามมาติดๆ เขาพนมมือขึ้นอย่างงกๆ เงิ่นๆ เพราะไม่คุ้นเคยกับการไหว้ผู้ใหญ่แบบไทยโบราณนัก

"กราบท่านขุนเดชขอรับ" เขากล่าวเสียงเบา พยายามทำท่าทีให้ดูนอบน้อมที่สุด

ท่านขุนเดชไม่ได้ตอบคำ แต่ดวงตาคมกริบคู่นั้นกลับจ้องมองมาที่เขาอย่างพิจารณา ไล่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แววตาที่มองมานั้นยากจะคาดเดาว่าเป็นความรู้สึกใด ทำให้พุดตานรู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก

นี่หรือคือ 'ท่านขุนเดช'... บุรุษผู้ที่ชะตาชีวิตกำลังจะนำพาเขาให้ผูกพันด้วยอย่างมิอาจหลีกเลี่ยง?

โปรดติดตามตอนต่อไป...

นี่เป็นนิยายแรกของไรท์ ฝากกดใจเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน่ะ❤❤ คอมเม้นเป็นพลังให้ไรท์มาแต่งตอนต่อไปให้ทุกคนอ่านกันด้วยน่า🙏

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***